Του Θανάση Παντέ
ΑΛΛΟΥΒΡΟΧΗΔΕΣ παντός καιρού. Ας όψεται ο γερόλυκος του Γριπονησιού και οι θεωρίες του βέβαια.
ΤΩΡΑ στην ατιθάσευτη πόλη παρελαύνουν οι τροπαιούχοι αναμνησκόμενοι αλλοτινές δόξες.
ΤΩΡΑ το μέλλον είναι ήδη παρόν και οι γύρω του ιδέες βρίσκονται σε διαρκή επώαση νέων θεωριών.
Η ΠΟΛΗ διατηρεί τη νηφαλιότητα της και με αυτήν πορεύεται εν μέσω παραλογισμών. Ουδείς καιρός δεν είναι ενδεδειγμένος για αλλοφροσύνες, πλην όμως όλοι οι καιροί έχουν πλέον το στίγμα της παρακμής τους κι αυτή η πόλη δεν διαφέρει σε αυτό από τις άλλες.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και οι αλλουβρόχηδες παντός καιρού επελαύνουν σε πείσμα πια του απουσιάζοντος γερόλυκου του Γριπονησιού.
ΜΗΝΥΜΑΤΑ παλίρροιας έρχονται και παρέρχονται εν μέσω ακατάπαυστης αδημονίας.
***
ΑΣΤΕΓΟΣΚΟΠΕΙΟ λεγόταν το βιβλίο εκείνο του Γιάννη Ζευγώλη που μιλούσε για τους αστέγους της Αθήνας, πολύ πριν αυτοί γίνουν πολύ περισσότεροι απ’ όσο το βιβλίο μπορούσε να προβλέψει.
ΗΤΑΝ προφητικό ωστόσο σε εκείνα τα χρόνια πριν την κρίση που το είχαμε παρουσιάσει στη Στοά του Βιβλίου στην καρδιά της Αθήνας, τότε που η ψευδαίσθηση πως οι άστεγοι είναι από άποψη χωρίς στέγη, παρέμενε βολική και κανάκευε την αμεριμνησία των βολεμένων.
ΗΤΑΝ τότε που το δικαίωμα σε ένα παγκάκι εθεωρείτο για ορισμένους ως αναφαίρετο, ακόμα κι αν έμοιαζε γραφικό.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ βέβαια, αλλά τότε δύσκολα μπορούσαν να το καταλαβαίνουν όσοι περιγελούσαν τη γραφικότητα και τη θεωρούσαν ανώδυνη.
ΑΥΤΗ η γραφικότητα πάντως δεν υφίσταται πλέον και οι άστεγοι όσο κι αν άλλαξαν στέκι, δεν έπαψαν να παραμένουν άστεγοι.
ΤΟ ΑΣΤΕΓΟΣΚΟΠΕΙΟ παραμένει επίκαιρο σχεδόν δέκα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση (εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος) και ποια αστεία για διανυκτερεύσεις στα παγκάκια ως εμπειρία, θεωρούνται πια επικίνδυνες και μόνο σαν σκέψη.
ΑΘΕΛΑ ΤΟΥ ο Ζευγώλης είχε κάνει προ πολλού το μέλλον εφιαλτικά παρών και πλέον δεν επιδέχεται διαψεύσεις.
***
ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ψάχνοντας δεν βρίσκουν αυτά που θέλουν. «Υπολείμματα απορριμμάτων δεν υπάρχουν για να ταΐσουν Εκείνον και Εκείνη, που ως εκδιωγμένοι από το κλάμπ του Παραδείσου, δεν μπορούν πια να υποδυθούν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, ούτε και υπάρχει κάποιος ευτυχής να θεωρήσει τον εαυτό του Σαίξπηρ και να ασχοληθεί μαζί τους.
ΤΟ ΔΡΑΜΑ της ζωής του δεν έχει χάπι εντ και δεν προβλέπεται να έχει όση αισιοδοξία και αν επιστρατεύσουν.
ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ αναζητούν τη λύτρωση στο παρόν τους και αυτά όμως ολοένα και λιγότερα γίνονται, αφού αυξάνονται δραματικά εκείνοι που καθημερινά τα επισκέπτονται ζητώντας σε αυτά ό,τι μπορεί να αποτελέσει τροφή και ρουχισμό τους.
ΠΟΛΗ και πόλεις σε μια χώρα χειμαζόμενη εν έτει 2016 εν μέσω παρατεταμένης κρίσης.
***
ΩΡΙΜΟΙ τουλάχιστον ηλικιακά και συζητούσαν περί ερώτων μεγαλοφώνως στην καφετέρια, πίνοντας τσάι και κοιτάζοντας τον ήλιο που έπεφτε στη θάλασσα.
ΜΙΛΟΥΣΑΝ Εκείνος και Εκείνη και θυμόντουσαν τις εποχές που τους είχε επισκεφτεί η αίσθηση της ευτυχίας.
ΤΩΡΑ αυτή η αίσθηση αποτελούσε πλέον μακρινή ανάμνηση και ούτε προσπαθούσαν να την αποφύγουν.
ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ στη μάχη της ζωής ναι, αλλά διατηρώντας τα ψιμύθια αξιοπρέπειας που τους αφορούσαν και που θα τους συντρόφευαν όσο ακόμα άντεχαν να είναι μαζί τους.
***
Η ΠΟΛΗ ζει την εορταστική της πανδαισία για άλλη μια φορά απτόητη από τα όσα γύρω της συντελούνται καταμεσής της κρίσης.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να γίνει και διαφορετικά άλλωστε, αλλά η πόλη καταφέρνει να υπερβαίνει τις δυσκολίες της ή τουλάχιστον να τις καλύπτει, όσο διαρκεί η περίοδος των εορτών.
ΕΙΝΑΙ ένας τρόπος και αυτός να αμύνεται και να αφηγείται τις ιστορίες της που κατά πολύ την υπερβαίνουν τις περισσότερες φορές.
ΕΤΣΙ υπήρχε και έτσι υπάρχει όσα κι αν γύρω της συμβαίνουν.
ΕΙΝΑΙ ο τρόπος της και δεν αλλάζει.
ΟΣΟΙ το αντιλαμβάνονται συνυπάρχουν αρμονικά μαζί της παρά τις κατά καιρούς δύστροπες εκδοχές της.
***
ΑΝΕΚΑΘΕΝ η αναγνώριση ήταν υπόθεση γραφής, τόσο έντονης μάλιστα που καθώς διαβάζεις ένιωθες πως γίνεσαι μέρος της ανάγνωσης που αφορά όσα κάποια στιγμή έγραψες με την ανεξίτηλη γραφίδα του εγώ σου.
ΚΑΙ τώρα μπροστά στον θαυμασμό του όλου αφήνεσαι να εγκλωβίσεις την χίμαιρα σε ένα ποίημα αυτοσχέδιας λήθης που εναντιώνεται στην οργιώδη μνήμη.
ΤΕΛΙΚΑ είναι κι αυτή μια μορφή ανάγνωσης στη διάρκεια μιας γραφής που διαρκώς διευρύνει την αναγνωρισιμότητά της. Αν αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα είναι για να καταλάβεις ότι δεν σε θυμάμαι ως μνήμη του παρελθόντος.
ΑΛΛΩΣΤΕ είμαστε πλέον στα τέλη του 2016 και είχαμε σημαντικές επετείους. Μπέκετ, Μότσαρτ, Φρόιντ και άλλους που δεν θυμάμαι ή δεν ξέρω.
ΣΕ ΟΛΑ αυτά εσύ είσαι μια απουσία. Κι ας είναι Δεκέμβριος κι ας θέλεις να είσαι για πάντα(;) ερωτευμένη με το είδωλό σου.
ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ βαριέμαι να σου γράψω και σταματώ εδώ αυτό το κείμενο. Γεια σου λοιπόν.
ΑΛΛΑ τελικά δεν είναι και τόσο εύκολο να σε αποχωριστώ σε μια πόλη που ανακινεί συνεχώς τη σκόνη των ιστοριών της, ψάχνοντας να βρει καινούργιες αφετηρίες.
ΣΟΥ ΛΕΩ απλώς: «στο επανιδείν» και αυτό νομίζω ότι είναι αρκετό προς το παρόν.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες και καλή εβδομάδα.
23 Συνολικές προβολές, 1 Σήμερα
Leave a Reply