Σκέψεις μέσα στη νύχτα

 

 

---

 

αλλα λογια

Του Θανάση  Παντέ

ΟΠΩΣ συλλαβίζεται ο ψίθυρος στο ρίγος της ανάσας, αφουγκράζομαι την προοπτική του χρόνου να αυξομειώνει τα όριά του. 

ΑΙΣΘΗΣΗ προχωρημένης νύχτας που ανασαίνεται στο άρωμα της ανοιξιάτικης αύρας.

ΚΑΙ η απουσία ένα αχνό χαμόγελο που δυσκολεύεται να μοιάζει αισιοδοξία. 

ΑΛΛΑ γιατί όχι; 

ΠΟΙΟΣ ορίζει την αυτάρκεια; 

ΠΟΙΟΣ καθορίζει τα όρια των απαιτήσεων; 

ΣΤΕΚΕΣΑΙ αδρανώντας κι απορώντας πως η γραφή σε προσπερνάει, προσδιορίζοντας όσα μπορεί να λησμονηθούν στη διάρκεια της τρικυμίας. 

ΑΛΛΑ εδώ είναι η κίνηση που καθορίζει τους ρυθμούς της ζωής. 

ΕΔΩ δεν έχει ούτε έναν ψίθυρο να χαραμίσεις για ό,τι δεν ειπώθηκε. 

ΤΟΣΗ ασάφεια που δεν απορείς αν μπορείς να την αφουγκραστεί ένα παράφορο βλέμμα που το καταδυναστεύει η έγνοια της καθημερινότητας. 

ΤΟΣΗ ασάφεια που αισθάνεσαι ότι ταιριάζει γάντι σε όσα υποψιάζεται η έγνοιά σου ως  τεκμαιρόμενα στον απόλυτο τόπο. 

ΤΟΤΕ προς τι αυτά τα λόγια, παρά μονάχα για την εύλογη απορία ποιος τα γραφεί και γιατί; 

ΑΛΛΑ κι αυτό βέβαια είναι ήδη αρκετό και ούτε που συντρέχει άλλος λόγος από την έπαρση της νύχτας. 

ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ η νύχτα συνεχίζεται, αρκούντως κοσμική αναλόγως των περιστάσεων και πάντα δίχως πολλά «πάρε –δώσε» με τη βεβαιότητα πως δεν είναι έτσι. 

ΑΝ σας ξάφνιασα, μην ανησυχείτε. 

ΔΕΝ υπάρχει λόγος να τα καταλαβαίνουμε πάντα όλα. 

ΠΟΛΛΕΣ φορές ίσως και να είναι εντελώς περιττό και να μην έχει καμιά σημασία. 

***

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ είναι μια αναγκαιότητα που δεν χρειάζεται εξηγήσεις. 

ΣΤΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ του Μετρό και των λεωφορείων διαβάζοντας ποιητικά θραύσματα για τον έρωτα, δεν μπορείς να αφήσεις αναπάντητη την απορία πως θυμόμαστε την ποίηση μόνο λόγω επετείου. 

ΑΠΟ συνήθεια γίνονται όλα; 

ΤΙΠΟΤΑ δεν γίνεται ως ανάγκη ψυχής; 

«Η ΠΟΙΗΣΗ είναι τροχός στίλβοντος ποδηλάτου». 

ΕΠΕΜΕΝΕ αποκαλυπτικά ο Ανδρέας Εμπειρίκος. 

Η ΠΡΟ-Σ-ΚΛΗΣΗ του ποδηλάτου είναι γυναίκα εν κινήσει ηδονικού οίστρου.

ΤΟ ΔΕΟΣ του έρωτα είναι διεύρυνση του συναισθήματος προς την έμπρακτη ολοκλήρωσή του.

Ο ΕΡΩΤΑΣ στην ποίηση είναι προϋπόθεση ζωής σε διαρκή εγρήγορση. 

ΚΑΙ της ζωής το θαύμα δεν έχει τέλος για όσους ζουν. 

ΥΓΙΑΙΝΕΤΕ ευθαρσώς σε πείσμα κάθε αρνητικής σκέψης.

Η ΖΩΗ χρειάζεται την αέναη αύρα της αισιοδοξίας σε εγρήγορση για να διατηρεί ακμαία τη μοναδικότητά της. 

Η ΖΩΗ είναι ποίηση και ο έρωτας πάντα γύρω της ορατός και ανυπότακτος. 

 

71 Συνολικές προβολές, 1 Σήμερα