Και μετά τις γερμανικές εκλογές, τι;

ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ζουν μονίμως σε μια αυταπάτη. Είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στο γελοίο σοσιαλδημοκράτη Σούλτς, πιστεύοντας ότι αν κερδίσει στις εκλογές θα αντιμετωπίσει ευνοϊκότερα την Ελλάδα. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι την εξουσία στην Ευρώπη δεν την ασκούν οι διάφοροι Σούλτς, Σόϊμπλε, Μέρκελ, Μακρόν, αλλά τα τεράστια επιχειρηματικά συγκροτήματα, υπάλληλοι των οποίων είναι και οι προαναφερθέντες.

Του ΚΩΣΤΑ Α. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Δημοτικού συμβούλου Μεσσήνης

Όποιος λοιπόν από δαύτους και να βγει η βάρβαρη οικονομική πολιτική στην καπιταλιστική ΕΕ δεν πρόκειται να αλλάξει.  Μα και στη χώρα μας, οι αριστεροί της συμφοράς του Σύριζα αυτό, ηθελημένα ή αθέλητα, κάνουν. Στηρίζουν και προωθούν τα συμφέροντα και την κερδοφορία των ντόπιων και ξένων  επιχειρηματικών ομίλων, μαδώντας κυριολεκτικά τον ταλαιπωρημένο λαό μας. Το κατεστημένο στη Γερμανία προώθησε το δοκιμασμένο δίδυμο Μέρκελ-Σόϊμπλε γιατί του έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και στη διατήρηση της εφαρμοζόμενης σκληρής αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη και γιατί πιστεύει ότι το δίδυμο αυτό μπορεί να προστατεύσει αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα της γερμανικής ολιγαρχίας απέναντι στους Τραμπικούς γκάνγκστερ. Βέβαια  εκατομμύρια απλών εργαζόμενων στη Γερμανία, με μισθούς πείνας, γύρω στα 500 ευρώ, με πλήρη ανασφάλεια και δουλειές των λίγων ωρών απασχόλησης την εβδομάδα, εγκατέλειψαν θυμωμένοι το «μεγάλο συνασπισμό» CDU και SPD της πολύχρονης απάτης και στράφηκαν δυστυχώς προς την αγριότερη εκδοχή του καπιταλισμού, το νεοναζιστικό AfD,  καθώς και στη Γερμανία δεν υπάρχει ταξικό πολιτικό σχήμα που να τους προσελκύει. Η ενσωματωμένη, τύπου Σύριζα, «αριστερά» (Die Linke) δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και παρέμεινε στα χαμηλά ποσοστά της. Αν λοιπόν οι Συριζαίοι πίστευαν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στην Ευρώπη, όντως κάτι άλλαξε, αλλά προς το χειρότερο.

ΠΡΙΝ ένα μήνα, ο Α. Γκρίνσπαν, πρώην πρόεδρος της FED (Kεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ), μαζί με τον Τζ. Ντίμον, διευθύνοντα σύμβουλο της μεγαλύτερης τράπεζας των ΗΠΑ (JP  Morgan), και οι δύο άνθρωποι των αγορών και με τεράστια εμπειρία στις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις, έκριναν ως γιγάντια  φούσκα την αγορά ομολόγων και προειδοποιούν με ένα δίλημμα:  Είτε οργανωμένο ξεφούσκωμα των ομολόγων με οδυνηρές βέβαια συνέπειες  για χώρες κι επιχειρήσεις, είτε κατάρρευσή τους με ταυτόχρονο παγκόσμιο κράχ. Σχεδόν ταυτόχρονα, ο πρώην διοικητής της τράπεζας της Βρετανίας, Μέρβιν Κίνγκ, στο βιβλίο του με τον άκρως επίκαιρο τίτλο, «Το τέλος της αλχημείας», επιτίθεται σκληρά στον Σόϊμπλε και στο ευρώ, διαπιστώνοντας ότι οι οικονομικές πολιτικές που χρειάζονται η Γερμανία και οι χώρες του Νότου είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Σημειώνει ότι η μεν Γερμανία χρειάζεται «υψηλότερους τόκους κι ένα πιο ισχυρό ευρώ, ενώ οι άλλες περιφερειακές χώρες χρειάζονται το αντίθετο». Και συνεχίζοντας λέει ότι «η Γερμανία βρίσκεται προ ενός φοβερού διλήμματος, είτε θα στηρίξει τα πιο αδύναμα μέλη της ΕΖ με ατελείωτα δικά της χρήματα, είτε θα σταματήσει το εγχείρημα της νομισματικής ένωσης. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει» Ωστόσο, ο Σόϊμπλε και η ομάδα των κεφαλαιοκρατών που τον στηρίζει, απτόητοι επιδιώκουν την ευθυγράμμιση όλων των χωρών της Ευρωζώνης με την Γερμανία, πιστεύοντας ότι μόνο έτσι θα λυθεί το πρόβλημα της  ευρωκρίσης. Η Γερμανία (ομάδα Σόϊμπλε) με ένα τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα 8% του ΑΕΠ της (κυρίως από τη συστηματική λεηλασία των άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών)  ισχυρίζεται ότι αυτό βοηθά ολόκληρη την ΕΖ γιατί δήθεν ισοσκελίζει τα υπάρχοντα ελλείμματα κάπου αλλού. Ουδέν ψευδέστερον, καθώς καμώνονται πως αγνοούν τις οικονομικές επιπτώσεις μιας νομισματικής ένωσης όπως η ΕΖ.

ΩΣΤΟΣΟ η πραγματική πυρηνική βόμβα για την ανθρωπότητα δεν είναι οι βόμβες του Κίμ, όπως μας παραμυθιάζουν τα διεθνή και ντόπια ΜΜΕ (αναμεταδότες της CIA) αλλά το αμερικανικό δημόσιο χρέος που ξεπέρασε πρόσφατα τα 20 τρισεκατομμύρια δολάρια, καθώς και το ακόμα υψηλότερο ιδιωτικό χρέος στις ΗΠΑ, που έχει ξεπεράσει τα 21 τρις δολάρια, πράγμα που σημαίνει ότι η αμερικανική οικονομία εδράζεται πάνω σε μια φούσκα. Και για να αποφύγουν το σκάσιμό της, ανανεώνουν συνεχώς το χρέος τους, κάτι που βέβαια  δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ ακόμα. Το ίδιο άλλωστε κάνει και η Ελλάδα των μνημονίων, όπου δεν την δανείζουν για δήθεν ανάπτυξη αλλά για κατανάλωση, όπως και την Αμερική. Σήμερα το δολάριο είναι πραγματικά κάτι παράξενο. Οι ΗΠΑ από το 1971 (κατάργηση του Μπρέτον Γούντς) μεταβλήθηκαν σταδιακά από πρώτο βιομηχανικό κράτος του κόσμου σε ένα γιγάντιο υπερχρεωμένο καζίνο κερδοσκοπίας που μαδάει τον υπόλοιπο κόσμο. Οι μόνοι παράγοντες που συγκρατούν το δολάριο, προς το παρόν, είναι ο αμερικανικός στρατός και η πλειάδα απατηλών ΜΚΟ παντού στον πλανήτη, ώστε να διευκολύνουν την λεηλασία της παγκόσμιας οικονομίας. Οδεύουμε έτσι, προς μια οξύτατη κρίση που θα ξεκινήσει από τις ΗΠΑ και κάνει την προεδρία Τράμπ εξαιρετικά επικίνδυνη. Οι ΗΠΑ προκαλούν μεγάλη ανησυχία σε όλον τον πλανήτη με το «διαγαλαξιακό» τους χρέος, διότι αν καταρρεύσουν οικονομικά θα συμπαρασύρουν όλους στην καταστροφή. Τυπώνουν αφειδώς δολάρια (άνευ αντικρίσματος), πλημμυρίζοντας την υφήλιο, με συνέπεια τα 2/3 των κυκλοφορούντων δολαρίων να βρίσκονται εκτός ΗΠΑ (έτσι αποφεύγουν τον πληθωρισμό). Κι αυτό το κατόρθωσαν χάρις στην σύνδεση πετρελαίου με το δολάριο που έτσι έγινε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, έχοντας αντικαταστήσει τον χρυσό. Επειδή όμως ο πλανήτης, όντας πεπερασμένος, έχει πεπερασμένες δυνατότητες απορρόφησης δολαρίων, η υπερβολική τους συσσώρευση μπορεί να οδηγήσει σε ξαφνική παγκόσμια κατάρρευση. Και για να αποφύγουν μια κοινωνική έκρηξη χρέους στις ΗΠΑ υποδαυλίζουν και ποντάρουν σε διεθνείς κρίσεις. Κατασκεύασαν τις κρίσεις σε Ουκρανία και Συρία κι επειδή δεν τους βγήκε όπως υπολόγιζαν, δημιουργούν τώρα κρίση και με τη Β. Κορέα, η οποία γνωρίζει το τεράστιο μέγεθος του αμερικανικού χρέους, όπως το γνωρίζουν η Ρωσία η Κίνα και το Ιράν, που σίγουρα θα «ποντάρουν» κι αυτές στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Ήδη η Κίνα συμφώνησε με Ρωσία και Ιράν να εισάγει πετρέλαιο από τις χώρες αυτές πληρώνοντας σε κινεζικό νόμισμα γουάν που θα είναι ανταλλάξιμο με χρυσό, κάτι που θα αποτελέσει βαρύ πλήγμα για την καταχρεωμένη αμερικανική οικονομία. Στην παρούσα λοιπόν γεωπολιτική συγκυρία, το εξωπραγματκό αμερικανικό συνολικό χρέος είναι μια πολύ σοβαρή πηγή κινδύνων από την οποία μύρια όσα κακά μπορεί να προκύψουν.

46 Συνολικές προβολές, 2 Σήμερα