Τι σχέση έχει ο Πούτιν με την ιστορία, την αρχαιολογία και τη διαχείριση των πολιτισμικών αγαθών; Τι προσέφερε στις ως άνω επιστήμες, για να τιμηθεί με τον τίτλο αυτό; Μήπως η αιτιολογία αφορά στην διευκόλυνση των ανασκαφών, όπου γης, όπου ρώσικα όπλα, βομβαρδίζουν ανοίγοντας κρατήρες που δεν γεμίζουν άνθη, αλλά σάρκες; Αυτός ο Πούτιν δεν είναι ο τύπος που παρεάκι με τον Ερντογάν ξεκοιλιάζουν την Συρία και τους Κούρδους;

Αυτός δεν είναι που πουλά όπλα στον Ερντογάν; Και γιατί μόνο ο Πούτιν κι όχι ο Τράμπ, ή ο Άσαντ ή ο Σαρκοζί ή ο Μαδούρο, ή κι ο πάπας της Ρώμης; Ακου να δεις…

Παναγιώτης Γιαννόπουλος

Δικηγόρος

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Δικηγόρου

ΚΟΙΤΑΞΤΕ τι ελλειμματική νομική υποστήριξη έχει ο Τράμπ, ή ο Σαρκοζί ή άλλοι διάσημοι ηγέτες του δυτικού κόσμου, εις βάρος των οποίων συντάχθηκαν ποινικές δικογραφίες. Βλέπω τον νομικό παραστάτη του πρώην πρωθυπουργού να κάνει διεθνή καριέρα! Ηθικό δίδαγμα: όταν μας την πέφτουν εισαγγελείς και δικαστές, θα τους καταμηνύουμε ως μέλη συμμορίας, που σκευωρούν εις βάρος μας για κάποιο πιθανό ή και απίθανο λόγο!

ΑΝΕΙΣΠΡΑΚΤΗ ιστορία… Πόσο… μ@λ@κας ήταν, τελικώς, ο Σωκράτης και πόσο… κότα ο Κολοκοτρώνης, που δεν μήνυσαν τους διώκτες δικαστές τους, για να μη πω για τον Ανδρέα Παπανδρέου! Και τέλος… στην κρίσιμη μήνυση, παραδόξως πώς, δεν προτείνεται οποιοσδήποτε μάρτυρας… Σημαίνει κάτι αυτό ή αποτελεί δικονομική έκπληξη;

Ο κλάδος της ενέργειας είναι χαρακτηριστικός για να βγουν συμπεράσματα. Με επίκεντρο τη Μεγαλόπολη διαμορφώνουν την Περιφέρεια Πελοποννήσου σε ενεργειακό κόμβο.

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΟΥΡΓΑΡΗ

Περιφερειακούσυμβούλου με

τη «Λαϊκή Συσπείρωση»

• Ολοκληρώνεται η νέα γραμμή μεταφοράς υπερύψηλής τάσης 400KV Μεγαλόπολη – Πάτρα και αναβαθμίζεται η γραμμή Μεγαλόπολη – Κόρινθος – Αττική.
• Θα κατασκευαστεί νέα γραμμή υπερύψηλής τάσης 400KV Μεγαλόπολη – Μολάοι και νέα γραμμή υψηλής τάσης 150KV Μολάοι – Νεάπολη.
• Θα γίνει διασύνδεση με διπλό υποβρύχιο καλώδιο εναλλασσόμενου ρεύματος Νεάπολη – Κρήτη (Χανιά).

Διαμορφώνεται έτσι ένα πλέγμα – δάσος γραμμών μεταφοράς και πυλώνων που έχει τη δυνατότητα να παίρνει και να δίνει ρεύμα σε κάθε σημείο που χρειάζονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι, διασφαλίζοντας τη μεταφορά του ρεύματος από τις ανεμογεννήτριες  και τα φωτοβολταϊκά (Φ/Β) που διαρκώς επεκτείνονται στη Περιφέρεια Πελοποννήσου, να μεταφέρουν  ακόμη και των ΑΠΕ της Κρήτης.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζοντας την πολιτική των προκατόχων της ψηφίζει συνέχεια νόμους που ενισχύουν και θωρακίζουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων στην ενέργεια.

ΠΑΡΤΥ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕ

Διευρύνουν το μερίδιο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που λειτουργούν σαν ενεργειακή θηλιά στο λαιμό των λαϊκών καταναλωτών, αφού δίνουν στο δίκτυο πανάκριβο το ρεύμα που παράγουν και τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν επιπλέον χοντρό χαράτσι (τέλη) για να επιδοτούνται οι επιχειρηματικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στον τομέα. Αναμφίβολα οι ΑΠΕ είναι η κότα που γεννά χρυσά αβγά για το κεφάλαιο. Σημαντικά είναι και τα περιβαλλοντικά προβλήματα που δημιουργούν στις περιοχές που εγκαθίστανται.

Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου έχουν υποβληθεί  αιτήσεις για εγκατάσταση μονάδων από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας συνολικής ισχύος 5.000MW, από αυτές έχουν αδειοδοτηθεί από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) μονάδες ισχύος 2.500MW και εξετάζονται οι υπόλοιπες. Μονάδες ΑΠΕ συνολικής ισχύος περίπου 700 MW έχουν ήδη ολοκληρωθεί και συνδεθεί στο δίκτυο και πολλές άλλες είναι στο στάδιο της κατασκευής.

Από στοιχεία που έχουμε για μονάδες συνολικής ισχύος μόνο 525 MW έχουν δοθεί επιδοτήσεις  218,627,525 ευρώ.

Παράλληλα περιορίζουν τη χρήση του λιγνίτη, πουλάνε το Λιγνιτικό Ενεργειακό Κέντρο Μεγαλόπολης (Μονάδες  – Ορυχεία) και μετατρέπουν την ευρύτερη περιοχή της Μεγαλόπολης σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο για σύμμικτα, βιομηχανικά και επικίνδυνα απόβλητα.

Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΠΑΥΞΑΝΕΙ!

Στηρίζει και υλοποιεί με ιδιαίτερο ζήλο κάθε κρίκο απελευθέρωσης – ιδιωτικοποίησης και άγριας εμπορευματοποίησης της ηλεκτρικής ενέργειας που έπρεπε να είναι κοινωνικό αγαθό.

Ο κ. Τατούλης είναι ένθερμος υποστηρικτής των προσπαθειών του κεφαλαίου να εγκαταστήσει ανεμογεννήτριες  στη θαλάσσια περιοχή της Λακωνίας και οραματίζεται συνολική παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ στην Περιφέρεια Πελοποννήσου 15.000MW (τριπλάσια από τις συνολικές ανάγκες της χώρας).

Διεκδικεί να περάσει από την Πελοπόννησο και όχι από την Αττική  το μεγάλο καλώδιο που σχεδιάζεται για να συνδέσει ενεργειακά το Ισραήλ, την Κύπρο, την Κρήτη και την Ηπειρωτική Ελλάδα με τις χώρες της Ε.Ε.

Σε συνεργασία με την κυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ μεθόδευσαν στα κρυφά την έγκριση Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) για εγκατάσταση ανεμογεννητριών στη Μάνη, μια περιοχή που είναι ανοικτό μουσείο, γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν θετική απόφαση στο Περιφερειακό Συμβούλιο κάτω από τις έντονες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις του λαού και των φορέων της Μάνης.

Έφτασαν στο σημείο να πάρουν απόφαση υπέρ των Ενεργειακών – Κοινοτήτων (κρίκος για την παραπέρα απελευθέρωση της ηλεκτρικής ενέργειας) δύο και πλέον μήνες προτού η κυβέρνηση ψηφίσει το σχετικό νόμο!!!

Στηρίζει κάθε ενέργεια που εξυπηρετεί την πώληση του Λιγνιτικού Κέντρου Μεγαλόπολης. Για άλλη μια φορά, κρυφά από το Περιφερειακό Συμβούλιο, έστειλαν στις 28-06-2016 έγγραφο στο υπουργείο Περιβάλλοντος με υπογραφή του κ. Τατούλη που αναφέρει ότι δεν διαφωνεί με την Δημιουργία Χώρου Υγειονομικής Ταφής Επικίνδυνων Αποβλήτων στη Μεγαλόπολη.

Οι εξελίξεις αυτές θ’ αυξήσουν κι άλλο την ανεργία, το μαρασμό, τη φτώχια και την εξαθλίωση στην περιοχή.

Τι πρότεινε από την Κοζάνη η κυβέρνηση στους σημερινούς και τους μελλοντικούς ανέργους της περιοχής; Να φτιάξουν «ενεργειακούς συνεταιρισμούς»! Που σημαίνει, να γίνουν επιχειρηματίες-«φασονατζήδες» των μεγάλων ενεργειακών ομίλων, μέχρι να τους απορροφήσουν και να τους πετάξουν οριστικά έξω, σε έναν επόμενο γύρο της «απελευθέρωσης».

Φιλολαϊκή λύση στον τομέα της ενέργειας μπορεί να υπάρξει όταν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές για την παραγωγή ενέργειας (ορυκτά, Ήλιος, αέρας, υδάτινοι πόροι) γίνουν λαϊκή περιούσια ώστε στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας ένας δημόσιος φορέας ενέργειας θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι της Περιφέρειας Πελοποννήσου, χτίζοντας την κοινωνική τους συμμαχία θα δώσουν αγωνιστική απάντηση στην «ανάπτυξη» που τσακίζει τη ζωή τους.

• Ολοι την Τρίτη 27 Φλεβάρη στις 6 μ.μ. στην κεντρική πλατεία της Τρίπολης.

ΚΩΣΤΑ, ΜΙΛΑ! Είναι η προτροπή του αρθρογράφου με μια οικειότητα πρωτόγνωρη ομολογουμένως.

ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ λοιπόν ο Καραμανλής, αλλά τι να πει;

ΚΙ ΑΝ ΜΙΛΗΣΕΙ πόσο σίγουροι είναι στη ΝΔ πως δεν θα είναι σε βάρος του;

Η ΥΠΟΘΕΣΗ Novartis δεν είναι έτσι κι αλλιώς μια ανώδυνη «ιστοριούλα» και είναι βέβαιο πως θ’ αφήσει ρήγματα και τραύματα στο εσωτερικό της ΝΔ.

Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ πάντως μίλησε (μέσω κύκλων του βεβαίως) και έδωσε κάλυψη όσο γινόταν στον Αβραμόπουλο και στα όσα αυτός υποστήριξε.

Ο ΟΠΟΙΟΣ Αβραμόπουλος βέβαια έσπευσε να δηλώσει πως «ο Καραμανλής ήξερε και δεν ήταν κανένα παιδάκι να μην καταλαβαίνει».

ΑΝ ΟΝΤΩΣ ο Καραμανλής ήξερε (και γιατί να μην ξέρει άλλωστε) μένει να προβληματιστούν στη ΝΔ γιατί δεν μιλάει κιόλας!

ΓΙΑΤΙ άραγε;

***

ΑΝ ο Καραμανλής συνεχίσει αυτή την ιστορία σχετικά με τη Novartis, θα χάσω πάσα ιδέα γι’ αυτόν.

ΕΛΕΓΕ κομψευόμενος κύριος στην παρέα του, εκφράζοντας τον προβληματισμό του και συνέχισε λέγοντας πως περίμενε απ’ αυτόν όταν κυβέρνησε την περίοδο 2005-2009 να δείξει στιβαρότητα ως ηγέτης.

ΔΕΝ καταλαβαίνω γιατί απογοητεύτηκε ον εν λόγω κύριος.

Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ουδέποτε εμφανίστηκε ως ο ηγέτης που θα σήκωνε ένα βαρύ φορτίο όπως ο συνοματεπώνυμος θείος του, που πάντως ποτέ δεν τον φανταζόταν ως διάδοχό του.

Η ΝΔ άλλωστε από τότε που ο γέρων Καραμανλής αποχώρησε, δεν κατάφερε να βρει το βηματισμό της ως σύγχρονο κόμμα παρά τις ατυχείς, στην κατάληξή τους, προσπάθειες που έγιναν.

***

ΑΥΤΟΣ που θα έκανε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αλλά δεν τον άφησαν, διαπίστωνε στην παρέα του απευθυνόταν παλιός νεοδημοκράτης, που αναπολούσε τη θητεία Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού στο πολύ μακρινό πια 1990-1993.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν θυμάται πολύ καλά ο εν λόγω παλιός νεοδημοκράτης αλλά και όσοι διατηρούν την ίδια άποψη.

Η ΜΗΤΣΟΤΑΚΙΚΗ θητεία με τη ΝΔ στο τιμόνι της εξουσίας συσσώρευσε ουκ ολίγα προβλήματα  στα πολλά ήδη υπάρχοντα τότε στη χώρα και μια απλή περιδιάβαση στον Τύπο της εποχής αρκεί για να το επιβεβαιώσει κανείς.

ΕΚΤΟΣ βέβαια και αν θέλει να εθελοτυφλεί, αλλά σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα είναι δικό του και δεν αφορά κανένα άλλο.

***

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ θα βγει και τη νέα τετραετία, αποφάνθηκε νεοδημοκράτης στην ομήγυρη που τον άκουγε με στωικότητα.

ΜΟΙΑΖΕΙ ενδεχομένως υπερβολικό αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί ως απίθανο αυτό το ενδεχόμενο αν λάβουμε υπόψη μας και την ανεπάρκεια που εμφανίζει η ΝΔ στο ρόλο της ως αξιωματική αντιπολίτευση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μην πείθει στο ρόλο του αρχηγού.

ΤΩΡΑ μάλιστα με το Σκοπιανό και την «υπόθεση Novartis», που είχε την ευκαιρία να φανεί ως ηγέτης, έκανε πίσω αφήνοντας για άλλη μια φορά τον πρώτο λόγο στην ακραία πλευρά του γαλάζιου μαγαζιού.

ΓΙΑΤΙ βέβαια πέρα απ’ αυτά που ειπώθηκαν η ΝΔ είναι ακόμα «μαγαζί γωνία» όσο κι αν δεν κατάφερε να γίνει ακόμα όσο καλό ΠΑΣΟΚ χρειαζόταν για την επιβίωσή της.

Θανάσης Παντές

ΕΠΕΙΔΗ είναι απόκριες ωστόσο ας αντιμετωπίσουμε την όλη υπόθεση ως ένα κακόγουστο θέατρο σε εξέλιξη, προσθέτοντας πάντως και λίγη από Novartis και πασπάλισμα και Ιμίων.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες.

Θανάσης Παντές

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΟΖΙΚΑ

Ουσιαστικά το απατηλό πολιτικό παραμύθι, ότι για την… κακοτυχία της Τριφυλίας ευθύνεται η Καλαμάτα, αυτοδιαψεύδεται στην πράξη, καθώς η «μαύρη τρύπα» απουσίας από μεγάλα προγράμματα αποτελεί αντικείμενο για προβληματισμό σε ολόκληρη την Τριφυλία των μεγάλων δυνατοτήτων και συγκριτικών πλεονεκτημάτων, που αναγνωρίζουν και αναδεικνύουν οι πάντες εκτός Τριφυλίας!

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παν. Νίκας εκτός από τον Δήμο Καλαμάτας αναφέρεται και στα Μεσσηνιακά ζητήματα, θεωρώντας ότι η ανάπτυξη για τη Μεσσηνία μπορεί και πρέπει να είναι συλλογική υπόθεση. Στις προτάσεις προς τον πρωθυπουργό και τα κυβερνητικά κλιμάκια έθεσε μεταξύ άλλων επιτακτικά την ολοκλήρωση του δρόμου Τσακώνα-Καλονερό-Πύργος, την επέκταση του αγωγού φυσικού αερίου σε Καλαμάτα-Δυτική Μεσσηνία-Πύργο, την ένταξη της Νοτιοδυτικής Πελοποννήσου στο πρόγραμμα τουριστικής προβολής του αρμόδιου υπουργείου, την επαναλειτουργία της γραμμής του ΟΣΕ από Καλαμάτα-Άνω Μεσσηνία ως την Κυπαρισσία με γραμμή κανονικού εύρους.

Παράλληλα ο νέος πρόεδρος του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας Βαγγέλης Ξυγκώρος στις προτάσεις προς την κυβέρνηση ζήτησε μεταξύ άλλων την ολοκλήρωση του οδικού άξονα Καλονερό-Τσακώνα με παράλληλη εξέλιξη και για τον δυτικό σιδηροδρομικό άξονα, βελτίωση λιμενικών υποδομών στο λιμάνι Κυπαρισσίας και Πύλου, ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα, αναβάθμιση του επαρχιακού οδικού δικτύου αλλά και έργα βιολογικών καθαρισμών στη Δυτική Μεσσηνία.

Τέλος, να σημειώσουμε ότι η περιφέρεια Πελοποννήσου θα λάβει υπόψιν τις προτάσεις κοινωνικών εταίρων ώστε η εξωστρέφεια να λάβει σάρκα και οστά, ως μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς και πολιτικές του παρελθόντος.

Για να υπάρξει όμως κάποιο… φως στο τούνελ της Τριφυλίας θα πρέπει, επιτέλους, από το Δήμο και τους φορείς να υπάρχει στρατηγικός σχεδιασμός και διεκδικητικό πλαίσιο διαρκείας, με όρους ανάπτυξης και μέλλοντος και όχι… κομματοκρατίας που παραπέμπει στο χθες και το «αμαρτωλό» παρελθόν, όπου οι επιλογές ήταν κοντόφθαλμες γι’ αυτό οδήγησαν στη συρρίκνωση  της Τριφυλίας και της Δυτικής Μεσσηνίας! Για φανταστείτε να μην είχε γίνει και η Costa Navarino…

Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους επιλέχθηκε διαχρονικά από τους κυβερνώντες, ο δανεισμός (και η επιτροπεία που αυτός συνεπάγεται), αντί της αυτοδύναμης πορείας της χώρας. Οι ίδιες δυνάμεις που αντιδρούσαν στην ανεξαρτησία της Ελλάδας, στις 26.01.1824, μας προμήθευσαν το πρώτο δάνειο του Ελληνικού Κράτους – 800.000 λίρες, από τις οποίες  στην επαναστατική κυβέρνηση έφτασαν μόλις 300.000 λίρες, ενώ ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου, τέθηκαν τα δημόσια κτήματα και τα δημόσια έσοδα. Ακολούθησε δεύτερο δάνειο το 1825, που αποπλήρωσε μέρος του πρώτου και φτάνουμε δύο χρόνια αργότερα, το 1827, στην πρώτη από πολλές στάσεις πληρωμών του νεοελληνικού κράτους. Μια  επαναλαμβανόμενη, μέχρι  το 2010, ιστορία, οπότε για να διασωθούν, κυρίως, οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες, αγοράστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς επαληθεύσεις, το χρέος της χώρας, από το μηχανισμό που έφτιαξαν για το σκοπό αυτό τα κράτη της Ε.Ε. (ESM).

Για την πληρωμή του χρέους επιβλήθηκε σκληρή λιτότητα, περικοπές μισθών και συντάξεων, περικοπές των εργασιακών δικαιωμάτων, που όμως είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Τον Ιανουάριο 2015 είχε χαθεί το 1/4 του εισοδήματος των πολιτών και το χρέος ήταν διπλάσιο του ΑΕΠ.

Τρία χρόνια μετά, η παρούσα κυβέρνηση είναι σε θέση να σχεδιάζει το μέλλον της χώρας με διαφορετική πολιτική, από αυτήν των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πολλά δείγματα αυτής της διαφορετικής  πολιτικής, έχουν ήδη καταχωρηθεί στη συνείδηση των πολιτών.

Σταθεροποιήθηκε η οικονομία και επέστρεψε στην ανάκαμψη. Μικρή αλλά σημαντική αύξηση του ΑΕΠ το 2016, ακόμα μεγαλύτερη το 2017. Μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα και το 2016 και το 2017, που προήλθαν εν μέρει από την ανάπτυξη της οικονομίας και εν μέρει από τη μείωση και τον εξορθολογισμό των δαπανών του κράτους. Μεγάλο μέρος αυτών δόθηκαν στις ομάδες του πληθυσμού που είχαν την μεγαλύτερη ανάγκη. Πληρώθηκε ένα μεγάλο μέρος των οφειλών του κράτους προς τους ιδιώτες, καθώς και ένα μεγάλο μέρος των οφειλών της κεντρικής κυβέρνησης προς τις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Εξοφλήθηκαν οι οφειλές του κράτους προς τη ΔΕΗ για τις λεγόμενες χρεώσεις ΥΚΩ, των ετών της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Τα βασικά στοιχεία για το 2016 και το 2017, μας δείχνουν ότι επανέρχεται η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία, το κλίμα όλο και ταχύτερα αλλάζει. Αυξήθηκαν οι άδειες νέων οικοδομών, σταθεροποιήθηκαν οι τιμές πώλησης ακινήτων, αυξήθηκαν οι πωλήσεις αυτοκινήτων. Αυξήθηκε η αξία των εξαγωγών ελληνικών προϊόντων τόσο προς τις χώρες της ΕΕ όσο και προς τρίτες χώρες. Οι ξένες επενδύσεις διπλασιάστηκαν το 2017 σε σχέση με το 2016 και συνεχίζουν να αυξάνονται. Αυξήθηκε ο αριθμός των ξένων επισκεπτών, καθώς και τα έσοδα από τον τουρισμό. Aυξήθηκαν οι καταθέσεις στις τράπεζες, παρά την ύπαρξη κεφαλαιακών ελέγχων. Μειώθηκε η ανεργία περίπου στο 20% στα τέλη του 2017 (από το 27% του 2014).

Δεν είναι όμως οι αριθμοί που αποδεικνύουν την αλλαγή πορείας της χώρας μας. Είναι κυρίως το γεγονός ότι η χώρα μας μπήκε σε τροχιά εκσυγχρονισμού. Με επαναδιαπραγμάτευση των σχετικών συμβάσεων, ολοκληρώθηκαν οι οδικοί άξονες της χώρας, που είχαν σταματήσει από την αρχή της κρίσης. Κυρώθηκε το 35% των δασικών χαρτών και έχουν δημοπρατηθεί οι μελέτες για την κτηματογράφηση της χώρας στο σύνολό της. Στήθηκε από την αρχή και με διαφάνεια το κοινωνικό κράτος, έτσι που κάθε πολίτης με αξιοπρέπεια να παίρνει ό,τι δικαιούται, χωρίς τη μεσολάβηση τρίτων. Περί τις 800 χιλιάδες οικογένειες ωφελήθηκαν από τις διάφορες ενισχύσεις που δόθηκαν με τα νέα, στοχευμένα, προγράμματα. Επιταχύνθηκε η διαδικασία απόδοσης των συντάξεων, ενώ καθιερώθηκε κατώτατη, κρατική σύνταξη για όλους. Βελτιώθηκαν σημαντικά οι υπηρεσίες υγείας και εξασφαλίστηκε η πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη όλων ανεξαιρέτως.

Η χώρα, από κάθε άποψη, έχει εισέλθει σταθερά σε μια άλλη πορεία δίκαιης ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού του κράτους και των υπηρεσιών του. Επιχειρείται για πρώτη φορά η οικοδόμηση ενός μοντέλου ανάπτυξης, που δεν βασίζεται στα δανεικά. Μια διαφορετική πορεία έχει αρχίσει. Εάν το εγχείρημα θα πετύχει θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Όπως από τη  βούληση των κυβερνώντων, το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, αλλά   (κυρίως) και από την στροφή των πολιτών στις βασικές αξίες μιας σύγχρονης κοινωνίας της προόδου και της αλληλεγγύης. Τα οφέλη αυτής της επιτυχίας θα είναι μεγάλα και θα μας οδηγήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον.

ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΩ βέβαια να υποδυθείτε τους ρόλους των δύο προσώπων που το σκίτσο παρουσιάζει, άλλωστε οι ίδιοι φρόντισαν ήδη να σπάσουν το καλούπι.

ΑΠΟΚΡΙΕΣ είναι και χαλαρώστε.

ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ και με λίγη φαντασία να θεωρήσετε πως τα πρόσωπα του σκίτσου είναι ήδη η ενσάρκωση Μεγαλέξανδρου και Βουκεφάλα.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες.

Θανάσης Παντές

Η ΒΑΛΙΤΣΑ έχει μέσα κίτρινα, πράσινα και μοβ χαρτονομίσματα – ευγενική προσφορά της Ντάλιας του «Παρά πέντε» λογικά.

ΤΗΝ ΩΡΑ που τα βάζει μέσα ο Φρουζής, καλεί και καμιά δεκαριά υπαλλήλους να είναι παρόντες, διότι τα σωστά λαδώματα γίνονται μπροστά σε κόσμο.

Η ΒΑΛΙΤΣΑ με τα ευεργετικά για την οσφυαλγία ροδάκια, μπαίνει στο αμάξι. Βάζει μπρος ο τύπος και κάποτε φτάνει στο Μαξίμου. Καν’ το εικόνα τώρα αυτό: στην είσοδο ένας άγνωστος με βαλίτσα λέει γεια σας, τον πρωθυπουργό ήθελα λίγο.

ΤΟ ΛΕΕΙ στους αστυνομικούς, στη φρουρά, στους σωματοφύλακες. Περάστε του λένε αυτοί. Περάστε, αλίμονο, μπάτε σκύλοι αλέστε είμαστε εδώ μέσα.

ΔΕΝ ΡΩΤΑΝΕ ποιος είναι, δεν ρωτάνε τι θέλει και το κυριότερο δεν ρωτάνε τι διάολο έχει μέσα η βαλίτσα. Οπλα; Βόμβες; Απλυτα; Θα πυροβολήσει τον πρωθυπουργό; Θα τον ανατινάξει; Θα του πλύνει τα σώβρακα;

ΔΕΝ ΡΩΤΟΥΝ γιατί έχουν τακτ οι άνθρωποι, δεν είναι αδιάκριτοι. Βλέπουν τον Παράξενο Ταξιδιώτη με την ύποπτη βαλίτσα και του λένε περάστε, τρίτη πόρτα δεξιά ο πρωθυπουργός. Κάντε το εικόνα, τίποτα άλλο δεν σας ζητά η κοινή σας λογική.

ΠΑΜΕ παρακάτω. Για τη Novartis άλλοι μάρτυρες καταθέτουν στο FBI κι άλλοι εδώ. Δεν γνωρίζουμε λοιπόν αν διασταυρώθηκαν οι πληροφορίες για χρηματικά ποσά, πρόσωπα, συναντήσεις, ημερομηνίες. Αν συγκρίθηκαν και αν συμπίπτουν.

ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ έγγραφο του FBI πολιτικοί δεν αναφέρονται. Σε δεύτερο χρόνο, η εισαγγελέας κ. Ελένη Τουλουπάκη στέλνει τα «ονόματα των 7».

ΣΤΟ ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΟ – κι ανεπίσημο – έγγραφο των Αμερικάνων επαναλαμβάνονται τα ίδια ονόματα, χωρίς κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο.

ΣΤΟ ΚΑΠΑΚΙ, που λες, προκύπτει πως τρεις πολιτικοί άνδρες σπιλώθηκαν αν και αθώοι:

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Πικραμμένος, που έναν μήνα διετέλεσε πρωθυπουργός ο άνθρωπος και καλά «τα πήρε», κοινή μου λογική.

 Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Βενιζέλος με την επιτομή τού σουρεάλ ως κατηγορία: ο πρόεδρος του ΕΟΦ ήταν στενός συνεργάτης του, συνεπώς κάτι θα του ‘δωσε μωρέ και του Βαγγέλη δεν μπορεί, ε τι λες κι εσύ, ναι βέβαια λογικό μου ακούγεται, πάει κλείδωσε κι αυτή η ενοχή. Μη σου τύχει.

ΟΣΟ ΓΙΑ τον πρώην υπουργό Εργασίας Γιώργο Κουτρουμάνη, τι να πεις; Είναι γνωστό το ήθος και η ακεραιότητα του ανδρός. Κι ας διασύρθηκε με τέτοιον ελεεινό τρόπο.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ του χρήματος δεν αποδεικνύεται – προς το παρόν τουλάχιστον. Δεν προκύπτει από τραπεζικές καταθέσεις, θυρίδες ή οφσόρ. Οπως δεν υπάρχουν – πάλι προς το παρόν – τεκμήρια. Φωτογραφίες, βίντεο, ηχητικά, ντοκουμέντα. Μόνο το σημειωματάριο με τα ραντεβού του Κωνσταντίνου Φρουζή.

ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ. Ναι, γινόταν πάρτι εκατομμυρίων στη Novartis: ούτε σε βαφτίσια τόσο λάδι.

ΟΜΩΣ εδώ εξετάζουμε τη βαρύτητα συγκεκριμένων καταθέσεων – ή, καλύτερα, συγκεκριμένων διαρροών. Κι αυτές δεν πείθουν. Ανεξάρτητα από ιδεολογίες, προσωπικές απόψεις, συμπάθειες κι αντιπάθειες, δεν πείθουν.

ΑΚΟΜΑ δεν γνωρίζουμε αν τελικά θα γίνει προανακριτική επιτροπή στη Βουλή ή αν θα επιστραφεί η υπόθεση στη Δικαιοσύνη. Το βέβαιο είναι πως αφού ΤΩΡΑ άνοιξε η υπόθεση, ΤΩΡΑ πρέπει και να διαλευκανθεί. Δεν σηκώνει αναβολές.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ να σέρνονται στη λάσπη ονόματα, να διασύρονται υπολήψεις, να στιγματίζονται οικογένειες και οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

ΤΕΛΟΣ, πριν ορισμένοι στήσουν κρεμάλες και πιάσουν θέση κολλητά στο ικρίωμα, ας σκεφτούν λίγο. Ψύχραιμα και νηφάλια. Κάποιοι ίσως είναι ένοχοι, κάποιοι αθώοι. Μη σου τύχει, αλλά τι θα έκανες εσύ αν ήσουν στη θέση του αθώου;

ΟΧΙ του πολιτικού, όχι του δημοσίου προσώπου, απλώς στη θέση του αθώου πολίτη. Που τον κατηγορούν πως έκλεψε τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας.

ΜΗ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ, αλλά αν σου τύχει; Ή πιστεύεις πως δεν θα σου τύχει ποτέ γιατί αυτά συμβαίνουν μόνο στην πολύπαθη κατσίκα του γείτονα;».

***

ΑΠΟ την Ελενα Ακρίτα το άρθρο που προηγήθηκε με το γνωστό και καυστικό της χιούμορ περιέγραψε την κατάσταση που έχει προκύψει με την υπόθεση Novartis που εν πολλοίς είναι ήδη ένα έτοιμο μυθιστόρημα που αναζητά συνεχώς αναγνώστες διαθέσιμους να το απολαύσουν.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ωστόσο είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ ότι ενδεχομένως επιδιώκουν να τα εμφανίσουν όσοι ασχολούνται μαζί τους και προφανώς δεν πείθουν για την αγνότητα την προθέσεών τους.

ΤΟ ΠΙΟ ενδιαφέρον πάντως είναι πως όλοι, εκατέρωθεν των πλευρών, συμφωνούν πως σκάνδαλο  υπάρχει και προφανώς αυτό δεν είναι  τυχαίο όπως καταλαβαίνετε.

ΤΩΡΑ αν είναι απλή υπόθεση ή σκάνδαλο η Novartis, θα φανεί λίαν συντόμως.

ΓΙΑ τον πολύ κόσμο πάντως και ανεξαρτήτως κομματικών τοποθετήσεων, αυτή η ιστορία δε μοιάζει να είναι καθαρή  ανεξάρτητα από τις τερατολογίες που ακούγονται.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ σύστημα κατάφερε για άλλη μια φορά να δείξει πως δεν μπορεί να πείσει για την αξιοπιστία του κι αυτή η διαπίστωση δυστυχώς δεν τιμά κανένα, ούτε τους πολιτικούς, ούτε τους πολίτες.

Θανάσης Παντές

Του ΚΩΣΤΑ Β. ΤΣΕΡΕΝΤΖΟΥΛΙΑ*

Βέβαια από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Ο Αλέξης Τσίπρας άφησε στην άκρη το κουστούμι του ασυμβίβαστου, σχεδόν δεν θυμάται τον πολιτικό… ακτιβιστή που έκρυβε μέσα του (τα μνημόνια να είναι καλά) και πολλά ακόμη! Όμως ας έρθουμε στο σήμερα και στο αναπτυξιακό συνέδριο της Πελοποννήσου, ένα διήμερο «παρέλασης» του Υπουργικού Συμβουλίου, όπου φορείς της περιοχής θα καταθέσουν τα αιτήματά τους (τα οποία είναι γνωστά) και θα αναμένουν μία αναφορά -όχι από τα χείλη μόνο κάποιου υπουργού ή γενικού γραμματέα- από τα χείλη του Πρωθυπουργού για να επιστρέψουν στα… οφίτσιά τους γεμάτοι υπερηφάνεια για το έργο τους, που αποδίδει…!

Πέραν όμως της επικοινωνίας, από την οποία ως λαός έχουμε χορτάσει, τι είναι εκείνο που προσδοκά πραγματικά ο τόπος μας; Τι προσδοκά αλήθεια η Μεσσηνία και συνολικά η Πελοπόννησος; Προφανώς τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τα αυτονόητα, τα οποία ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα δούμε καθαρά και χωρίς κομματικές, ιδεολογικές ή άλλες παρωπίδες. Και φυσικά όλα αυτά με ισχυρή δόση ρεαλισμού, κάτι που απουσιάζει παντελώς από τη δημόσια συζήτηση.

Με τις υποδομές ψηλά στην ατζέντα και προφανώς το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων να φιγουράρει κι αυτό «πασπαλισμένο» με διάφορα λόγια περί περιβάλλοντος, διαπραγμάτευσης κ.λπ., ο Αλέξης Τσίπρας (που δεν είναι Αϊ Βασίλης) εκτιμάται ότι θα αρκεστεί περισσότερο σε μία επιγραμματική περιγραφή παρεμβάσεων που ΘΑ γίνουν ανά τομέα, ρίχνοντας το «τυράκι» κι αναμένοντας τις εξελίξεις.

Εκείνο πάντως που σε τελική ανάλυση θα είχε ενδιαφέρον θα ήταν μία κοστολόγηση των όσων από Δήμους, Περιφέρεια και φορείς θα ζητηθούν από την κυβέρνηση (είναι βέβαιο ότι ούτε ολόκληρος ο προϋπολογισμός του κράτους δεν θα αρκεί), αλλά και πόσα από εκείνα που ο Αλέξης Τσίπρας θα τάξει, θα υλοποιηθούν το επόμενο διάστημα ή τα επόμενα χρόνια.

Όσο για το… καλάθι; Μπορεί θέληση και διάθεση να υπάρχει, όπως και καλές προθέσεις γενικά, όμως ας κρατάμε χαμηλά τον πήχη, μιας και η έως τώρα ιστορία έχει αποδείξει ότι υπάρχει μία δυσκολία οι υποσχέσεις να γίνουν πράξη.

*Από KostaShow newsroom

Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ο καθένας μας καταλαβαίνει ότι θέλετε να χτυπάτε τον αντίπαλο για κομματικά οφέλη!  Να κόψετε ψήφους ,να φέρετε διχόνοια ,να δημιουργηθεί πόλωση, να μαζευτούν τα πρόβατα στα μαντριά, και να πετάει προβιές το ένα στο άλλο!  Το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να απαξιώσετε  ξανά την πολιτική, να βρίζουν οι πάντες τους πάντες και όταν θα έρθει  η ώρα των εκλογών, να μη σηκώνεται από το καφενείο ο πολίτης να πάει να ψηφίσει!  Φυσικά βεβαίως και άρχισαν τα όργανα των ακραίων. Είδατε ξεκινήσαμε με γκαζάκια στη σύζυγό του κυρίου Μητσοτάκη, και δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει η συνέχεια!  Χαλαρώστε λοιπόν, κοιτάτε τι  μπορείτε να κάνετε, αν μπορείτε για τον πολίτη το ελάχιστο, αν θέλετε να σας έχει μία κάποια εκτίμηση!

Δεν κερδίζετε τις εντυπώσεις βγάζοντας τα δήθεν άπλυτα ο ένας του άλλου στη φόρα!  Ούτε η κυβέρνηση επρόκειτο να πέσει γιατί θα πουλούσε ο Καμμένος 50-100 βλήματα στη Σαουδική Αραβία, ούτε η αντιπολίτευση θα διαλυθεί γιατί κάποιος άρπαξε μία μίζα…! Είστε άραγε σίγουροι ότι τώρα δεν αρπάζει κανένας μίζα;  Χαλαρώστε, λοιπόν, ο μόνος που μπορεί να χαίρεται ίσως, είναι κάποια αντίπαλος φαρμακοβιομηχανία που θα πάρει καλύτερο μερίδιο λόγω της αρνητικής διαφήμισης στην αντίπαλο… Ετσι κι αλλιώς ο Έλληνας πιστεύει ακράδαντα ότι  η πολιτική είναι μία διεφθαρμένη υπόθεση, απλά σας αποδέχεται όλους γιατί ξέρει ότι κάποιος  τελικά  πρέπει να κάνει και τη δουλειά του… νεκροθάφτη!  Αφήστε, λοιπόν, τις μεγαλοστομίες για καθάρσεις, και τα εμείς που είμαστε καλύτεροι από εσάς!  Οπως είπε πολύ σωστά και ο Oscar Wilde  “Μην πείτε στη μάνα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική, νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο…”!

ΤΟ ΙΔΙΟ και οι κίβδηλες υποσχέσεις όσων πάτησαν πάνω στην υπερηφάνειά του και κατόπιν τις εξαργύρωσαν για την εξουσία.

ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ όμως, ο πολίτης, ότι η χώρα δεν έχει ηγεσία. Η υπόθεση των Σκοπίων ήταν ο σπινθήρας που άναψε φωτιά. Κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει, σίγουρα, πάντως, θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για την επόμενη μέρα.

ΘΑ ΕΙΝΑΙ λάθος οιαδήποτε πολιτική δύναμη να θεωρήσει «δικό της» αυτό το κύμα που δημιουργείται. Αυτές οι ιστορικές εκρήξεις ποτέ δεν είναι ελεγχόμενες.

ΒΕΒΑΙΩΣ, η αγωνία αυτού του λαού για μια στιβαρή ηγεσία με έρμα και όραμα είναι δεδομένη. Ας ελπίσουμε ότι θα οδηγήσει σε κάτι θετικό για τον τόπο».

***

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ έρμα και όραμα, τιτλοφορείται το άρθρο της «Καθημερινής» που προηγήθηκε.

ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ περίπτωση, την ελληνική, αναζητούνται και τα δύο που προφανώς μοιάζουν να είναι δυσεύρετα ως είδη σε ανεπάρκεια.

ΚΑΙ σαν να μην φτάνει η γενικότερη ανεπάρκειά μας, έχουμε και σκάνδαλο Novartis που έσκασε πρόσφατα και μας έκανε να ξεχάσουμε το Σκοπιανό που ίσως τελικά να εξελίσσεται καλύτερα απ’ ότι ανέμεναν οι φανατικοί αιθεροβάμονες εθελοτυφλούντες.

ΗΔΗ γίνεται λόγος για σκευωρία πάντως στο εν λόγω σκάνδαλο που ίσως να προέκυψε για να ξεχαστούν τα πολυποίκιλα ζητήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά μας.

ΚΑΙ όντως για ορισμένους φαίνεται πως ίσως και να ξεχάστηκαν για λίγο αφού πλέον θεωρούν πως η υπόθεση Novartis είναι το πλέον σοβαρό ζήτημα για να μας απασχολήσει.

ΓΙΑ να σταθώ πάντως και στο πρωτοσέλιδο της «ΦΩΝΗΣ» στο φύλλο της Δευτέρας, η κυβέρνηση άλλαξε όντως την πολιτική ατζέντα και τώρα όλοι οι θεωρούμενοι ως εμπλεκόμενοι τρέχουν και δε φτάνουν.

ΣΕ ΟΛΑ αυτά να προσθέσω και το πολύ εύστοχο άρθρο στη «ΦΩΝΗ» του Θόδωρου Γαλανόπουλου με τον τίτλο «Ούτε μηχανή, ούτε εξουσία, λειτουργεί χωρίς μίζα!».

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ δικά σας ενώ οι μιζαδόροι αναζητούνται.

***

ΣΤΑ ΦΙΛΙΑΤΡΑ με αφορμή τη γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους, η πολιτικολογία είχε και άρωμα εκκλησιαστικό, όπως πληροφορήθηκα από τον πανταχού παρόντα Γιάννη Μποζίκα, ενώ οι δηλώσεις του Γιώργου Κατρούγκαλου περί «ηθικής ενότητας» προκάλεσαν τη σχετική θυμηδία με αφορμή και τα όσα ήδη συζητούνται για την υπόθεση Novartis.

ΟΣΟ για τα Pampers του ’89 και τις βαλίτσες του Τσουκάτου, που θύμισε ο φίλτατος Γιάννης σε σχόλιό του, είναι μια καλή ευκαιρία για περαιτέρω προβληματισμό περί σκανδάλων που έχουν δυστυχώς πάλι την τιμητική τους.

***

ΑΠΟΚΡΙΕΣ και Αγιος Βαλεντίνος πάνε πακέτο φέτος και σήμερα προβλέπονται γλέντια σε όλη την επικράτεια της αισιόδοξης πόλης των ονειρικών ιβίσκων όπου μασκαράδες και ερωτευμένοι αναμένεται να δώσουν τις παραστάσεις τους.

ΜΕΓΑΛΕΙΑ εν ολίγοις  και δεν είναι διόλου υπερβολή.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να αφήσουμε στην άκρη τη μιζέρια και την μεμψιμοιρία αν θέλουμε να μη μας καταπιεί το τέρας της ηττοπάθειας.

ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ πηγαίνουν προς την ολοκλήρωσή τους και η επιθυμία για ξεφάντωμα δεν χρειάζεται καμία δικαιολογία για να εκφραστεί.

Θανάσης Παντές

ΠΑΡΑΘΕΤΩ το σκίτσο και απολαύστε το άνευ περιττών σχολίων εκ μέρους μου.

ΟΣΟ για τη σημερινή μέρα και καθώς η αποκριά βαδίζει στην κορύφωσή της, εύχομαι να περάσετε καλά όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες.

Θανάσης Παντές

Αρθρο του ΘΑΝΑΣΗ ΠΕΤΡΑΚΟΥ*

Δυστυχώς δικαιώθηκα. Η κυβέρνηση ως άλλος «μαυρογιαλούρος» ανακοινώσε στο Αναπτυξιακό συνέδριο στη Πάτρα  πως η Ελιά Καλαμάτας εντάσσεται στον εθνικό κατάλογο ως συνώνυμο ποικιλίας ελιάς.Με την απόφαση της όμως   αυτή  η κυβέρνηση καταστρέφει ένα από τα ισχυρότερα brand name για τη χώρα  μας την ΠΟΠ «Ελιά Καλαμάτας».

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΟΠΗΣ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Οι «μαυρογιαλουρισμοί»  όμως δείχνουν κυρίως τη βαθιά νεοφιλελεύθερη λογική και πολιτική της  διότι ο θεσμός των Προστατευόμενων Ενδείξεων (ΠΟΠ,ΠΓΕ) είναι ο μόνος που προβάλλει μια κάποια αντίσταση στην προσπάθεια των πολυεθνικών, να καταστήσουν όλα τα αγροτικά προϊόντα απλά commodity και να καρπώνονται όλη την προστιθέμενη αξία της επεξεργασίας τους σε τρόφιμα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στις διεθνείς εμπορικές διαπραγματεύσεις, οι πολυεθνικές και οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού ζητούν την κατάργηση του θεσμού.

Ενώ όμως τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη εφάρμοσαν πιστά και αξιοποίησαν σημαντικά τον θεσμό των ΠΕ, ποντάροντας στη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων αυτών και την προώθηση στις ευρωπαϊκές και διεθνείς αγορές, η χώρα μας τον υποτίμησε τραγικά και, αντί να προστατεύσει τα προϊόντα αυτά, δέχτηκε, κατά την υπογραφή πολλών διεθνών συμφωνιών, την κατάργηση της προστασίας εκτός ΕΕ και των πιο διεθνώς γνωστών brandname και οικονομικά σημαντικών προϊόντων, όπως είναι η Φέτα και η Ελιά Καλαμάτας (πχ, συμφωνίες με Καναδά, Νότιο Αφρική, Σιγκαπούρη και πρόσφατα  με την Ιαπωνία ).

Σκοπός της κατάργησης του θεσμού, εξ ολοκλήρου ή τουλάχιστον των ΠΕ που ενοχλούν, που ζητά ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, είναι ο μηδενισμός της προστιθέμενης αξίας των προϊόντων ΠΕ, η μετατροπή τους σε συμβατικά προϊόντα, καθώς και η καθήλωση και προσαρμογή των τιμών όλου του παραγωγικού αγροτικού τομέα στον οποίο ανήκουν, στο κόστος παραγωγής των πιο υποανάπτυκτων αγροτικών οικονομιών του πλανήτη.

Είναι σαφές ότι η ύπαρξη μιας ΠΕ στην ΕΕ εμποδίζει την κυκλοφορία στα κράτη-μέλη, προϊόντων με την προστατευόμενη ονομασία ή με παρεμφερείς ενδείξεις, τα οποία θα μπορούσαν να παραπλανήσουν των καταναλωτή. Αποτελεί συνεπώς εθνικό συμφέρον η διατήρηση αυτής της απαγόρευσης, γιατί αναβαθμίζει ποιοτικά την ποικιλία ελληνικής προέλευσης και ενισχύει τη διαπραγματευτική δύναμη της χώρας στις διεθνείς εμπορικές διαπραγματεύσεις με κράτη που δεν αναγνωρίζουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Η τροποποίηση της προστατευόμενης ονομασίας σε εμπορική, καθιστώντας ελεύθερη την χρήση της, εξομοιώνει ποιοτικά και εμπορικά την ποικιλία, όπου και να παράγεται και μηδενίζει, όχι μόνο την προστιθέμενη αξία του προϊόντος με ΠΕ, αλλά και ολόκληρου του, ελληνικής προέλευσης, συμβατικού προϊόντος. Η χρήση της καταχωρημένης ονομασίας στην διακίνηση του συμβατικού προϊόντος με την πρόσθεση του τόπου της προέλευσης του δεν αλλάζει την ουσία του προβλήματος, αφού βασίζεται στην κατάργηση της ονομασίας, του σήματος.

Έτσι, το πρόβλημα για μια εθνική πολιτική αξιοποίησης της ποικιλίας Καλαμών δεν είναι η κατάργηση της ΠΟΠ με την δικαιολογία ότι είναι λίγη η ποσότητα  της, αλλά η ανάγκη μιας εθνικής πολιτικής αξιοποίησης της ποικιλίας, που να συμπεριλαμβάνει και την αύξηση της ποσότητας ΠΕ μέσω της ενίσχυσης της προστατευόμενης καλλιέργειας και της επέκτασής της στις περιοχές που μπορούν να τεκμηριώσουν το δεσμό με το παραδοσιακό προϊόν.

Η διατήρηση του ΠΟΠ εμποδίζει τις εισαγωγές και στην Ελλάδα προϊόντος ποικιλίας Καλαμών, με την ονομασία «Ελιά Καλαμάτας» και αν θα συνοδευόταν από σοβαρή εφαρμογή της ιχνηλασιμότητας, θα επηρέαζε σημαντικά την αγορά του εθνικού συμβατικού προϊόντος. Είναι γνωστό ότι οι εισαγωγές ελιών Καλαμών από τις τρίτες χώρες χρησιμοποιούνται με την ελληνοποίησή τους για να καθηλώσουν τις τιμές στις ελληνικές αγορές.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Συνεπώς, η απόφαση της κυβέρνησης είναι απαράδεκτη  διότι:

α) καταργεί επί της ουσίας το ΠΟΠ ΕΛΙΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ,

β) θίγει τη φιλοσοφία περί προστασίας των πιστοποιημένων προϊόντων, παραπλανά τους καταναλωτές και αντιτίθεται στην αξιοποίηση της φήμης του προϊόντος.

γ) είναι αντίθετη με τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης [άρθρο 2 καν. (ΕΚ) 637/2009, άρθρο 13 καν. (ΕΚ 510/2006), άρθρο 42 καν. (ΕΚ) 1151/12]

δ) κυρίως δίνει τη δυνατότητα σε κάθε καλλιεργητή και τυποποιητή ελιάς Καλαμών σε ευρωπαϊκές ή τρίτες χώρες, να χρησιμοποιεί τη φημισμένη ελληνική ονομασία «ΕΛΙΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ» και να χάνεται έτσι, το συγκριτικό πλεονέκτημα, όχι μόνο από τη Μεσσηνία, αλλά και από ολόκληρη τη χώρα.

Πράγματι, οι ισχυρισμοί περί περιορισμένων ποσοτήτων διακίνησης ΠΟΠ «ΕΛΙΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ» είναι αληθείς. Αυτό όμως οφείλεται στις αντιδράσεις για τις απαραίτητες αλλαγές στις προδιαγραφές παραγωγής (οξάλμη – εκπυρηνωμένες ελιές Μεσσηνίας κ.λπ.), με αποτέλεσμα το μειωμένο ενδιαφέρον των τυποποιητών, καθώς και στην ανυπαρξία ελέγχων σε περιοχές εκτός Μεσσηνίας για την παράτυπη χρήση του όρου «ΚΑΛΑΜΑΤΑ» από άλλες περιοχές. Επισημαίνεται ότι η δυναμικότητα παραγωγής στη Μεσσηνία είναι 5 – 6 χιλ. τόνοι, με αυξητικές τάσεις αν εκλείψουν τα παραπάνω προβλήματα.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΡΕΑΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑ

Απαιτούνται συνεπώς:

Η διενέργεια ελέγχων σε όλη τη χώρα, για την καταστρατήγηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας περί προστασίας του ΠΟΠ ΚΑΛΑΜΑΤΑ, όσον αφορά τη σήμανση του προϊόντος.

Η τροποποίηση των προδιαγραφών παραγωγής του ΠΟΠ ΕΛΙΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ, έτσι ώστε να αντιμετωπισθούν οι αδυναμίες στη διακίνηση του προϊόντος και να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες προτιμήσεις των καταναλωτών.

Ως προτεινόμενη λύση, η οποία θα έδινε απάντηση και στην εμπορική πλευρά του θέματος, την κάλυψη δηλαδή των αναγκών της αγοράς, είναι η διερεύνηση της δυνατότητας επέκτασης της ζώνης παραγωγής στους όμορους νομούς Λακωνίας, Αρκαδίας, Ηλείας με ένα δυναμικό παραγωγής που προσεγγίζει τις 25.000 τόνους,διότι  η επέκταση του ΠΟΠ ΚΑΛΑΜΑΤΑ σε όλη την Ελλάδα δεν έχει πιθανότητες έγκρισης, αφού δεν τεκμηριώνεται η ύπαρξη «δεσμού».

Εναλλακτικά, θα μπορούσε να υποστηριχθεί η διατήρηση του ΠΟΠ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ως έχει, με τις αναγκαίες όπως περιγράψαμε, τροποποιήσεις των προδιαγραφών παραγωγής, και η παράλληλη έναρξη διαπραγματεύσεων και αιτήσεων προς τις αρμόδιες αρχές της ΕΕ, για ΠΓΕ που θα περιλαμβάνει όλους του νομούς παραγωγής του προϊόντος, διαδικασία όμως, που όπως είναι γνωστό, είναι αρκετά χρονοβόρα.

Απέναντι σε αυτή την απαράδεκτη απόφαση η οποία καταστρέφει ένα από τα πιο σημαντικά προϊόντα ΠΟΠ  και το σημαντικότερο για τη  Μεσσηνία και τη Πελοπόννησο δεν υπήρξε  τόσες ημέρες τώρα καμία αντίδραση από τους Μεσσήνιους υπουργούς  και βουλευτές, ούτε βέβαια από τους Λάκωνας του Αρκάδες και τους Ηλείους. Απέδειξαν για μια ακόμη φορά ότι αφού είναι διορισμένοι από τον αρχηγό δεν  μιλούν. 

Οφείλουν όλοι οι φορείς και πρώτα απ όλα των αγροτών  και η Αυτοδιοίκηση της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου να ενεργοποιηθούνεπιτέλους και  να απαιτήσουν την ανάκληση της καταστροφικήςαυτήςαπόφασης.

*Ο  Θανάσης Πετράκος είναι μέλος της Π.Γ. της ΛΑΕ και πρώην βουλευτής Μεσσηνίας

ΝΑ ’ΜΙΑ ΛΟΙΠΟΝ στη Μάνη φιλοξενούμενος στη Στούπα, στην παραλία της Καλόγριας διαμένων, προσκεκλημένος εκλεκτών φίλων για ένα τριήμερο, όπου καλά περάσαμε και πολύ χαρήκαμε.

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ στη Μάνη είναι ήσυχος παρά τον ανυπότακτο καιρό που αυτές τις μέρες προέκυψε (ας όψεται… η Ιοκάστη!!).

ΜΑΓΙΚΗ η παραλία της Καλόγριας χωρίς τις ομπρέλες, σχόλιο που έκαναν και άλλοι φίλοι και δικαιολογημένα άλλωστε.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ στη Στούπα και τα περισσότερα καταστήματα κλειστά σε φάση ανακαίνισης εν όψει της νέας τουριστικής περιόδου που φέτος θα ξεκινήσει νωρίτερα και προβλέπεται να είναι η καλύτερη των τελευταίων ετών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ βράδυ και για φαγητό στο εστιατόριο της Αγγελικής. Λίγος ο κόσμος κυρίως ξένοι και στα ηχεία ο Γιώργος Μαργαρίτης να τραγουδάει το θρυλικό πλέον σουξέ του: «Πεθαίνω για σένα».

ΑΡΓΟΤΕΡΑ στο δωμάτιο η μουσική από τη θάλασσα να ’ρχεσαι συντροφιά μέσα στο αγκάλιασμα της νύχτας.

ΣΑΒΒΑΤΟ πρωί για καφέ στο Ελαία με θέα την στραφταλοκυματίζουσα θάλασσα.

ΣΤΑ ΔΙΠΛΑΝΑ τραπέζια να συζητούν για το λάδι και την τιμή του.

ΤΟ ΙΔΙΟ βράδυ πάμε στην Καρδαμύλη όπου στο  καφέ μπαρ Aquarella περιπλανιόμαστε σε «μουσικά ταξίδι του Βορρά» από δύο εξαιρετικούς μουσικούς από τη Σκωτία, τη βιολίστρια Becka Wolfe και τον κιθαρίστα και μελετητή της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας Josh Bartey για το οποίο θα κάνω σύντομα εκτενή αναφορά.

ΚΑΤΑΜΕΣΤΗ η Aquarella από Ελληνες και ξένους που χάρηκαν μια ξεχωριστή μουσική πανδαισία.

Η ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ το βράδυ ερημική στη νωχελικότητά της και το αερόβροχο να πρωταγωνιστεί.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στη Στούπα και φαγητό στον Αμμο με τον αέρα και τη βροχή να δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ.

ΣΥΖΗΤΑΜΕ τρώγοντας ή παρέα, η Βασιλική, ο Σάκης, η Μαρία, ο Γιάννης, η Becka, ο Josh, η Κατερίνα, η Αννα κι ελόγου μου κι είναι πολλά τα θέματα που έρχονται και φεύγουν από το τραπέζι.

ΚΥΡΙΑΚΗ πρωί και το πρόγραμμα περιλαμβάνει κοπή πίτας από τη Γαία στο χώρο της στον Αγιο Νικόλαο.

Η ΓΑΙΑ, σύλλογος με πολλαπλές δράσεις και έργο έχει σημαντικότατη προσφορά στην περιοχή, χάρη στον εθελοντισμό όσων μετέχουν σε αυτή.

ΜΙΛΗΣΑΝ η Χριστίνα Κώνσταντου και ο Κώστας Ξυδέας και ακολούθησε μουσικό πρόγραμμα από τον άνθρωπο ορχήστρα Κωστή Σφέτσα. Τυχεροί όσοι είμαστε εκεί κι ακούσαμε και τη Βασιλική να τραγουδάει.

ΤΑ ΕΔΕΣΜΑΤΑ προσφορά του Στέλιου Περδικέα και του ζαχαροπλαστείου Λιχουδιά, όπως αναφέρθηκε.

ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ της ίδια μέρας, βόλτα και ξενάγηση με την Αννα στην παραλία  του Αγίου Νικολάου που έδωσε πολλά ενσταντανέ η περιοχή στο φωτογραφικό της βλέμμα.

ΠΛΗΡΗΣ εικόνων και καλής διάθεσης επέστρεψα και με πολλές ευχαριστίες εκ μέρους στους φίλους της ΝΑΡΤΟΥΡΑ που με κάλεσαν βεβαίως.

Η ΝΑΡΤΟΥΡΑ ως πολιτιστικό σωματείο (είχε την πρωτοβουλία και για τη μουσική βραδιά στην Καρδαμύλη), έχει πλέον καταξιωθεί στη συλλογική συνείδηση της περιοχής με τις μέχρι τώρα δράσεις του ενώ έχει ήδη δρομολογήσει και νέες για τις οποίες θα ειπωθούν περισσότερα το επόμενο διάστημα.

ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ για σήμερα δεν μπορώ να μην επισημάνω πως τρεις μέρες στη Μάνη δεν άκουσα να γίνεται λόγος, ούτε υπέρ  ούτε κατά για την εκλογή του νέου Μητροπολίτη.

ΠΕΡΙΤΤΟ βεβαίως να πω ότι ετοιμάζομαι κιόλας για νέο ταξίδι στη Μάνη το επόμενο διάστημα.

Θανάσης Παντές

Tου ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΟΖΙΚΑ

Μάλιστα με έκπληξη διαβάσαμε ότι για κάθε άρθρο το οποίο ήταν βαρύγδουπο- βρήκαμε αρκετά εξ αυτών στον ημερήσιο Αθηναϊκό Τύπο τότε- η εταιρία πλήρωνε σε δημοσιογράφους μεγάλων εφημερίδων και εντύπων μέχρι 2.000 ευρώ την φορά! Σε άλλο σημείο αναλύονται οι υπόγειες διαδρομές επιχειρηματιών με πολιτικά πρόσωπα αλλά κυρίως την χειραφέτηση της κοινής γνώμης με ένα φάρμακο που κόστιζε 30 φορές περισσότερο από ένα όμοιο με τα ίδια συστατικά και το μοσχοπούλησαν… γιατί έτσι έγραψαν!

Το σκηνικό αυτό μας θυμίζει πολύ τους μεγάλους αστέρες κι ένα περιστατικό που έζησα. Είχα στη παρέα μου στην Αθήνα ένα Τριφύλιο που είχε πόστο στην “Μεγάλη Βρετάνια”. Εξυπηρετώντας δημοσιογράφους, πολιτικούς, με την παραγγελία τους για καφέ ή φαγητό. Ένας εξ αυτών μεγάλος αστέρας δημοσιογράφος τον ερώτησε αν γνωρίζει ποιοι ήταν έξω στην πλατεία Συντάγματος και διαδήλωναν. Ο φιλότιμος φίλος μας απάντησε στον αστέρα της tv, ότι ήταν σωματείο εργαζομένων που διαδήλωναν για εργασιακά δικαιώματα και περικοπές σε συντάξεις τους. Ο μεγάλος αστέρας κουνώντας το χέρι του, διαπίστωσε λέγοντας ότι “α, διαδηλώνουν τα μπιφτεκάκια, χα, χα”.

Πολλές τέτοιες αλλά χειρότερες ιστορίες έχουν ζήσει αρκετοί σε συνελεύσεις δημοσιογράφων, τεχνικών και υπαλλήλων Τύπου. Οι πρωτοκλασάτοι που το έπαιζαν θεοί! Οι υπόλοιποι όμως περίμεναν, να δουν πως θα εκραγεί στα χέρια τους η οικονομική κρίση. Κι έσκασε..

Άρα λοιπόν όταν οι πρωτοκλασάτοι επιβιώνουν, οι υπόλοιποι υποφέρουν. Όπως μετά το λουκέτο στα κανάλια που έμειναν μόνο οι δημοσιογράφοι του βασικού μισθού και πάει λέγοντας… Μετά λοιπόν το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» επανέρχεται στο προσκήνιο… προκαλώντας, δυστυχώς, τον ευτελισμό της δημοσιογραφίας!!!

Α, και να μην το ξεχάσω. Επειδή εγώ αλήτης και ρουφιάνος δεν είμαι, κύριε διευθυντά της εφημερίδας, για το άρθρο μου θέλω κι εγώ 2.000 ευρώ, όπως πλήρωναν οι εταιρίες στους δημοσιο…γράφους!! Γιατί τελικά σε αυτή την χώρα «όλοι τα παίρνουνε», που έλεγε η φίλη μου Πωλίνα, να μην πληρωθώ για το άρθρο μου, έστω; Να φάω σπίτι μου κι εγώ κανά γκουρμέ φαγητό της προκοπής, όπως έτρωγαν οι… συνάδελφοί μου, στα πανάκριβα ξενοδοχεία και εστιατόρια γύρω από το «αμαρτωλό τρίγωνο» της πολιτικο-επιχειρηματικής εξουσίας στο «κράτος των Αθηνών»! Γκε, γκε;

ΤΟ ΣΚΙΤΣΟ του Τάσου Παυλόπουλου είναι τόσο εύστοχο που δεν χρειάζεται να προστεθεί τίποτα σε αυτό.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες.

Θανάσης Παντές

Εδώ και πολύ καιρό ο κ.Αποστόλου προσπαθεί να ακυρώσει ένα πλεονέκτημα της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου και να προχωρήσει στην ουσιαστική  του κατάργηση μέσω της επέκτασης που επιδιώκει.

Εδώ φαίνεται η γύμνια της αγροτικής πολιτικής της Κυβέρνησης του κ.Τσίπρα, όταν χωρίς σχέδιο, χωρίς παρεμβάσεις εκεί που χρειάζεται ακυρώνει τα θετικά σε έναν τόπο και επί της ουσίας υποτιμά ένα εξαίσιο αγροτικό προϊόν που  έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη Μεσσηνία και την Πελοπόννησο.

Η Περιφέρεια Πελοποννήσου και ο περιφερειάρχης κ.Τατούλης προσωπικά, έχει ασχοληθεί  με το θέμα και με δική του παρέμβαση ζήτησε από την Κυπριακή Δημοκρατία να προσαρμόσει τον εθνικό της κατάλογο ποικιλιών στο πνεύμα των κανονισμών της ΕΕ αριθ.637/2009 και αριθ.1151/2012.

Στόχος ήταν να σταματήσει άμεσα η παράτυπη χρήση της ονομασίας της ΠΟΠ  «ΠΟΠ Ελιά Καλαμάτας και να ενημερωθούν οι καταναλωτές. Ευτυχώς η προσπάθεια της Περιφέρειας Πελοποννήσου έφερε τότε αποτέλεσμα και η Κυπριακή Δημοκρατία, υιοθέτησε το αίτημά μας  και αμέσως από το Μάιο του 2017 διέγραψε από τον ευρωπαϊκό  κατάλογο τον όρο Καλαμάτα ως συνώνυμο της ονομασίας της ποικιλίας Καλαμών.

Ο κ.Αποστόλου όμως δεν εφησυχάζει μέχρι να επιτύχει τον διαλυτικό για την αγροτική μας οικονομία σχεδιασμό του και επαναφέρει συνεχώς το θέμα καίτοι αντίκειται στην Ευρωπαϊκή Νομοθεσία και θίγει τη Μεσσηνία και την Πελοπόννησο.

Η Περιφέρεια Πελοποννήσου το ζήτημα με τις μειωμένες ποσότητες ζήτησε να διερευνηθεί, με πιθανή επέκταση της γεωγραφικής ζώνης παραγωγής, μόνο σε όμορες περιοχές της Καλαμάτας.

Απορίας άξιον είναι  η ηχηρή σιωπή των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που εκπροσωπούν τη Μεσσηνία και δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν αφουγκράζονται τις αγωνίες του αγροτικού κόσμου και θεωρούν πως εξελέγησαν για να προπαγανδίζουν μόνο το… σπουδαίο έργο της Κυβέρνησής τους.

Επειδή δεν χωρούν συνέχεια πισωγυρίσματα και πειραματισμοί ας σοβαρευτούν επιτέλους στο αρμόδιο Υπουργείο και την περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση που μας σερβίρουν συνεχώς ας μην την κάνουν απόλυτα αντιπαραγωγική και ζημιογόνα για τις τοπικές οικονομίες.

Οι Μεσσήνιοι ευτυχώς έχουν την Περιφερειακή αρχή Πελοποννήσου να αγωνίζεται  για τα συμφέροντά τους όπως και όλης της Πελοποννήσου και δεν μπορεί να επιτρέψει την κατάχρηση της ονομασίας ΠΟΠ «Ελιά Καλαμάτας» από  διεθνείς ανταγωνιστές που καλλιεργούν την ποικιλία «Καλαμών» να εκμεταλλεύονται την εμπορική δυναμική της ονομασίας «Καλαμάτα».

• Η Αντωνία Μπούζα είναι περιφερειακή σύμβουλος Πελοποννήσου, εντεταλμένη σύμβουλος Τουρισμού-Πολιτισμού και συντονίστρια Έργου και Αποτελεσματικότητας Μεσσηνίας.

Του ΚΩΣΤΑ Α. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Δημοτικού συμβούλου Μεσσήνης

Είναι τόσο πολυπληθές το δίκτυο, που κάποιοι μίλησαν ακόμη και για δυνατότητα δημιουργίας κόμματος –κινήματος ΝΟΒΑΡΤΙΣ στη χώρα. Η συγκεκριμένη εταιρία, ως πιο εύρωστη οικονομικά, δωροδοκώντας δημοσιογράφους και ιδιοκτήτες καναλιών, έχοντας μεγάλο δίκτυο πρακτόρων-μεσαζόντων, πρόλαβε τις ανταγωνίστριες φαρμακευτικές εταιρίες και δελεάζοντας περισσότερο τους υποψήφιους «συνεργάτες» της, πήρε σταδιακά το μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας του φαρμάκου.   Ωστόσο, το εξοργιστικό με την περίπτωσή μας είναι ότι συνέβη στη χειρότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας όπου τα ντόπια και ξένα μνημονιακά πιράνχας, ενώ υποτίθεται είχαν πέσει όλα επάνω μας να μας «σώσουν», μας αφαίρεσαν άλλα 70 δις ευρώ με το πλιάτσικο στον τομέα του φαρμάκου, που αντί για αγαθό παρεχόμενο δωρεάν από το κράτος, οι καπιταλ(η)στές το μετέτρεψαν σε χρυσοφόρο εμπόρευμα. Η πολιτική της ιδιωτικοποίησης των πάντων, που με συνέπεια υπηρέτησαν οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και πιο ακραία ολοκληρώνει η «για πρώτη φορά Αριστερά», είχε σαν θύμα της και το φάρμακο, όπου η όλη διαδικασία παραγωγής και διάθεσής του παραδόθηκε σε ξένα κυρίως αρπακτικά, όπως η παραπάνω εταιρία. Πρέπει να επισημανθεί, ότι η περίπτωση ΝΟΒΑΡΤΙΣ, εντάσσεται στη  λυσσαλέα διαμάχη κορυφαίων επιχειρηματικών ομίλων, σε κάθε τομέα, για διεθνή επικράτηση, που έχει βέβαια και επικίνδυνες γεωπολιτικές προεκτάσεις.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τυχαίο, για παράδειγμα, ότι η υπόθεση αυτή που αφορά ελβετικά και γερμανικά κεφάλαια, έσκασε στις ΗΠΑ όπου η άπληστη ΝΟΒΑΡΤΙΣ θέλησε να αποσπάσει από την αγορά του φαρμάκου μεγαλύτερο κομμάτι από τις αμερικάνικες πολυεθνικές του είδους, μεταχειριζόμενη «αθέμιτες πρακτικές» ανταγωνισμού. Λες και στη καπιταλιστική ζούγκλα είναι δυνατόν να επιβιώσει επιχείρηση μέσω του «υγιούς» ανταγωνισμού. Έτσι οι αμερικάνικες Αρχές, στα πλαίσια της αμείλικτης πολιτικής τους για προώθηση των συμφερόντων των γιγάντιων εταιριών τους διεθνώς (οι εξαγωγικές τους επιδόσεις στο φάρμακο είναι πολύ πίσω σε σχέση με τις αντίστοιχες της Γερμανίας, Ελβετίας, Βελγίου, Γαλλίας),  άρχισαν την δίωξη της ΝΟΒΑΡΤΙΣ ήδη από το 2005, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αλλά οι «τιμωρίες» (πρόστιμα) που τελικά της επέβαλλαν, είναι για γέλια μπροστά στα δισεκατομμύρια που κερδίζει. Πράγματι, ενώ οι δικαστικές Αρχές της  καταλόγισαν 3,5 δισ. δολάρια, οι πολιτικές Αρχές ήρθαν σε συμβιβασμό με την εταιρία που πλήρωσε μόνο 350 εκατομμύρια, δηλαδή δέκα φορές λιγότερα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική της, που συνεχίζεται αναλλοίωτη. Όντως, το θράσος των στελεχών της ΝΟΒΑΡΤΙΣ δεν έχει όρια. Δραστηριοποιείται σε 180 χώρες του πλανήτη, εφαρμόζοντας παντού τις ίδιες βρώμικες πρακτικές κι όταν την πιάσουν βγαίνει αμέσως και κάνει την εξής ανακοίνωση: «Συνεργαζόμαστε με τις Αρχές και δεσμευόμαστε να διορθώσουμε οποιαδήποτε παρατυπία, καθώς θεωρούμε ότι οι υποθέσεις αυτές είναι μεμονωμένα περιστατικά. Λαμβάνουμε εξαιρετικά σοβαρά κάθε ισχυρισμό για πιθανό παράπτωμα κι εξετάζουμε διεξοδικά όλες τις αναφορές». Δεν μας παραξενεύει καθόλου, διότι αυτή είναι η κλασσική γλώσσα των απατεώνων. Όμως, η συνεργασία γίνεται αφού έχει καταστρέψει ή αλλοιώσει αρχεία, «δίνοντας» ακόμη και στελέχη της, που τα εξασφαλίζει ωστόσο πλουσιοπάροχα στη περίπτωση που τιμωρηθούν. Έτσι, η κλοπή δισεκατομμυρίων από τους λαούς αποκαλείται «παρατυπία» και αυτό που επαναλαμβάνει συνεχώς είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Οι πρακτικές αυτές των μεγάλων εταιριών (η SIEMENS μας έμαθε πολλά σ’ αυτόν τον τομέα), είναι συνηθισμένο και συχνό φαινόμενο στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Και αξιοποιούνται ευρέως στις διαμάχες των αστικών κομμάτων, ιδιαίτερα όταν υπάρχει ανάγκη εκτροπής της προσοχής του κόσμου από φλέγοντα οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά θέματα, προκειμένου να κρατηθούν σε ελεγχόμενο επίπεδο οι δικαιολογημένες αντιδράσεις του κόσμου. Τα σκάνδαλα και η διαφθορά, ενώ αποτελούν βασικά προϊόντα της λειτουργίας του συστήματος, φορτώνονται σε ελάχιστους υπηρέτες του, προκειμένου αυτό να μείνει στο απυρόβλητο. Έτσι καλλιεργούνται αυταπάτες στο λαό ότι με κάποιους «τιμωρημένους» θα επιτευχθεί η κάθαρση και η εξυγίανση του συστήματος, αρκεί βέβαια ο λαός να υποστεί νέες θυσίες. Παράλληλα, επηρεάζουν και εξελίξεις στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων με πιθανές αναδιατάξεις πολιτικών δυνάμεων και μετακινήσεις παραγόντων τους.

ΣΗΜΕΡΑ, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, τίποτα δεν ξεκινάει χωρίς μίζα, που θεωρείται πλέον κάτι φυσιολογικό, όπως ακριβώς απαιτείται και για το ξεκίνημα μιας μηχανής. Καπιταλιστική αγορά χωρίς μίζα, απλά δεν λειτουργεί. Άλλωστε, η ατιμωρησία είναι δεδομένη, καθώς οι αστικοί νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι  για την «στήριξη της επιχειρηματικότητας» και των επιχειρηματιών. Στη προκειμένη περίπτωση, οι Συριζαίοι θέλουν να εφαρμόσουν το νόμο «περί ευθύνης υπουργών» εναντίον εκείνων που τον έφτιαξαν.  Μα  τόσο αφελή θεωρούν τα έμπειρα λαμόγια της διαπλοκής ΝΔ-ΠΑΣΟΚ;  Θα έφτιαχναν νόμο με τον οποίο θα μπορούσαν οι ίδιοι να καταδικαστούν; Σε καμία περίπτωση. Στην ουσία, πρόκειται περί νόμου «μη ευθύνης υπουργών», που θωρακίζει νομικά τη διαφθορά στην Ελλάδα αφού, μεταξύ άλλων, τα πάντα παραγράφονται σε χρόνους  ρεκόρ. Τώρα τι τους έμεινε στο κατηγορητήριο, αφού όλα σχεδόν τα παραπτώματα έχουν παραγραφεί; Η διαδρομή,  λένε οι Συριζαίοι, του «μαύρου χρήματος» που πήραν οι εμπλεκόμενοι. Ναι, αλλά αυτή η διαδρομή είναι τόσο δαιδαλώδης και πολύπλοκη, με τόσους πολλούς μεσάζοντες, με τόσες πολλές οφσόρ, ώστε τα ίχνη του όποιου απατεώνα τη χρησιμοποιεί, καθίστανται αόρατα. Γι αυτό και βλέπουμε όλους τους εμπλεκόμενους, προεξάρχοντος του «σεξιστή, δοτού, μουσαφίρη» Άδωνι, να έχουν ανέβει στα κεραμίδια, απειλώντας θεούς και δαίμονες, ότι θα πάρουν εκδίκηση.  Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι το μαύρο χρήμα δεν πρόκειται να βρεθεί και φωνασκούν εκ του ασφαλούς. Όποιοι αμφιβάλλουν ας γκουγκλάρουν το «ξέπλυμα μαύρου χρήματος» στον υπολογιστή τους και είμαι βέβαιος θα πάθουν σόκ από  τους δεκάδες τρόπους που χρησιμοποιεί η «βιομηχανία ξεπλύματος», ώστε πρώτα να το εξαφανίζει και στη συνέχεια, «απορρυπαίνοντάς» το να αποδίδεται πεντακάθαρο στον ιδιοκτήτη του, με τρόπο, ώστε να μη πληρώνει δεκάρα τσακιστή στο Δημόσιο (εφορία). Όσο λοιπόν η χώρα μας είναι ενταγμένη σε καπιταλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, τέτοια φαινόμενα όχι μόνο δεν πρόκειται να εκλείψουν, αλλά θα γίνονται συχνότερα και εντονότερα. Η έξοδος από την ΕΕ και η οργάνωση ενός άλλου τρόπου – σοσιαλιστικού – παραγωγής, είναι η κατεύθυνση που πρέπει να κινηθούμε.

Του Γιάννη Βλαστάρη

Μία χώρα με εκατομμύρια φίλους του Survivor και των απατηλών τηλεπωλήσεων, ένα κράτος με 22.000 νόμιμα Α.Φ.Μ υπό την ένδειξη “Αστρολόγος-μέντιουμ” και μία κοινωνία που πετάει κάθε σκουπίδι της στους μπλε κάδους, όταν δεν το πετάει από το παράθυρο, δεν χρειάζεται την πλατεία Συντάγματος για να αναδείξει τις σκοτεινές πλευρές της. Αυτές, άλλωστε, είχαν και πάλι εκφραστεί και μάλιστα στον ίδιο χώρο: με τις κρεμάλες κατά των Γερμανοτσολιάδων, με τον απλοϊκό συμψηφισμό “επονείδιστου χρέους” και κατοχικών αποζημιώσεων, με τα ομόλογα του Σώρρα και τα πετρέλαια του Μαδούρο. Με φόντο τους Τσε Γκεβάρα και Πάνο Καμένο, ακούγοντας μείξεις πρωθυπουργικών ζουρνάδων με Mάνου Τσάο και χορεύοντας ροκ καλαματιανούς στην υγειά του “Οχι”.
Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ υστέρηση, λοιπόν, δεν είναι φαινόμενο σημερινό. Ούτε και αποκλειστικά ελληνικό. Μπορεί η δική μας ιστορία να είναι γεμάτη από εθνικές καταστροφές που εδράστηκαν σε αυτήν, το διαβατήριό της όμως ήταν και είναι διεθνές. Απόδειξη, το οδυνηρό παρελθόν της ηπείρου μας, αλλά και η επικαιρότητά της: το φούντωμα του ρατσισμού στην κεντρική Ευρώπη, η επιρροή της Λεπέν στη Γαλλία του Διαφωτισμού, η ισχύς των Πέπε Γκρίλο και Μπερλουσκόνι στην Ιταλία της αισθητικής και του γούστου. Με άλλα λόγια, αρκετά με τις υποκριτικές μάχες περί την κομματική “πατρότητα” του ιδεολογικοπολιτικού κιτς! Στοπ και στον ελιτίστικο αυτό-οικτιρμό για τον “οριζόντιο” λαϊκισμό μας! Όχι, όμως, και στην ανέξοδη ελεεινολογία που αύριο θα γίνει φλερτ προς τους “κακούς εαυτούς” μας που δίνουν, συνήθως, και τις εκλογικές νίκες! Είναι ο καιρός των παραδοχών…
Οι εθνικοί μύθοι, τα ζωτικά ψεύδη και η κατά καιρούς επικράτηση του εύηχου θυμικού σε βάρος του άκαμπτου ορθολογισμού, συνοδεύουν -σε διαφορετικές ποσότητες και ποιότητες, είναι αλήθεια- όλες τις κοινωνίες. Πολύ περισσότερο την ελληνική, αυτήν που, μέσα από αλλεπάλληλες περιπέτειες, επιστράτευσε, συχνά, όλα τούτα ως υλικά για την συντήρησή της. Από την πλευρά της, η Πολιτική ανέκαθεν ζύγιζε το δικό της πρόταγμα για το αύριο πάνω στο θολό αίτημα του λαού για το σήμερα, υποκύπτοντας στο δεύτερο. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα των πολέμων και των ξένων επεμβάσεων, των εμφυλίων και των δικτατοριών, των κομματαρχών και των δελφίνων. Ενώπιον του καθρέφτη της ειλικρίνειας, λοιπόν, ας τολμήσουμε  να εντοπίσουμε και στο δικό μας πρόσωπο εκείνες της ρυτίδες εθνικολαϊκισμού που τόσο εύκολα σχολιάζουμε, τώρα, στους πρωταγωνιστές του συλλαλητηρίου.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ άλλος δρόμος για την πρόοδο από την υπέρβασή μιας δομικής αδυναμίας μέσω της Παιδείας και της αλλαγής συμπεριφορών. Και αν η πρώτη απαιτεί συνεπές σχέδιο και γενεές ολόκληρες για να φέρει αποτέλεσμα, η μεταβολή της καθημερινής κουλτούρας προϋποθέτει θεσμούς και παραδειγματικά πρότυπα που εμπνέουν και παρασύρουν θετικά τις κοινωνίες. Μόνο έτσι οι παθογένειες σιωπούν, αδρανοποιούνται και, σταδιακά, γίνονται λίπασμα στο υπέδαφος της εξέλιξης. Αρκεί να υπάρχει, βέβαια, εμπιστοσύνη μεταξύ κορυφής και βάσης και αμοιβαία αναγνώριση των πεδίων δράσης και του ρόλου κάθε πλευράς. Διαφορετικά, κάθε “προοδευτικό” βήμα μπορεί να σημάνει οπισθοδρόμηση και κάθε σχετικό εγχείρημα να αποβεί ολέθρια εγχείρηση που επιμολύνει το τραύμα. Αυτό συνέβη και με το Σκοπιανό.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ έσφαλε γιατί αντιμετώπισε το θέμα ως ελιγμό κατά των αντιπάλων της, ενώ πρόκειται για ζήτημα σύνθετο και για αρκετούς (αλλοίμονο) με υπαρξιακές διαστάσεις. Μεταφέροντας αιφνιδίως και χωρίς διαβούλευση την διπλωματία στο γήπεδο του καθημερινού διαξιφισμού, εξέτρεψε τη ροή των δικών της ευθυνών στην ατίθαση κοίτη των επιχειρημάτων του κάθε πολίτη. Με τρόπο κυνικό απαίτησε, μετά, την έγκριση του τελευταίου, ενώ επί τριετία ψεύδεται ασύστολα ενώπιόν του. Και τον λοιδόρησε, στο τέλος, όταν διαπίστωσε πως δεν την ακολουθεί. Ταυτόχρονα, όμως, πλήγωσε κι ολόκληρη τη χώρα με κάτι που έως χθες έμοιαζε απίθανο, αλλά σήμερα προβάλλει απειλητικό για το μέλλον: Ξαναγύρισε στο  ξεχασμένο 1992, ένα κομμάτι της κοινωνίας που -με τρόπο άρρητο, αλλά φυσικό- είχε ήδη αποδεχθεί τα δεδομένα του 2008! Και ξαναζωντάνεψε παθογένειες που  -με τρόπο υπόγειο, αλλά γόνιμο- η ίδια η ζωή θεράπευε, σταδιακά. Συμπέρασμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη μικρός απέναντι στα μεγάλα! Ακριβώς γιατί αγνόησε και αγνοεί τόσο το δικό του πολιτικό μέγεθος, όσο και εκείνο των αληθινών προβλημάτων.

* Ο Γιάννης Βλαστάρης είναι δημοσιογράφος, σχολιαστής και συγγραφέας με καταγωγή εκ μητρός από τη Μεσσηνία. Υπηρέτησε από διευθυντικές θέσεις στα μεγαλύτερα Μ.Μ.Ε της χώρας και τελευταίο έργο του είναι το βιβλίο “Λεξικό Χωρίς Γραβάτα”, από τις εκδόσεις “Αρμός”.

ΚΙ ΕΝΩ πολιτικά κόμματα και φορείς είχαν… εστιάσει στο Σκοπιανό, με το σκηνικό των μεγάλων συλλαλητηρίων να θυμίζει ημέρες 1992-93, η κυβέρνηση αποφάσισε να παίξει το πολιτικό της μέλλον στη… ρώσικη ρουλέτα!

ΕΤΣΙ πάμε πιο πίσω ακόμη από το 1992 και συγκεκριμένα στην προ «βρόμικου ’98» περίοδο και όσα ακολούθησαν με το σκάνδαλο Κοσκωτά, τις Προανακριτικές Επιτροπές και τα Ειδικά Δικαστήρια!

ΜΟΝΟ που χρειάστηκε να περάσουν 40 περίπου χρόνια για να καταλάβουμε και οι νεοέλληνες ότι η… ιστορία επαναλαμβάνεται!

ΤΩΡΑ ΜΕΝΕΙ να δούμε πως θα επαναληφθεί και ποιοι θα φορτωθούν το πολιτικό φιάσκο, ενώ το μόνο που ξέρουμε είναι ποιός θα πληρώσει πάλι το τίμημα!

ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙ κανείς ότι τα συνήθη υποζύγια θα βυθιστούν περισσότερο στο οικονομικό τέλμα από το οποίο δεν λέει να ξεκολλήσει η χώρα μετά από 8 αιματηρά χρόνια λιτότητας, φτωχοποίησης, ανηλεών περικοπών, ανεργίας και υπερφορολόγησης;

ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ, λοιπόν, ότι στήνεται εκλογικό σκηνικό με την «υπόθεση Novartis», με πολλά «μυστηριακά» να συμβαίνουν που ανακατώνουν την… τράπουλα και δημιουργούν «τρικυμία» στην πολιτική σκακιέρα!

ΟΛΟΙ, λοιπόν, εναντίον όλων! «Καθαροί» εναντίον «βρόμικων» και τούμπαλιν, με πλειοδοσία σε λαϊκισμό και σκανδαλολογία, ενώ οι πολίτες θεατές και παθητικοί αποδέκτες των μηνυμάτων από τα ΜΜΕ της (νέας και παλιάς) διαπλοκής!

ΣΚΑΝΔΑΛΑ εν Ελλάδι υπήρξαν και υπάρχουν! Όμως, δυστυχώς για τους πολίτες και την κοινωνία, το πολιτικό σύστημα ήταν και είναι οχυρωμένο πίσω από τις ασυλίες, με κατοχυρωμένα δικαιώματα που δεν αγγίζουν το «πόθεν» του πολιτικού χρήματος, απλά περιγράφουν το «έσχες» των πολιτικών…

ΕΤΣΙ, με την οικονομία στο τέλμα, με την κοινωνία στο περιθώριο και την πολιτική ζωή στο βούρκο των σκανδάλων, του λαϊκισμού και της ανυποληψίας, η χώρα θα σύρεται μέχρι τις εκλογές το κλίμα ακραίας πόλωσης!

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ αρένα εντός Κοινοβουλίου και εκτός στα τηλεοπτικά παράθυρα, θα ζήσουμε σκηνικό πολιτικής διαμάχης μέχρι εξοντώσεως και τελικής πτώσεως! Εντός ή εκτός μνημονίων αδιάφορο, αφού η επιτροπεία καλά θα κρατεί μέχρι το 2060 και βάλε…

ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ: Μπαίνουμε στην τελική ευθεία για το Καρναβάλι και οι μασκαράδες έχουν παντού το πάνω χέρι!… Κάτω οι μάσκες των κουκουλοφόρων!

ΘΑΝ. ΤΣΑΜΟΥΛΗΣ

Του ΣΤΑΘΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Μπροστά σ’ αυτά αμείλικτος και ψυχρός στέκει ο ρεαλισμός. Αυτός που μας θυμίζει πως η πατρίδα μας τραβάει αγκομαχούσα τον οχτάχρονο ζυγό που της επέβαλαν οι δανειστές μας και πως μια δεκαετία διάγει βίον οικονομικής ύφεσης.

Ο λαός μας, αυτός που εύστοχα τον χαρακτήρισε ο εθνικός μας ψάλτης «ευκολόπιστο» και «χιλιοπροδομένο» ακούει κάθε φορά το εύηχο τραγούδι των πολιτικών μας και εύκολα παγιδεύεται.  Έτσι πορεύεται αμήχανος, σκυθρωπός, κουρασμένος και απογοητευμένος, υφιστάμενος και την καθημερινή πλύση εγκεφάλου απ’ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θεωρώντας πως δεν υπάρχει εύκολος δρόμος και σκύβοντας το κεφάλι δέχεται τα πάντα σχεδόν αδιαμαρτύρητα.  Παρενθετικά ν’ αναφερθεί -χωρίς ίχνος πολιτικολογίας- πως, αν τα μέτρα που πάρθηκαν τα τελευταία χρόνια, παίρνονταν από κυβερνήσεις άλλου ιδεολογικού χώρου, θα είχε καεί η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη (ρήση κυβερνητικού υπουργού ).  Κλείνει η παρένθεση.

Δεν είναι όμως τα οικονομικά, που μας υψώνουν μπροστά μας ο ρεαλισμός και η πραγματικότητα. Είναι και η νοοτροπία μας,  που μετά τη δεκαετία του ’80 άλλαξε άρδην, γιατί οι συνειδήσεις του λαού εκμαυλίστηκαν με τις ασύστολες παροχές σε μισθούς και συντάξεις απ’ τα άνευ μέτρου και σπουδής δανειζόμενο απ’ τους υπεύθυνους για την εξασφάλιση της επόμενης τετραετίας στην εξουσία.

Και είναι ακόμα και τα εθνικά μας θέματα. Το Κυπριακό μια χαίνουσα πληγή απ’ το 1974.  Η διαρκής επιθετικότητα των Τούρκων απ’ την ανατολή. Η προκλητικότητα της Αλβανίας για Τσαμουριά (και κανείς λόγος από δώθε για Βόρειο Ήπειρο). Και ο αλυτρωτισμός απ’ την πλευρά της Άρκτου των αμετανόητων Σκοπιανών που θέλουν το Μέγα Αλέξανδρο δικό τους (κι ας εμφανίστηκαν τον 7^ον μ.Χ. αιώνα). Όλα τούτα σωρευμένα θέλουν ομοψυχία για την αντιμετώπισή τους.

Τέλος, το 2018, ίσως να’ναι κι έτος εκλογών, γιατί τα σκληρά μέτρα που έχουν ψηφιστεί θ’ αρχίσουν να εφαρμόζονται. Αν όχι, είναι ένα έτος προ των εκλογών που πρέπει να γίνουν το 2019. Υστερα απ’ όλα αυτά, αναντίλογα το 2018 είναι αινιγματικό, ή με προσδοκίες ή με απογοητεύσεις. Ιδωμεν. Ωστόσο καλή χρονιά.

Όπως ανέφερε ο συντονιστής της εκδήλωσης, δημοσιογράφος Θαν. Τσαμούλης, η παρουσία και η ομιλία του Κώστα Σ. Αδαμόπουλου, έχουν ιδιαίτερη σημασία, αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει ενεργά και προσφέρει πολλά στην Αυλώνα.  Ο Κώστας Σ. Αδαμόπουλος επί πολλά χρόνια ήταν πρόεδρος του Συλλόγου Αυλωνιτών στην Αθήνα με μεγάλη δραστηριότητα και συμβολή τόσο σε έργα που συνέβαλαν στη βελτίωση της ζωής στο χωριό, όσο σε σημαντικές πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις κοινωνικού και πολιτιστικού περιεχομένου.

Ο Κώστας Αδαμόπουλος, Αυλωνίτης «ψυχή τε και σώματι» ως άνθρωπος της αγοράς και των επιχειρήσεων στο χώρο της ναυτιλίας, με ενεργό συμμετοχή στο συνδικαλιστικό χώρο της επιχειρηματικότητας (Επαγγελματικό Επιμελητήριο Πειραιά) με το ανοιχτό μυαλό και οδηγό του την αγάπη για το γενέθλιο τόπο, ήταν πανταχού παρών στα Αυλωνίτικα δρώμενα μέσω του Συλλόγου, τον οποίο στη συνέχεια για πολλά χρόνια εκπροσώπησε ως γραμματέας της Ομοσπονδίας Συλλόγων και Συνδέσμων Τριφυλίας.

Μιλώντας για τα βιβλία «Με το τσιαλούμι του κασμά» και «Μούτσης, ο “πρίγκιπας” του Βαρικού, ανέφερε μεταξύ άλλων:

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Κ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ

«Θεωρώ τιμή που ο Αμβρόσιος με επέλεξε να είμαι μεταξύ των ομιλητών στη σημερινή εκδήλωση και να πω δύο λόγια για το σημαντικό συγγραφικό του έργο. Δύο βιβλία, δύο μαρτυρίες, πολλά συναισθήματα, πολλές εντυπώσεις και ενοχές. «Με το τσιαλούμι του κασμά»  το ένα, «Μούτσης ο “πρίγκιπας” του Βαρικού» το δεύτερο.

Πιστεύω, ότι για να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα κείμενα των βιβλίων που παρουσιάζουμε σήμερα, θα πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τους ήρωές τους, το μέρος και την εποχή όπου έζησαν και έδρασαν και κυρίως όμως να γνωρίσουμε τον ίδιο τον συγγραφέα.

Στην ορεινή, πετρώδη και άγονη γη ,εκεί στα βόρεια της Μεσσηνίας, που για να καλλιεργηθεί και σπαρθεί, χρειάζεται το «Τσιαλούμι του κασμά» τη σκληρή μύτη του κασμά ,να αναποδογυρίσει το  λιγοστό χώμα που θα θρέψει τα σπαρτά, εκεί ευρίσκεται το ορεινό χωριό η Αυλώνα χτισμένο πάνω σε ένα λόφο, στα σύνορα της Μεσσηνίας και της Ηλείας που ανάμεσά τους κυλάει τα νερά του το μυθικό ποτάμι της ελικόρροης Νέδας του Ομήρου.

Ο τόπος αυτός  γέννησε τους ανθρώπους της ιστορίας μας, ανθρώπους με χαρακτήρα τραχύ, ατίθασο και σκληρό με την έννοια βέβαια της δύναμης και της αντοχής, ιδιότητες απαραίτητες για την αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων και δυσκολιών, της φτώχειας και της στέρησης στον καθημερινό τους βίο. Η ανέχεια αυτή όμως καλλιέργησε και ανέπτυξε και τις άλλες ιδιότητες και αρετές του ανθρώπου, την οξυδέρκεια του νου και του πνεύματος, την δημιουργικότητα, την ικανότητα της ευρεσιτεχνίας για κατασκευή εργαλείων, σκευών και αντικειμένων καθημερινής χρήσης ,απαραίτητα για την αυτοσυντήρηση και επιβίωσης τους.

Η έλλειψη των σύγχρονων μέσων, χεριών ή ζώων, που τα χρησιμοποιούσαν ως εργαλεία στις γεωργικές και κτηνοτροφικές  τους ανάγκες, στις δύσκολες εποχές, στα πέτρινα εκείνα χρόνια που ζούσαν τότε, ήταν υποχρεωμένοι να συνεργάζονται, να αλληλοϋποστηρίζονται ,να αναπτύσσουν μεταξύ τους την αλληλεγγύη, την αλληλοκατανόηση ,τη φιλοτιμία και τη φιλοξενία, χωρίς όμως να ελλείπουν και οι μικρότητες, η ζήλεια, η διχόνοια, η αχαριστία ακόμα και η αδικία και η εκδίκηση. Οι σκληρές ανάγκες επιβίωσης άλλωστε, επέτρεπαν και ευνοούσαν τη δημιουργία όλων αυτών των αντιθέσεων.

Όλα αυτά μας τα περιγράφει ο συγγραφέας Αμβρόσιος Καρατζάς στα δύο του βιβλία που παρουσιάζουμε σήμερα με τόση παραστατικότητα, και μας φέρνει πολλά χρόνια πίσω, γεμίζοντας μας με ποικίλα συναισθήματα, αλλά και αμφιβολίες θα έλεγα για τους μη   γνωρίζοντες,  αν όλα αυτά συνέβησαν στην πραγματικότητα. Ποιος είναι λοιπόν ο συγγραφέας αυτός, ο οποίος ξαναζωντανεύει όλα αυτά τα γεγονότα και μας γεμίζει  τόσες θύμισες ; Ο συγγραφέας αυτός είναι ένας από τους ίδιους τους ήρωές του, είναι μέτοχος στα δρώμενα, δημιουργός αλλά και αποδέκτης, που αφού ξενιτεύτηκε και περιηγήθηκε  διάφορα μέρη, εντός και εκτός Ελλάδος, γνώρισε νέους ανθρώπους και γνώρισε τις σκέψεις τους, έγινε σοφότερος, επιστρέφει εξαγνισμένος και ανεπηρέαστος πλέον, μας ιστορεί τα γεγονότα μέσα από τα δικά του βιώματα και αυθεντικές πληροφορίες .

Το χωριό μας, η Αυλώνα, είναι ένα ορεινό μικρό και φτωχό χωριό, όπως είπαμε, που σήμερα αριθμεί  δεν αριθμεί 120 μόνιμους κατοίκους, αλλά το μικρό αυτό χωριό διαθέτει   πλήρες δίκτυο αποχέτευσης σε αντίθεση με άλλες πυκνοκατοικημένες περιοχές ή και πόλεις ακόμη και το έργο αυτό εν πολλοίς οφείλεται στην προσφορά του εν λόγω Αυλωνίτη συγγραφέα Αμβρόσιο Καρατζά. Οι ίδιες ανάγκες τον έκαναν και αυτόν να ξενιτευτεί ,να αγωνισθεί, να δημιουργήσει και το κυριότερο  να προσφέρει στον τόπο που τον γέννησε, συνεχίζοντας το έργο του πρωταγωνιστή του δεύτερου βιβλίου του, του Δημήτρη Βουδούρη- Μούτση.

Ο Αμβρόσιος όπως και πολλοί άλλοι Αυλωνίτες τότε αλλά και τώρα ,αφού πέρασε από διάφορα στάδια ,μετά πολλών κόπων και εμποδίων κατόρθωσε, να φτάσει στο αξιώματα του αντιπροέδρου και οικονομικού διευθυντή της μεγάλης εργοληπτικής και κατασκευαστικής εταιρείας ΑΘΗΝΑ Α.Ε., η οποία κατασκεύασε και το αποχετευτικό του Λεκανοπεδίου Αττικής. Με ενέργειές  του εκπονήθηκαν οι μελέτες και τα σχέδια βάσει των οποίων επετεύχθη η χρηματοδότηση και ολοκλήρωση του έργου. Η προσφορά του Αμβρόσιου όμως είναι συνεχής και αδιάκοπη και δίνει το παρόν όπου κληθεί ή όπου νομίσει ότι υπάρχει ανάγκη και στο σύλλογο και στο χωριό. Και άλλοι Αυλωνίτες πρόσφεραν και προσφέρουν για να αλλάξει μορφή η Αυλώνα, η οποία σήμερα είναι πράγματι πολύ όμορφη, σύγχρονη  και καμαρώνει θρονιασμένη πάνω στον πανέμορφο λόφο της ,περιμένοντας να υποδεχθεί και φιλοξενήσει τα ξενιτεμένα της παιδιά ,τους φίλους και τους επισκέπτες της.

Ένας απ’ αυτούς τους Αυλωνίτες είναι  και ο πρωταγωνιστής του δεύτερου βιβλίου του συγγραφέα «Μούτσης, ο “πρίγκιπας” του Βαρικού», ο Δημήτρης Βουδούρης ή Μούτσης. Ο Δημήτρης Βουδούρης μεγαλώνοντας έφυγε από το χωριό, απόχτησε γνώσεις και εμπειρία και επέστρεψε να τα προσφέρει στην Αυλώνα και να βοηθήσει τους συμπατριώτες του.

Αφού διέθεσε ότι είχε και δεν είχε, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, αναγκάσθηκε στο τέλος να πάρει δανεικά για να ολοκληρώσει τα έργα που ανέλαβε, δηλαδή να προσφέρει στους Αυλωνίτες τα δύο σημαντικότερα αγαθά για τη βελτίωση της ζωής τους, της ίδιας της ύπαρξής τους, θα έλεγα το φως και το νερό! Το αποτέλεσμα; Να οδηγηθεί στην αυτοκτονία από κάποιους από τους ίδιους τους ευεργετηθέντες συμπατριώτες του, χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα, χωρίς να αναζητήσει ευθύνες, χωρίς να απαιτήσει ένα ευχαριστώ ,αφήνοντας ταπεινά στο πίσω μέρος του πακέτου των τσιγάρων του την απλή, τη λιτή γραφή «με εκούρασε η ζωή μου», φανερώνοντας περίτρανα  το μεγαλείο της ψυχής του!

Τα σημερινά αφηγήματα του Αμβρόσιου Καρατζά πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να τα προσομοιάσουμε με αρχαία τραγωδία, με τη διαφορά όμως ότι εδώ δεν περαιώνεται «δι’  ελέου και φόβου» όπως μας λέει ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης αλλά  η κάθαρση-λύτρωση επέρχεται  από τους ίδιους τους Αυλωνίτες. Ευτυχώς η Αυλώνα συνεχίζει να βγάζει συχνά ,ανθρώπους που εκτιμούν και αναγνωρίζουν τις αξίες και τις προσφορές, αλλά και ανθρώπους που βλέπουν μπροστά, που δημιουργούν όνειρα και ελπίδες και προσφέρουν. Γιατί δημιουργία χωρίς προσφορά στον συνάνθρωπο, είναι χωρίς αντίκρισμα. Όπως γράφει και ένας άλλος σπουδαίος Αυλωνίτης, ο αείμνηστος Ιωάννης Γεωργακάς ο ιδρυτής των καταστημάτων «ΜΙΝΙΟΝ» στο βιβλίο του που μας άφησε ως παρακαταθήκη,  «ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΑΣ η ιστορία μιας ζωής ΜΙΝΙΟΝ η ιστορία ενός καταστήματος», ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να δημιουργεί και να προσφέρει.

Κυρίες και κύριοι, πιστεύω ότι ένας από αυτούς τους ανθρώπους, απ’ αυτούς τους Αυλωνίτες είναι και ο Αμβρόσιος και αυτό αναμφίβολα αναδεικνύεται και αποδεικνύεται  σήμερα!  Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας».

ΟΠΟΤΑΝ και θα υποστούμε τα παράγωγα όσων προφανώς εγκυμονούνται ως γεωστρατηγικές διαμορφώσεις. Αλλά και ασύμμετρες επιπτώσεις από κατά συρροήν εκδηλούμενες βουλιμικές διαθέσεις και μη αποκρυπτόμενες επεκτατικές προθέσεις. Από άλλους δηλαδή για μας, αλλά χωρίς εμάς. Εχουμε λοιπόν και λέμε:

ΔΕΔΟΜΕΝΟ 1. Την ώρα που η ενδοελληνική κρίση αναπαράγει παθογένειες και μεγεθύνει αδυναμίες, στον περίγυρο συντελούνται τεκτονικές κυριολεκτικώς ανατροπές! Οι οποίες, ενώ αφενός εγκυμονούν αυτονόητους κινδύνους, την ίδια στιγμή (και για διαφορετικούς λόγους) μπορεί να δημιουργήσουν ευκαιρίες στρατηγικών ανατάξεων.

ΩΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ των αναδιατάξεων που εξόφθαλμα προκύπτουν: α) Οσον αφορά περιφερειακές ισορροπίες και αχαρτογράφητα ισοζύγια. β) Σχετικά με τη σαφή επαναξιολόγηση ως προς τις επιλογές μεγάλων κέντρων ισχύος και στρατηγικής επιρροής. Τα οποία κέντρα διαγκωνίζονται «δι’ ατύπων πληρεξουσίων και τοποτηρητών».

ΔΕΔΟΜΕΝΟ 2. Ο,τι προφανώς προέχει για τη χώρα είναι: πρωταρχικά μεν η ανάσχεση ορατών κινδύνων που αναπτύσσονται σε καίριες γεωστρατηγικές της ζώνες. Πράγμα που απαιτεί, αφενός ενεργοποίηση αποτρεπτικών πολιτικών. Και με την επίγνωση ότι τυχόν διάβρωση εθνικών ορίων δεν θα είναι αναστρέψιμη. Τουλάχιστον χωρίς επώδυνο κόστος.

ΚΑΙ ΑΦΕΤΕΡΟΥ αξιοποίηση νεοπαγών δεδομένων, όπου και όταν αυτά προκύπτουν ως θετικά προγεφυρώματα χρήσιμων συμμαχιών και αποδοτικών συνεταιρισμών. Και τα όσα εν προκειμένω εξελίσσονται στο τρίγωνο Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου, με ουσιαστική συνεμπλοκή της Αθήνας, είναι αρκούντως ενδεικτικά. Πλην (προς το παρόν) ανεπαρκή.

ΔΕΔΟΜΕΝΟ 3. Ως αποτέλεσμα των ανατροπών αυτών και των έως και σεισμικών διαφοροποιήσεων, δημιουργούνται δυνάμει κάποιες άλλες προοπτικές.

ΟΠΩΣ είναι η αναδυόμενη κουρδική κρατική οντότητα που επενεργεί ως μοιραία σφήνα στα πλευρά του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού. Και όπως η επιδεινούμενη κατάσταση καταλυτικών τριβών στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

ΟΠΟΤΑΝ αυτές οι εκδηλούμενες επανεκτιμήσεις της υπερδυνάμεως στην περιοχή μπορεί να προσδώσουν στην Ελλάδα επιπλέον (και υπό τις περιστάσεις αδόκητα) στρατηγικά εφαλτήρια. Με την έννοια των αυτονόητων αναγκών που προκύπτουν για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς.

ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ η Ουάσιγκτον να υποκαταστήσει αμφισβητούμενους βραχίονές της στο σεισμογενές μεσανατολικό τόξο. Κι αυτό εάν συνεκτιμηθεί από την Αθήνα με συνετή προβλεπτικότητα, μπορεί ν’ αποβεί ο κρισιμότερος καταλύτης για τα εφεξής».

***

ΑΠΟ τον Α. Λυκαύγη το εκτενές απόσπασμα του άρθρου που προηγήθηκε και με τίτλο «Στρατηγικές ανατροπές».

ΤΟ ΑΡΘΡΟ έχει γραφτεί πολύ καιρό πριν προκύψει η επικαιροποίηση του Σκοπιανού αλλά δεν παύει να είναι επίκαιρο μέσα στην παρούσα συγκυρία που μόνο ανώδυνη δεν μπορεί να θεωρηθεί.

ΕΙΝΑΙ προφανές πως το Σκοπιανό για άλλη μια φορά μας φέρνει σε δύσκολη θέση κι όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε τόσο καλύτερη διαχείριση θα κάνουμε.

Η ΛΥΣΗ ωστόσο δεν μοιάζει ούτε αυτή τη φορά να είναι κοντά.

ΑΝ ΘΑ προκύψουν και στρατηγικές ανατροπές, μένει να το δούμε.

ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΘΕΙ ωστόσο το οξύμωρο πως και στο θέμα αυτό η αξιωματική αντιπολίτευση κατάφερε να αντιπολιτευτεί τις θέσεις της για λόγους μικροπολιτικής δυστυχώς.

***

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ δεν είναι αυθόρμητο λαϊκό ρεύμα, επισημαίνεται στο βιβλίο: «Η άρση στα Βαλκάνια, το Μακεδονικό και η εργατική τάξη».

ΕΚΔΟΣΗ συλλογική με ιδιαίτερο ενδιαφέρον που ταλαιπωρήθηκε στα δικαστήρια και τελικά δικαιώθηκε.

ΠΡΩΤΟΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ το 1992 και έκτοτε έχει πραγματοποιήσει πέντε επανεκδόσεις.

ΑΞΙΖΕΙ να το διαβάσουμε για να ενισχύσουμε τον προβληματισμό μας.

Θανάσης Παντές

Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Πρώτον: Οι μίζες λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα το οποίο δεν το βλέπεις, ή με βαλίτσες και χαρτοφύλακες  που και αυτά δεν τα βλέπεις που πήγαν και πως πήγαν…! Έπειτα η μίζα είναι μια εφεύρεση που δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ  να λειτουργεί γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεκινήσει το αυτοκίνητο ή ένα δημόσιο έργο, μια εξυπηρέτηση, ένα αλισβερίσι, οτιδήποτε τέλος πάντων , που θέλει  μια εξωτερική βοήθεια  για να αρχίσει να λειτουργεί ! Πριν ανακαλυφθεί η μίζα , υπήρχε η μανιβέλα ! Ένα  εργαλείο χειροκίνητο  που γυρνούσες και γυρνούσες τη μηχανή  με μεγάλο κόπο  για να πάρει μπροστά ! Κατά τον ίδιο τρόπο που γυρνάς και θα γυρνάς σε δημόσιες υπηρεσίες  και υπουργεία και με πολύ δυσκολία θα πάρει μπροστά η δουλειά σου ,αν δεν διαθέτεις την κατάλληλη μίζα !  Μίζα  λοιπόν, εργαλείο πολύ  χρήσιμο ,που μαζί με τα καρβουνάκια, τις βαλίτσες  και τους φακέλους  δίνεις την  έναρξη στη λειτουργία της μηχανής, ή της επιχείρησης σου ! Ουδείς λοιπόν διανοήθηκε  ποτέ να καταργήσει τη μίζα ! Μίζα  έχουν και  φορτηγά και Ι.Χ. και λεωφορεία και πλοία !  Μίζα έχει και η δεξιά και το κέντρο και η αριστερά !   Γιατί, λοιπόν,  αγαπητέ μου, εσύ της  μιας παράταξης φωνάζεις για τη μίζα της άλλης; Μήπως είναι  καλλίτερης ποιότητας  και τεχνολογίας  η απέναντι και υστερεί η δική σου ; Θέλεις να μπλοκάρεις τη μίζα του αντιπάλου για να τρέχει μόνο το δικό σου… όχημα ;  Δεν είναι δίκαιο αυτό !  Να ψοφήσει η γίδα του διπλανού και να του καεί η μίζα , και η φόρα που έχει πάρει για τη εξουσία ;  Αφήστε όλες τις μίζες να λειτουργούν , για να γυρίσει ο τροχός μπας και… @αμήσει κι ο φτωχός !  Όχημα και εξουσία χωρίς… μίζα δεν περπατά ! Θέσφατον !…

ΑΠΟΚΡΙΕΣ έχουμε και ο Κούλης προέτρεψε τους δικούς του να ντυθούν ό,τι θέλουν εκτός από Ζορό για να μην ξεφτιλιστούν.

ΕΚΕΙΝΟΙ πάντως δεν τον άκουσαν και ξεφτιλίστηκαν ως κοστουμάτοι κήνσορες λαϊκιστές και παπατζήδες ως συνήθως.

Ο ΖΟΡΟ Ψωμιάδης περισώθηκε από μόνο τους αφού παρευρέθη στο συλλαλητήριο χωρίς μασκάρεμα αλλά με το καλάμι του.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες και καλή εβδομάδα.

Θανάσης Πάντες

Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ι. ΚΟΛΕΤΣΟΥ

Συγγραφέα-Λαογράφου

Άρχισα να το διαβάζω και σταμάτησα όταν το τελείωσα, γιατί παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον.  Μέσα στις 100 σελίδες του βλέπει κανείς την 82χρονη πορεία ενός άγνωστου Κυπαρισσιωτόπουλου δοσμένη έτσι που, σε πολλά σημεία, σε συγκινεί.

Ορφανός από πατέρα στα εννιά του χρόνια άρχισε να αγωνίζεται για να επιβιώσει μαζί με τη μάνα του και τα τέσσερα αδέλφια του, αρχίζοντας με θελήματα (για ένα κομμάτι ψωμί… που λέει ο λόγος) και άλλες μικροδουλειές, όσες μπορούσε.  Γράφει κάπου ότι μέχρι τα 12 του χρόνια δεν είχε παίξει κι αυτός σαν παιδί.  Βρέθηκε αργότερα στην Αθήνα με ένα από τ’ αδέλφια του.  Γράφτηκε σ’ ένα νυχτερινό Γυμνάσιο και θαυμάζει κανείς όταν διαβάζει από πόσες δουλειές πέρασε, πάντοτε φίλεργος και τίμιος, ώστε οι εργοδότες του να τον ανταμείβουν αναλόγως, μέχρι που κατάφερε να δημιουργήσει κάτι δικό του, να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια με παιδιά και εγγόνια.

Κοντά στην πολύ δύσκολη πορεία της ζωής του, όπως την περιγράφει εμπλουτίζει το βιβλίο με στοιχεία ιστορικά και λαογραφικά (π.χ. τι ήταν η «μπομπότα», η «ριγανάδα», οι «μαραγκούλες», η «παστασιούτα», ο «γιόμος», ο «κούφος» κ.ά.)

Θα μακρηγορούσα να αναφερθώ και σε άλλα ενδιαφέροντα σημεία του βιβλίου και αρκούμαι να προσθέσω ότι ο κ. Αγγελάκος μου θύμισε ένα ανάλογο βιβλίο του αείμνηστου συγχωριανού μου Γιάννη Γεωργακά, με τίτλο: «ΓΕΩΡΓΑΚΑΣ – Η ιστορία μιας ζωής, ΜΙΝΙΟΝ – Η ιστορία ενός καταστήματος», ο οποίος γράφει: ότι βρισκόταν μια μέρα στη «Ράχη» (τοπωνύμιο στο έμπα της Αυλώνας) με τη μάνα του και σκάβανε και βλέπει πέντε- έξι παιδιά στο δρόμο που έβγαζε στην Κυπαρισσία, στο Γυμνάσιο, και ζήλεψε.  Ο πατέρας του (ο «Μητσοντίνης») δεν είχε ούτε εκατό δραχμές για να τον γράψει…  Και αποφασίζει ότι δεν πρέπει να μείνει στο χωριό παρά τον καθησυχασμό της μάνας του: «Έχει ο Θεός, παιδάκι μου…» και έρχεται στην Αθήνα… όπου μετά από αρκετά χρόνια έφτιαξε το ΜΙΝΙΟΝ.

Τέτοια βιβλία περιέχουν πολλά ψήγματα χρυσού και πρέπει να διαβάζονται απ’ όσους (κυρίως τα παιδιά και τους νέους) θέλουν να τραβήξουν μπροστά παρά τα όποια εμπόδια.

Καταγράφει και σχολιάζει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΑΣ

♦♦♦

OΙ ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ στην πολιτική πάντα θα υπάρχουν. Αλλά όταν η ευθύνη του εκλογικού σώματος εκτοπίζεται από την ουσία της πραγματικότητας, τότε οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Διότι δεν μπορεί σε μια χώρα να μην ανανεώνεται ένα σάπιο πολιτικό σύστημα μετά την αποκάλυψη φαινομένων διαφθοράς…

♦♦♦

ΞΕΧΑΣΑΜΕ άραγε τα Pampers του 89, τις βαλίτσες του Τσουκάτου που κουβαλούσε μάλιστα Τριφύλιος επιχειρηματίας, ξεχάσαμε την εποχή Κοσκωτά, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, την εξεταστική του καλαμποκιού, μαζί με δεκάδες άλλα; Αλλά θα μας πείτε εμάς τι μας νοιάζει, αφού ζούμε στη Γη της Επαγγελίας με το χρυσάφι της Μεσσηνίας όπως το ελαιόλαδο; Και όμως μας αφορά και μας όπως και όλους τους Ελληνες! Γιατί η «γαϊδουρόλακκα» που κάποτε αποτέλεσε βιβλίο Τριφύλιου συγγραφέα μπορεί να αποτελέσει το ανάποδο του success story…

♦♦♦

ΧΕΡΙ -ΧΕΡΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣ: Χέρι-χέρι με τον περιφερειάρχη, ευτυχώς, βαδίζει Δήμος και περιφέρεια αν πιστέψουμε τις δηλώσεις στο περιθώριο της εορτής του Αγίου Χαραλάμπους. Ο Πέτρος Τατούλης μας θύμισε στις δηλώσεις του “πως ο Άγιος Χαραλάμπος βοήθησε τα Φιλιατρά να ξεφύγουν από τους Γερμανούς, σε ένα ευλογημένο τόπο που αξίζει την προσοχή μας”.

♦♦♦

Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ τόνισε ότι “η Τριφυλία πρέπει να γίνει, αυτή που πρέπει να είναι, πιστεύω πολύ στις δυνάμεις των Τριφύλιων, με την προσοχή της περιφέρειας να είναι στραμμένη προς αυτή την προσπάθεια” για να προσθέσει ότι “το επόμενο χρονικό διάστημα θα υλοποιηθούν έργα σε υποδομές σημαντικής αξίας”.

♦♦♦

ΦΙΛΙΑΤΡΑ-ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΟΙ, ΛΙΜΑΝΙ, ΒΑΛΤΑ: Για το δρόμο Φιλιατρά-Γαργαλιάνοι ο κ. Τατούλης είπε ότι έχει κόστος 20 εκατ. ευρώ, που απαιτεί η τοπική κοινωνία, η ολοκλήρωση της μελέτης για το αποχετευτικό των Γαργαλιάνων, το Κέντρο Υγείας Γαργαλιάνων, η ασφαλτόστρωση στην δημοτική οδοποιία στις μεγάλες πόλεις της Κυπαρισσίας και των Φιλιατρών και για αυτό είμαστε αποδεικνύοντας ότι το ενδιαφέρον μας ξεπερνά τα πολιτικά όρια”.

♦♦♦

ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Δημοσίων Επενδύσεων με την τροποποίηση της αρχικής μελέτης από υπηρεσίες της Περιφέρειας, ώστε οι πολίτες της Βάλτας να μην αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας, επισήμανε ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου για το δρόμο Βάλτας-Γαργαλιάνοι. Μάλιστα θεωρεί το έργο ως προσωπικό στοίχημα για την έγκαιρη υλοποίησή του…

♦♦♦

ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΔΙΤ: Για το καυτό θέμα των απορριμμάτων ο περιφερειάρχης υπογράμμισε ότι μετά την κοινή συστράτευση εξ αρχής, επιτέλους λύνεται το θέμα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων ολοκληρώνοντας με την υπογραφή της σύμβασης. Για το θέμα του λιμανιού της Κυπαρισσίας επίσης εξήγησε ότι το μόνο που απομένει είναι να εγκατασταθεί ο ανάδοχος του έργου ώστε να ξεκινήσουν οι εργασίες αποκατάστασης.

♦♦♦

ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ: Στο περιθώριο της εορτής πάντως εκτός από τις παρουσίες υπήρξαν και απουσίες. Από τους βουλευτές του Νομού παρέστη μόνο η Γιώτα Κοζομπόλη και ο υπουργός και βουλευτής Γιώργος Κατρούγκαλος, που εκπροσώπησε την κυβέρνηση, όχι όμως και ο έτερος κυβερνητικός βουλευτής Πέτρος Κωνσταντινέας μετά την…περσινή κατσάδα που έφαγε από τους φορείς της πόλης! Λόγω του Αστυνομικού Τμήματος, βεβαίως-βεβαίως…

♦♦♦

ΠΑΡΟΝΤΕΣ ωστόσο οι πολιτευτές, με τον Γιάννη Λαμπρόπουλο, να εκπροσωπεί τη ΝΔ, έκανε και μια σύντομη δήλωση για την ηθική υπόσταση των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων, ενώ παρόντες ήταν οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης στο Δήμο Τριφυλίας και ο πρώην δήμαρχος Κώστας Κόλλιας. Απόντες ωστόσο ήταν αρκετοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας, ενώ οι περισσότεροι εορτάζοντες δέχθηκαν ευχές λόγω της ημέρας…

♦♦♦

Καλές απόκριες, λοιπόν. Με το Καρναβάλι της Κυριακής, τις Μπαρμπούτες στα Φιλιατρά, την γιορτή του Εμπορικού Συλλόγου στην Κυπαρισσία κι αλλού. Να δούμε φέτος τι θα σατυρίσουν τα άρματα στο καρναβάλι. Μάθαμε ότι ένα εξ αυτών θα έχει πολύ ενδιαφέρον… Εν αναμονή, λοιπόν, σας ευχόμαστε καλή αποκριάτικη εβδομάδα!

Του Γιάννη Μανίκα

Όσο πιο μεγάλη πληγή τόσο πιο πολλοί σπόροι χωράνε εκεί μέσα. Το φεγγάρι μυρίζει ρίγανη. Κάποιος πρόδωσε το σκοτάδι και… μαγείρεψε ζωή! Αθάνατος στην δική μας μνήμη, παρών στην δική του ύπαρξη. Η γιατρειά είναι δικαίωμα όλων. Γιατί βιάστηκες και το μετέφρασες λάθος; Δεν θέλουν όλοι να γιατρευτούν.Παραδέξου το, κανείς δεν είναι τόσο δυνατός ώστε να θέλει να ζήσει δίχως ένα κομμάτι αβύσσου στην χτένα του.

ΜΙΚΡΑ ΣΠΙΤΙΑ σε μεγάλους δρόμους! Μεγάλες ψυχές σε στριμωγμένους δρόμους. Το πρόβλημα δεν είναι αυτά που φαίνονται χωρίς να έχουν τίποτα να πουν, αλλά περισσότερο εκείνα που παράγονται με αποκλειστικό σκοπό το φαίνεσθαι! Η αλλαγή πλησιάζει με την βοήθεια τυποποιημένων ανέμων. Κάθε τόσο πιάνω τον εαυτό μου να πληρώνει την ευκολία για να με σκοτώσει. Σκουπίζω τα αίματα, εξαφανίζω τα αποδεικτικά στοιχεία, αλοιώνω τα αποτυπώματα και προχωράω, πιο βαρύς τώρα, πιο ξένος, προδωμένος από μένα. Κάνω πίσω βήματα. Επιβεβαίωση του τέρατος της εποχής, του φόβου. Όχι! Τα βήματα αυτά είναι το υλικό εφαλτήριο μιας νέας εποχής. Παίρνω φόρα να… τρυπήσω την μοίρα! Να μπάσουν μέσα της τα νερά της αμφιβολίας.

ΑΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ όλα εκείνα που κάποτε νόμιζα ότι με βοηθούν. Αποτάσσομαι τον σκοπό των πραγμάτων, και αφήνομαι στην ουσία της πράξης. Αποτάσσομαι όσα μου κληροδότησαν και κινώ για νέους ουρανούς. Ίσως πιο μαύρους, αλλά σίγουρα πιο δικούς μου…

ΠΑΤΕΙΣ με πατώ σε οι Ευρωπαίοι Γάλλοι, προσπαθούσαν, πυξ λαξ, να προλάβουν να προμηθευτούν τα βαζάκια με τη μαγικά μειωμένη τιμή.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δυνατόν, έλεγαν, να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια πολιτισμένη, ευρωπαϊκή χώρα όπως η Γαλλία – περίεργο φαινόμενο, έλεγαν γεμάτοι αμηχανία και δυσαρέσκεια.

ΠΑΝΕ τα στερεότυπα των προηγμένων δυτικών χωρών, πάει ο ευρωπαϊσμός, πάνε όλα. Τι κρίμα να βρίσκονται σε τέτοια δυσάρεστη θέση οι προπαγανδιστές και απολογητές του δυτικού πολιτισμού.

ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ότι οι δυτικοί δεν είμαστε παρά καταναλωτικά όντα· έχουμε ξεχάσει να συνομιλούμε, αποφεύγουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο στην καθημερινή συνάφεια – δεν συναγελαζόμαστε εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ στην Ευρώπη (και αλλού, στη Δύση κυρίως) ορίζονται από τη δυνατότητα να έχουν και να καταναλώνουν και όχι από τι πραγματικά είναι ως άνθρωποι.

ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ τον πρόσφατα θανόντα Γιώργο Μανιάτη, που έγραφε στους φίλους του πως «ό,τι κερδίζει κανείς σε έχειν το χάνει σε είναι», γιατί «όποιος θέλει να είναι, δεν θέλει να έχει (ούτε καν εαυτό)».

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ βέβαια τέτοια αποφθέγματα για ανθρώπους που όλα τα μετράνε και όλα τα ζυγίζουν με βάση μικροσυμφέροντα και την προσπάθεια να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που προσφέρει η κατανάλωση – σε βάρος πάντα των διπλανών (να προλάβουμε μη μας τα πάρουν-βουτήξουν άλλοι). Χαίρε, μιμητικέ ανταγωνισμέ!

ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ωσαύτως τη μεγάλη ανασφάλεια που δέρνει τους κατοίκους της Δύσης, καθώς και έναν πολιτισμό που ενώ ξεκίνησε από έναν μεγάλο απελευθερωτικό διαφωτισμό, κατάντησε να πετάξει στα σκουπίδια και να ξεφορτωθεί τις πολιτισμικές του ρίζες.

ΤΕΤΟΙΕΣ οχληρές σκηνές απομυθοποιούν τον θαυμαστό δυτικό κόσμο, αφήνουν όμως μια χαραμάδα ελπίδας να επανεμφανιστεί ο στοχασμός, η θεμελιώδης αυτή πνευματική διεργασία για την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου, για μια νοηματοδότηση, έξω από κρατικές ντιρεκτίβες, όσο και αν νομίζουν οι ακραιφνείς ευρωπαϊστές ότι αυτές πηγάζουν από δημοκρατικές συνταγματικές διατάξεις, που δρομολογούν την ελάχιστη αξιοπρέπεια και προσφέρουν τη μέγιστη ασφάλεια στους Ευρωπαίους πολίτες.

ΑΝ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ κάτι τέτοιο στη χώρα μας, καταλαβαίνουμε όλοι τι θα γινόταν από τις κατακραυγές των πολιτικώς ορθών Ελλήνων. Καλά θα κάναμε να είμαστε λιγότερο δογματικοί και απόλυτοι στις κρίσεις μας και στα συμπεράσματα στα οποία οδηγούμαστε και τα οποία αραδιάζουμε με στόμφο και πόζα.

ΜΑΛΛΟΝ έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας – δεν είναι τυχαίο που όλες οι χώρες, με όλους τους τρόπους, μιλάνε ακατάπαυστα για δημοκρατία. Αυτό συμβαίνει διότι είναι απούσα – εάν δεν ήταν δεν θα χρειαζόταν να την επικαλούμαστε ανά πάσα στιγμή γιατί απλώς θα τη βιώναμε (και θα ήμασταν ίσως ευχαριστημένοι… ποιος ξέρει…).

ΠΩΣ να πετάγαμε όλα τα περιττά και άχρηστα που εμποδίζουν την ύπαρξη να ανασαίνει με κανονικούς (ανθρώπινους) ρυθμούς, που δυσκολεύουν την ανάπτυξη του σώματος;».

***

ΑΡΘΡΟ του Γιώργου Σταματόπουλου για μια πραγματικότητα που πλέον γίνεται σιγά-σιγά ανησυχητικά οικεία.

ΚΑΙ ΟΧΙ άστοχη η αναφορά στον προσφάτως εκλιπόντα Μεσσήνιο συγγραφέα Γιώργο Μανιάτη που δυστυχώς ο χαμός του φαίνεται πως τελικά πέρασε μάλλον απαρατήρητος από τους περισσότερους στη Μεσσηνία.

ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ να πως ότι μπορεί να κάνει ο Δήμος Μεσσήνης μια εκδήλωση για να τον τιμήσει μιας και ο Μανιάτης ήταν Νησιώτης στην καταγωγή.

ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ στο άρθρο του Σταματόπουλου να υπερθεματίσω πως επιβάλλεται να απαλλαγούμε από τα περιττά και τα άχρηστα αν δεν θέλουμε να καθορίζουν τη ζωή μας.

ΙΣΩΣ να μη είναι και τόσο εύκολο πλέον, αλλά γίνεται τελικά απαραίτητο αν θέλουμε να ζήσουμε καλύτερα.

***

ΔΙΑΒΑΣΑ στο Μεσσηνιακό Λόγο της Πέμπτης, πρωτοσέλιδο πως «Ξεπουλήθηκε το ΠΟΠ ελιάς Καλαμάτας».

ΚΑΤΙ τέτοια βλέπει και ο ελαιοπαραγωγός Θάνος Πουλόπουλος, παλαιόθεν ασχολούμενος με το ζήτημα και φρικάρει με το δίκιο του.

ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ θεωρώ και νέα παρέμβαση εκ μέρους του λίαν συντόμως.

***

ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ και μεγάλα έργα σε Κάστρο, Ανω Πόλη και κεντρική πλατεία δεν φαίνεται να «τρέχουν» και δικαιολογημένα τα επισήμανε σε ρεπορτάζ του στη ΦΩΝΗ ο Γιάννης Μποζίκας.

ΚΡΙΜΑ γιατί η Κυπαρισσία αξίζει πολύ περισσότερο απ’ όσα οι εκλεγμένοι ηγήτορες της μπορούν να της δώσουν.

Θανάσης Παντές

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια πρωτοβουλία της Ενωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων και της Νέας Κινηματογραφικής Λέσχης υπό την αιγίδα του Δήμου Καλαμάτας.

Ο ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως ποιητής του σινεμά αλλά δεν θα ήταν αυτό που ήταν αν δεν στοχαζόταν βέβαια.

Η ΠΟΙΗΣΗ του Αγγελόπουλου είναι ένας διαρκής στοχασμός μέσω των εικόνων του πάνω στην ιστορία.

ΚΑΙ σε όλα όσα κι αν ειπωθούν γι’ αυτόν νομίζω πως μια φράση δική του είναι που συμπυκνώνει.

«Η ΜΟΝΗ δυνατότητα ν’ αντέξουμε τον κόσμο είναι η ποιητική εκδοχή του», λέει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

ΑΝ ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΜΑΣΤΕ την άποψη αυτή αξίζει και ο κόπος να «αντέχουμε» τις ταινίες του.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες και καλό Σαββατοκύριακο με αποκριάτικη διάθεση.

Θανάσης Παντές

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΝΕΛΗ

γενικού γραμματέα του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας

Πώς φτάσαμε όμως ώστε το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό – το οποίο και προστατεύεται από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας με την συνθήκη του 1948, από τον κοινωνικό χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης (1961) και τέλος από τη διεθνή συνθήκη οικονομικών κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων του ΟΗΕ (1966)- να αμφισβητείται;

Τι συνέβη και τα εργατικά συνδικάτα απαξιώθηκαν τόσο πολύ ώστε στη συνείδηση των περισσότερων οι συνδικαλιστές να είναι συνώνυμο της διαφθοράς;

WHICH SIDE ARE YOU ON?*

Μεταξύ 1950 και 1970 το ένα τρίτο των αμερικανών εργατών ηταν οργανωμένο σε σωματεία με δυναμική παρουσία και απεργίες διαρκείας. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 όμως η κατάσταση αλλάζει δραματικά. Είναι η εποχή όπου η πρώτη μεγάλη ενεργειακή κρίση δοκιμάζει τον πλανήτη, το δολάριο αποδυναμώνεται και η οικονομία δέχεται τους πρώτους κλυδωνισμούς.

Η πτώση του συνδικαλισμού θα γίνει ακόμα εντονότερη στις δεκαετίες του 1980 και 1990, ως αποτέλεσμα των πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων της εποχής. Το άνοιγμα στις αγορές τρίτων χωρών θα αυξήσει τον ανταγωνισμό στις διάφορες βιομηχανικές μονάδες οι οποίες θα εκβιάζουν με φυγή στο εξωτερικό κάθε φορά που τα συμφέροντά τους θα απειλούνται. Η απελευθέρωση των αγορών και οι διακρατικές συμφωνίες (όπως η περίφημη NAFTA) θα φέρει τα συνδικάτα σε δυσχερή θέση καθώς νέες εταιρίες με χαμηλό εργατικό κόστος μπαίνουν τώρα στο παιχνίδι της αγοράς και διεκδικούν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο.

Σήμερα στον Καναδά η οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα αγγίζει το 16% ενώ στις ΗΠΑ μόλις το 7%. Παράλληλα οι μεγάλες απεργίες έχουν μειωθεί δραματικά. Μεταξύ 1980 και 1982 οι απεργίες στις ΗΠΑ έπεσαν από 187 το χρόνο σε 96 για να φτάσουν τις 39 το 2002 και να ακολουθήσουν μια καθοδική πορεία. Μεταξύ 2007 και 2016 έγιναν κατά μέσο όρο 14 στάσεις εργασίας με αποκορύφωμα το 2009 όπου καταγράφηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο 5 ωριαίες στάσεις εργασίας.

Στην Γαλλία, χώρα με παράδοση στον συνδικαλισμό και ισχυρές εργατικές κινητοποιήσεις, μόνο το 8% των εργατών συμμετέχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αν και οι εργάτες καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το πρώτο μέλημα του προέδρου Μακρόν ήταν να νομοθετήσει νέες εργατικές μεταρρυθμίσεις βάση των οποίων οι απολύσεις και οι προσλήψεις θα γίνονται ευκολότερες ενώ η προστασία που προσφέρουν οι συλλογικές συμβάσεις μειώνεται σταδιακά.

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

Η οικονομική κρίση και η εργασιακή ανασφάλεια έδωσαν το απόλυτο άλλοθι στις κυβερνήσεις να θεσπίσουν μια σειρά από νόμους που καθιστούσαν την οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα όλο και πιο πολύπλοκη και τις απεργίες παράνομες.

Τον Αύγουστο του 1981 στις ΗΠΑ, 13.000 από τους 17.500 ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας προχώρησαν σε απεργία διαρκείας διεκδικώντας καλύτερους μισθούς, συνταξιοδοτικά προνόμια και λιγότερες ώρες εργασίας. Ο πρόεδρος Ρήγκαν σε διάγγελμά του, δίνει 48 ώρες διορία να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Τα μέσα ενημέρωσης κρατούν αρνητική στάση στην απεργία στρέφοντας τους πολίτες εναντίον των ελεγκτών οι οποίοι «απολάμβαναν ήδη υψηλούς μισθούς και προνόμια ενώ παράλληλα έθεταν την ασφάλεια των ΗΠΑ σε κίνδυνο».

Η απεργία θεωρήθηκε παράνομη και οι πρωτεργάτες του συνδικάτου των ελεγκτών αντιμετώπισαν ποινές φυλάκισης. Δύο μέρες αργότερα η απεργία θα λήξει όταν ο πρόεδρος Ρήγκαν θα απολύσει 11.000 ελεγκτές και θα τους απαγορέψει δια βίου να εργαστούν στον δημόσιο τομέα.

Η απεργία αυτή θεωρήθηκε από πολλούς ως η αρχή του τέλους για τον συνδικαλισμό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μια στάση που θα εμπνεύσει την Μάργκαρετ Θάτσερ, όταν 3 χρόνια αργότερα θα ξεσπάσει η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων στην Μεγάλη Βρετανία και θα αποτελέσει το τέλος του πανίσχυρου συνδικάτου τους στη χώρα.

ΤΟ «ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ»

Το δικαίωμα στην απεργία σταδιακά θα μετατραπεί σε «δικαίωμα στην εργασία» και οι απεργίες θα θεωρηθούν ως μέσο «εκβιασμού και ομηρίας των πολιτών». Έτσι θα θεσπιστούν μια σειρά από νόμοι που διευκολύνουν την ποινικοποίησή τους.

Ο νόμος Taft–Hartley που ψηφίστηκε από το αμερικάνικο Κογκρέσο το 1947 –παρά το βέτο του προέδρου Τρούμαν- θα αποτελέσει το άλλοθι στις ΗΠΑ για τη θέσπιση νομοθετικών πράξεων που διασφαλίζουν το «δικαίωμα στην εργασία» έναντι της απεργίας. Οι νόμοι αυτοί επιτρέπουν -μεταξύ άλλων- στον εργοδότη να απολύσει όποιον εργάτη απεργεί ή ανήκει σε σωματείο ενώ παράλληλα του δίνει το δικαίωμα να στραφεί νομικά εναντίον συνδικάτων. Τον Δεκέμβριο του 2012 το Μίσιγκαν έγινε η 24η πολιτεία όπου το «δικαίωμα στην εργασία» νομοθετήθηκε παρά τις διαμαρτυρίες χιλιάδων πολιτών. Εντύπωση προκαλεί πως ακόμα και ο πρόεδρος Ομπάμα τάχθηκε κατά του νόμου δηλώνοντας ότι δεν μειώνει την ανεργία αλλά οδηγεί όλο και περισσότερο σε κακοπληρωμένη εργασία. Σήμερα το «δικαίωμα στην εργασία» ισχύει σε 28 πολιτείες.

Παρόμοιοι νόμοι θα ισχύσουν στην Αγγλία και στην Αυστραλία ενώ στον Καναδά μια σειρά νόμων γνωστοί ως «επιστροφή στην εργασία» θα τεθούν σε ισχύ από τον Μάιο του 2011 με αφορμή την απεργία διαρκείας των ταχυδρομικών υπηρεσιών της χώρας. Οι ίδιοι νόμοι χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο πίεσης των πιλότων και των τεχνικών της Air Canada όταν τον Μάρτιο του 2012 προσπάθησαν να επαναδιαπραγματευθούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Και όπου οι νόμοι και οι απολύσεις δεν είναι αρκετές για να κάμψουν τις απεργίες οι δυνάμεις καταστολής αναλαμβάνουν δράση. Στις 16 Αυγούστου του 2012 η αστυνομία θα πυροβολήσει εναντίον των απεργών ανθρακωρύχων της Μαρικάνα στη Νότια Αφρική σκοτώνοντας 47 άτομα και τραυματίζοντας 78.

ΟΤΑΝ Η ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ…

Δεν είναι όμως μόνο οι κυβερνήσεις που φροντίζουν για το «δικαίωμα στην εργασία» του λαού. Με τη γενικευμένη χρήση εργατών μερικής απασχόλησης και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων οι μεγάλες εταιρείες βρήκαν τρόπο να διαλύουν τα εργατικά συνδικάτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Wal-Mart η οποία συστηματικά προσλαμβάνει χαμηλόμισθους εργάτες –συχνά μετανάστες και μειονότητες- σε καθεστώς μερικής απασχόλησης ώστε να μην έχουν την δυνατότητα να οργανωθούν ή να απεργήσουν.

Καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης ανήκει σε ιδιώτες που έχουν στενές σχέσεις τόσο με εταιρείες κολοσσούς όσο και με πολιτικά πρόσωπα, η απαξίωση των εργατικών κινητοποιήσεων προωθείται έντονα. Οι απεργοί αποκαλούνται «καλομαθημένοι και τεμπέληδες εργαζόμενοι» οι οποίοι απολαμβάνουν υψηλά προνόμια και μισθούς σε αντίθεση με τον υπόλοιπο λαό που παραμένει όμηρος των κινητοποιήσεων. Έτσι η προσοχή μεταφέρεται από την ουσία των διεκδικήσεων στα πρόσωπα.

Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζουν και τα μέσα ενημέρωσης τα οποία εστιάζουν σχεδόν αποκλειστικά στα πρόσωπα και όχι στις διεκδικήσεις. Οι περιπτώσεις διαφθοράς συνδικαλιστών προβάλλονται ενώ οι θετικές αναφορές σχεδόν εκλείπουν. Όταν η Wal-mart με καθαρό ετήσιο κέρδος 16 δισεκατομμύρια δολάρια και 1,3 εκατομμύρια εργαζομένους υποχρεώθηκε να συμμορφωθεί με τους νόμους και να αυξήσει το ωρομίσθιο των υπαλλήλων της από 7 στα 9 δολάρια, αυτό έγινε ύστερα από πολύμηνες διαμαρτυρίες και πορείες εργατών και αλληλέγγυων που ανήκαν σε τοπικά σωματεία. Ο ρόλος τους όμως ελάχιστα προβλήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης παρά τις εκτεταμένες αναφορές στην αύξηση που τελικά έδωσε η εταιρία.

Δυστυχώς όμως, δεν χρειάζεται να πάμε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού καθώς παρόμοια περιστατικά στη χώρα μας αυξάνονται καθημερινά. Σε κάθε περίπτωση οι κατηγορούμενες εταιρίες ξεπλένονται από τα μέσα ενημέρωσης με ακριβές δημόσιες σχέσεις και οι αυθαιρεσίες των εργοδοτών χάνονται ανάμεσα στις διαφημίσεις και τις προσφορές φτηνών απορρυπαντικών και iPhone.

Τον Αύγουστο, η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στα Lidl Γεωργία Νέρη, κατήγγειλε ομαδικές απολύσεις και αυθαιρεσίες της διοίκησης η οποία δήλωνε εργαζομένους ως 4ωρους αλλά τους υποχρέωνε να δουλεύουν απλήρωτοι επιπλέον ώρες. Παρόμοιες καταγγελίες έχουν γίνει για την αλυσίδα ενδυμάτων H&M και τα πολυκαταστήματα Media Markt όπου εργαζόμενοι καταγγέλλουν τροποποιήσεις ατομικών συμβάσεων ώστε να απολύονται χωρίς αποζημίωση. Πρόσφατα τα Public, ύστερα από κινητοποιήσεις εργαζομένων και διαμαρτυρίες, υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τα δεδουλευμένα στους υπαλλήλους, τους οποίους υποχρέωναν να εργάζονται 12ωρα και 6ημερο ενώ υπέγραφαν για πενθήμερο με 8 ώρες εργασίας την ημέρα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ελάχιστα μέσα ενημέρωσης κάλυψαν το θέμα αυτό ενώ κατακλύζονταν από διαφημίσεις της εν λόγω εταιρίας.

Μέσα στις γιορτές άλλωστε όλοι ακούσαμε για τον εργοδότη χωρίς όνομα, που υποχρέωσε τους υπαλλήλους του να επιστρέψουν το δώρο Χριστουγέννων και απέλυσε τους δύο εργαζόμενους που αρνήθηκαν να το κάνουν. Χρειάστηκαν δυναμικές κινητοποιήσεις για να δοθεί τελικά στην δημοσιότητα το όνομα του εργοδότη – πρόκειται για την αλυσίδα εστίασης Brothers in Law στη Λάρισα- και να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι.

Καθώς λοιπόν διανύουμε εποχές ιδιαίτερα δύσκολες για τα εργατικά δικαιώματα και το εργατικό κίνημα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως, ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε ποιά στάση οφείλουμε να κρατήσουμε. Το σε ποια κατεύθυνση πάμε είναι πλέον ξεκάθαρο, άλλωστε δεν το κρύβουν ούτε οι εργοδότες πλέον. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) πρόσφατα ζήτησε ακόμα πιο σκληρή στάση απέναντι στο δικαίωμα της απεργίας απαιτώντας να «επανεξεταστεί συνολικά ο συνδικαλιστικός νόμος».

*Σε ποια πλευρά είσαι;

ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΤΗΚΕ ο Μίκης Θεοδωράκης λόγω της τεράστιας καλλιτεχνικής δημιουργίας του, της διεθνούς φήμης του και της μακρόχρονης δράσης του στον χώρο της Αριστεράς.

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ όλα τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης – έντυπα και ηλεκτρονικά. Συγκεκριμένοι μεγαλοεπιχειρηματίες έκαναν ό,τι μπορούσαν.

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ήταν κατώτερο των προσδοκιών τους. Αλλά δεν είναι αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει.

ΤΟ ΚΥΡΙΟ αφορά τη χρησιμότητα που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια μαζική εκδήλωση, με αυτούς τους οργανωτές, την ώρα που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται τη λύση ενός προβλήματος που κρατάει σχεδόν 30 χρόνια, δηλητηριάζοντας τις σχέσεις της χώρας μας με τη γείτονα και υψώνοντας τείχη ανάμεσα σε δύο λαούς που δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν μεταξύ τους.

ΟΣΟΙ ΣΤΗΡΙΞΑΝ τα συλλαλητήρια οφείλουν να απαντήσουν στο βασικό ερώτημα: μπορεί η χώρα να διαπραγματευτεί έστω και στον ελάχιστο βαθμό ξεκινώντας από τη θέση ότι «Η Μακεδονία είναι ελληνική»;

ΑΥΤΟ φώναζαν οι διαδηλωτές και αυτό επιβράβευσε ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο οποίος με δήλωσή του χαρακτήρισε το συλλαλητήριο της Αθήνας «έκφραση εθνικής υπερηφάνειας».

ΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ επομένως: με αυτή τη θέση πρέπει να διαπραγματεύεται η χώρα; Με αυτή τη θέση θα διαπραγματευόταν ο ίδιος αν ήταν πρωθυπουργός;

ΑΝ ΟΧΙ, τότε πώς συνιστά έκφραση εθνικής υπερηφάνειας ένα σύνθημα με βάση το οποίο δεν μπορεί να γίνει καμία διαπραγμάτευση και φυσικά δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα;

ΕΝΑ ΕΠΙΖΗΜΙΟ για τα εθνικά συμφέροντα αίτημα από πότε συνιστά έκφραση εθνικής υπερηφάνειας;

ΕΧΟΥΜΕ τρελαθεί εντελώς ή ο πολιτικός καιροσκοπισμός είναι πάνω από όλα;

ΚΑΙ ΚΑΤΙ τελευταίο. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει στο έργο του δύο τραγούδια που αφορούν άμεσα τη Ρωμιοσύνη. Το ένα του 1966 είναι το αριστούργημα του Γιάννη Ρίτσου που λέει: «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις».

ΤΟ ΑΛΛΟ είναι του 1985, από τον «Διόνυσο» σε δικούς του στίχους, που ζητάει ακριβώς το αντίθετο: «Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις».

ΑΝ η Ρωμιοσύνη είναι αυτό που ο ίδιος εξέφρασε χθες, τότε “Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις”, Μίκη».

***

ΑΡΘΡΟ της Εφημερίδας των Συντακτών με αφορμή το συλλαλητήριο της Αθήνας.

ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ τρέχει και μαζί του παράπλευρες εξελίξεις (η Novartis είναι μια απ’ αυτές) όπως καταλαβαίνετε.

ΠΟΥ θα οδηγήσουν αυτές οι εξελίξεις, ας μη βιαστούμε να τις προφητεύσουμε αν δεν θέλουμε να γελοιοποιηθούμε.

***

ΚΙ ΕΝΩ τρέχουν τα άλλα θέματα, ολοκληρώθηκε χθες στην Καλαμάτα το 4^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου που είχε ξεκινήσει στις 24 Ιανουαρίου.

ΟΣΟΙ το παρακολούθησαν ανελλιπώς, δικαιολογημένα μπορούν να ισχυριστούν ότι παρακολούθησαν μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες ντοκιμαντέρ ελληνικές και ξένες.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου είναι ένα γεγονός που δικαιολογημένα πλέον καταξιώνεται ως θεσμός στην περιφέρεια και αξίζει να υποστηριχθεί ακόμα περισσότερο.

ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ για μια συνολική αποτίμηση τώρα που το Δ.Φ.Ν.Π. ολοκληρώθηκε.

***

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ήταν και πέρασε και πολύ χαρήκαμε σεργιάνι και τσίκνα απ’ άκρη σ’ άκρη στην αισιόδοξη πόλη των ονειρικών ιβίσκων.

ΚΑΙ βέβαια απολαύσαμε εξαιρετικά εδέσματα με πολύ κέφι και τραγούδι.

Η ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ είναι μια μέρα χαράς και γλεντιού μέσα στις απόκριες και αξίζει κάθε έπαινο.

ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ είναι δικαίωμα στη χαρά και ανελέητη σάτιρα σε κάθε μορφή εξουσίας και μιζέριας.

ΚΑΛΑ να ’μαστε και μη ξεχνάτε και τα αποκριάτικα πάρτι των ημερών.

Θανάσης Παντές

ΕΝΑ απ’ αυτά τα εμπνευσμένα σκίτσα είναι και αυτό του Πέτρου Ζερβού που σας το παρουσιάζω σήμερα άνευ σχολίων, άλλωστε από μόνο του τα λέει όλα.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες.

Θανάσης Παντές

ΦΟΡΤΙΣΜΕΝΟΣ προφανώς συναισθηματικά ξέχασε ότι με βάση διεθνείς συνθήκες δικαίου περί καθορισμού εθνών και εθνοτήτων, συνόρων και ονομάτων (και όχι, δυστυχώς, με βάση πολιτισμικό και ιστορικό παρελθόν) Μακεδονίες είναι πλέον τέσσερις.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ όλες των χωρών τους πλην της γιουγκοσλαβικής, η οποία για ένα εκατομμύριο λόγους κάποια στιγμή «μετεξελίχθηκε» σε κράτος.

ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ οι κάτοικοί της εκπαιδεύτηκαν (τερατωδώς και βιάζοντας η εκπαίδευσή τους την Ιστορία -και αυτό είναι ένα άλλο μείζον θέμα) και γαλουχήθηκαν ως κάτοικοι της Μακεδονίας -δεν φταίνε οι άνθρωποι (οι εξουσίες πάντα φταίνε).

ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς στη θέση του Μίκη ή του Κασιμάτη να είναι κατά πολύ νεότεροί τους, σφυρηλατημένοι στη σύνεση και την ιστορική γνώση, απαλλαγμένοι από στερεότυπα που διαιωνίζουν τη μη επικοινωνία.

ΑΥΤΟ δεν σημαίνει κάτι για την ηλικία, απλώς θέλει να πει ότι οι νέες γενιές δεν μπορούν να εμπνεύσουν ή να σηκώσουν στους ώμους τους εθνικά θέματα σε τέτοιες λαοσυνάξεις -όχι μόνο εθνικά θέματα…

ΑΚΟΥΓΑ μερικούς ανιστόρητους να λένε στην τηλοψία ότι οι αριστεροί ήσαν πάντα διεθνιστές και ουχί πατριώτες. Μπα; Η Αριστερά της Αντίστασης τι ήταν; Μισαλλόδοξη μήπως και ετερόδοξη και όχι πατριωτική;

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ κατά μέρος τους μετέπειτα «διανοητές» της· αυτοί, έτσι κι αλλιώς, ακόμη και σήμερα, άλλα λένε τον ένα χρόνο, άλλα τον άλλο -τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.

ΑΚΟΥΣΑ επίσης, τυχαία, πριν από λίγες μέρες, την ανάγνωση μιας επιστολής ενός αντισυμβατικού συγγραφέα προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (πρέπει να ήταν το 1992)· δεν γνωρίζω εάν περιήλθε σε γνώση του Προέδρου ή ποια ήταν η τύχη της, υπάρχει πάντως ως έγγραφο).

ΕΛΕΓΕ μεταξύ άλλων ότι δεν μπορούμε να μην ονομάζουμε τη γείτονα χώρα Μακεδονία αλλά ταυτόχρονα ότι οι κάτοικοί της πρέπει να αποκαλούνται Μακεδονίτες και ουχί Μακεδόνες, ως ανήκοντες ή προερχόμενοι από μια μεγάλη μητέρα – πατρίδα (κατά το Ελλαδίτες, Ισραηλίτες κ.λ.).

ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ μπορούν να καλούνται (για καθαρά ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους) μόνο οι Μακεδόνες που ζουν στα ερείπια της ελληνικής μακεδονικής δυναστείας -Βεργίνα, τάφοι Φιλίππου κ.λπ.

ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ. Λένε ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα αλλά δεν νομίζω να ισχύει αυτό για τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη, το έργο του οποίου είναι κτήμα της οικουμένης, αφού πρώτα δόξασε τη μικρή τούτη χώρα περισσότερο από τους «ρεαλιστές» πολιτικούς ή άλλους καθαρόαιμους αριστερούς της διανόησης (και όχι φολκλορικά, αλλά ουσιαστικά).

ΙΣΩΣ νόμισε ότι μια τέτοια παρέμβαση θα ένωνε τους διχασμένους Ελληνες -ποιος ξέρει… Ισως ήταν κάποιο υπόλοιπο μεγαλομανίας -ποιος πάλι ξέρει… Ισως να ένιωσε Πανέλληνας -ποιος ξανά ξέρει… Ηθελε πάντως πολλή τόλμη να μιλήσει για αριστερόστροφο φασισμό -πλήγωσε πολλούς…».

***

ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΩ να διαφωνήσω με τα όσα αναφέρει στο άρθρο του ο Γιώργος Σταματόπουλος, δεν μπορώ γιατί συμφωνώ με τα όσα αναφέρει ύστερα μάλιστα και από την εμφάνιση του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο της Αθήνας.

ΕΙΤΕ το θέλουμε είτε όχι λοιπόν, η Μακεδονία ως γεωγραφική περιοχή είναι χωρισμένη προ πολλού κι αν εμείς ως Ελληνική πλευρά εθελοτυφλούμε κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται, και το παίζουμε υπερπατριώτες.

ΑΥΤΟΣ ο υπερπατριωτισμός πάντως δεν μας ωφελεί αφ’ ενός και αφ’ ετέρου μας εκθέτει έναντι των άλλων αλλά και της ιστορίας μας πρωτίστως.

***

ΕΚΤΟΣ από το Σκοπιανό πάντως η ζωή συνεχίζεται και ξαφνικά διαπιστώσαμε την παρουσία της Novartis να πρωταγωνιστεί.

ΞΑΦΝΙΚΑ; Όχι και τόσο ξαφνικά, αν σκεφτούμε πως το θέμα έχει έρθει στο προσκήνιο και άλλη φορά και μάλιστα με εκτενή δημοσιεύματα.

ΤΩΡΑ όμως το πράγμα δείχνει να «χοντραίνει» για τα καλά αφού δημοσιοποιήθηκαν ονόματα πολιτικών  ως εμπλεκόμενοι.

ΘΥΕΛΛΑ εν ολίγοις και τώρα αναμένουμε τη συνέχειά της και στη Βουλή.

ΠΕΡΙΤΤΟ να πω βέβαια πως το όλο θέμα δεν προέκυψε τυχαία αυτή τη χρονική στιγμή και τα συμπεράσματα δικά σας.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ για άλλη μια φορά το πολιτικό σύστημα είναι  εκτεθειμένο, ακόμα κι αν ενοχοποιείται από ανώνυμους και εν τέλει υπόπτου προσελεύσεως μάρτυρες.

Θανάσης Παντές

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ εν όψει και η αποθέωση της τσίκνας θεωρείται δεδομένη όπου κι αν είστε, φυσικά και στην Καλαμάτα.

ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ αρχίζει από πολύ νωρίς (άρχισε κιόλας τώρα που διαβάζετε αυτές τις σειρές) και θα πάει ως αργά το απόγευμα ενώ και για το βράδυ προβλέπονται κι άλλα τσικνίσματα.

ΚΑΙ τώρα στο «σούπερ ντούπερ» γεγονός της ημέρας, που είναι η εμφάνιση της κορυφαίας του παραδοσιακού τραγουδιού Εφης Θώδη με την ορχήστρα «Ηχο του Νότου» από τις 12 το μεσημέρι κι όσο πάει προς το απόγευμα στη Γειτονιά των χρωμάτων στον κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό Καλαμάτας.

ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ γερό φαγοπότι με όλα τα σχετικά του τσικνίσματος και φυσικά ποτό και τραγούδι.

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ σήμερα κι όπου κι αν πάτε καλά να περάσετε και όλοι να περάσουμε βεβαίως.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ άλλωστε και η χαρά είναι δικαίωμα όλων.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες.

Θανάσης Παντές

Η φαρμακοβιομηχανία δίνει μίζες, πώς λέμε ο ηλεκτρολόγος βάζει μπρίζες, πώς λέμε μανάβης  με φασολάκια,  και ψαράς με βάρκα!  Α πα- πα κοινό μυστικό σε όλη τη χώρα, οι  φτωχοί γιατροί που πήγαιναν σε σεμινάρια και σε ταξίδια και παίρναμε και το κάτι τις τους από τα φάρμακα που γράφανε.

Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Αμα έφυγε και κάνα μπαξίσι και το άρπαξε κανένας πολιτικός, «που είναι το ανώμαλον;» που έλεγε και σε μία παλιά ελληνική ταινία;  Βρε γαμώ  την τρέλα μου θα ασχοληθεί κανένας επιτέλους με την τραγικη καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη;  Εσείς είστε σαν εκείνους τους ηλίθιους στο MasterChef που κρίνουν τα φαγητά σε μία χώρα που σε λίγο δεν θα βρίσκει τίποτα να φάει!  Τι σκατα να τα επαναλαμβάνουμε  ξανά; ,Τα παιδιά μας δεν έχουν κανένα μέλλον σε αυτή τη χώρα,  τους γέρους τους περιμένουν να πεθάνουν για να γλιτώσουν καμία σύνταξη, οι υπόλοιποι άνεργοι φτωχοί και με ψυχοφάρμακα, και εσείς μου μιλάτε για τα δώρα της φαρμακοβιομηχανίας που δεν πρόκειται να αποδειχτεί τίποτε  ποτέ ;   Ο κίνδυνος  σε αυτή τη χώρα είναι οι Σκοπιανοί, οι μαχητές από το survivor, οι κριτές από το μάστερ σεφ, και ο κομήτης που θα περάσει 180 χιλιάδες χιλιόμετρα δίπλα από τη γη!  Α να χαθείτε όλοι σας που κάθομαι και ασχολούμαι, και δεν πάω να πιω κάνα τσίπουρο!  Βρε ουστ ολοι !!

ΠΟΛΛΟΙ και ενοχλητικοί δυστυχώς οι λογής πατριωτικολάγνοι και πατριδοκάπηλοι και δυστυχώς ξεχώρισαν και αυτή τη φορά εκμεταλλευόμενοι τα αγνά συναισθήματα των απλών πολιτών.

ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ επαγγελματίες κάνει λόγο και το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά που ακολουθεί:

***

«ΑΥΤΗ η χώρα μεγάλωσε και κέρδισε όποτε δούλευαν ταυτόχρονα και το μυαλό και η ψυχή. Το σκεπτόμουν όταν έβλεπα το περίφημο βίντεο της κανονιοφόρου «Νικηφόρος» στην «κόντρα» της με μια τουρκική ακταιωρό στην περιοχή των Ιμίων.

ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ τι να θαυμάσω πρώτα. Την αποφασιστικότητα που έδειχνε ο κυβερνήτης καθώς κρατούσε με πυγμή μια σταθερή πορεία; Ή την αυτοσυγκράτησή του, στην οποία προφανώς οφείλεται το γεγονός ότι υπήρξε μια ελαφρά σύγκρουση των δύο σκαφών, αλλά ούτε εμπλοκή ούτε σοβαρό ατύχημα;

ΕΙΝΑΙ παρήγορο να βλέπεις ότι το ελληνικό κράτος, με όλες του τις ταλαιπωρίες, διαθέτει ακόμη μια ραχοκοκαλιά μάχιμων ανθρώπων που το κρατούν όρθιο και ακέραιο. Ρώτησα και έμαθα με πόσα αμείβεται ο εν λόγω κυβερνήτης.

ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ότι πέρα από τον μισθό του, που είναι μικρότερος από αυτόν ενός υπαλλήλου ΔΕΚΟ, παίρνει και 17 ευρώ την ημέρα όταν βρίσκεται σε υπηρεσία.

ΤΗΝ ΩΡΑ που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, στο κέντρο της Αθήνας θα βρίσκονται συγκεντρωμένοι πολλές χιλιάδες Ελληνες πολίτες.

ΑΝΑΜΕΣΑ στη συντριπτική πλειονότητα όσων πραγματικά νοιάζονται για την υπόθεση του Μακεδονικού ή απλώς έχουν βαρεθεί να βλέπουν τη χώρα τους να ταπεινώνεται, θα βρίσκονται και πολλοί επαγγελματίες πατριώτες.

Ο ΛΟΓΟΣ τους σαγηνεύει, ιδίως ένα λαό που έχει δοκιμαστεί τόσο πολύ. Ο ελληνικός λαός πολλές φορές στο παρελθόν παρασύρθηκε από τον μαξιμαλισμό τους, αφήνοντας να χαθούν μεγάλες ευκαιρίες.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ της ονομασίας, για παράδειγμα, έπρεπε να είχε κλείσει το 1992, όπως ορθώς είχε επισημάνει ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Η ΤΟΤΕ όμως πολιτική ηγεσία δεν άντεξε την πίεση της κοινής γνώμης. Ελεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τότε: Τα κόμματα δεν μπορούν ασφαλώς να αγνοούν το λαϊκό αίσθημα. Οφείλουν όμως να το καθοδηγούν, αντί να το πυροδοτούν, με αποτέλεσμα να το καθιστούν ανεξέλεγκτο.

ΓΙΑΤΙ τότε γίνονται και τα ίδια τα κόμματα αιχμάλωτα του κλίματος που δημιουργούν. Πόσο σοφά λόγια…

ΣΗΜΕΡΑ βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο κ. Τσίπρας άνοιξε ένα θέμα άγαρμπα και με προφανή στόχο να διχάσει την αντιπολίτευση.

ΑΝΟΙΞΕ το κουτί της Πανδώρας διότι άγγιξε μια πολύ ευαίσθητη χορδή του Ελληνα. Μπήκαμε λοιπόν όλοι μαζί σε μια περιπέτεια, που δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει. Και αυτό είναι επικίνδυνο.

ΟΤΑΝ μπερδεύεται η εξωτερική πολιτική με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι μεγάλοι.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, έχουμε ορισμένους παραδοσιακούς επαγγελματίες πατριώτες, που βρήκαν την ευκαιρία να μαζέψουν ψήφους.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, όσους θυμήθηκαν ξαφνικά τη συναίνεση και την πατριωτική ευθύνη ύστερα από μια πορεία ανευθυνότητας και απίστευτων ακροτήτων.

ΕΥΤΥΧΩΣ που η χώρα διαθέτει πέρα από τους επαγγελματίες πατριώτες και πατριώτες επαγγελματίες, σαν τον κυβερνήτη του «Νικηφόρος», που δίνουν σιωπηλά τη μάχη εκεί όπου μετράει, μέρα-νύχτα…».

***

ΑΥΤΑ αναφέρονται στο άρθρο του Παπαχελά, αλλά αν κάνουμε μερικές επισημάνσεις:

ΑΝ ΤΟ 1992 ο Μητσοτάκης που εκόπτετο για άμεση λύση του Σκοπιανού ήθελε να το λύσει, γιατί δεν το έκανε με όποιο πολιτικό κόστος αναλογούσε;

ΓΙΑΤΙ προτίμησε να «καλυφθεί» πίσω από την αποπομπή Σαμαρά;

ΓΙΑΤΙ κομπορρημονούσε κυνικά περί συνθέτου ονομασίας και τελικά συντάχτηκε με τους άλλους πολιτικούς και έσπευσε μετά να ασκεί κριτική εκ του ασφαλούς στην επόμενη κυβέρνηση;

ΚΑΙ φτάνουμε στο σήμερα και στην εκ πρώτης όψεως «άγαρμπη»  ανακίνηση του Σκοπιανού και τις αντιδράσεις που προέκυψαν (τα συλλαλητήρια και τις πομπώδεις δηλώσεις).

ΑΝ ΟΝΤΩΣ ο Τσίπρας ανακίνησε το Σκοπιανό για να διχάσει την αντιπολίτευση, μπράβο του αν τα κατάφερε!

ΟΜΩΣ αυτή η άποψη θεωρώ ότι είναι πολύ κοντόθωρη για να σταθεί σοβαρά αλλά ποιος έχασε τη σοβαρότητα για να τη βρουν οι επαγγελματίες της πολιτικής και του ανέξοδου πατριωτισμού;

ΕΙΝΑΙ ένα ερώτημα κι αυτό δε νομίζετε;

Θανάσης Παντές

ΓΙΑ ΑΛΛΗ μα φορά πάντως περίσσεψε ο ανέξοδος και πολιτικάντικος πατριωτισμός εκ του ασφαλούς που επί της ουσίας αποτελεί θρίαμβο των ανιστόρητων.

***

«ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ του παλιού καιρού γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου».

ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ προ αμνημονεύτων ετών ο Γιώργος Νταλάρας σε μουσική Γιάννη Μακρόπουλου και στίχους Πάνου Θεοδωρίδη.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ που ξανακούγεται αυτό τον καιρό με το ξαναζέσταμα του Σκοπιανού και που ορισμένοι θεωρούν ότι ταιριάζει με την ατμόσφαιρα που τώρα επικρατεί.

ΗΘΕΛΑ να ’ξερα τι θα σχολίαζε ο Τζίμης Πανούσης αν δεν είχε φύγει πρόσφατα για το μεγάλο και χωρίς επιστροφή ταξίδι.

***

ΟΙ ΜΕΣΣΗΝΙΟΙ δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από το συλλαλητήριο της Αθήνας βέβαια και άλλοι γύρισαν ενθουσιασμένοι και άλλοι προβληματισμένοι.

ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥΣ θα σταθώ γιατί θεωρώ πως η άποψή τους παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ λοιπόν αντιλαμβάνονται  πως με κορόνες και φανφάρες τα προβλήματα δε λύνονται και πως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.

ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ δεν θα λυθεί με κούφια λόγια και κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως άλλωστε δεν λύθηκε  τόσα χρόνια.

ΤΕΛΙΚΑ το συμπέρασμα από τα δύο συλλαλητήρια είναι πως δεν ανταποκρίθηκαν στις προθέσεις των διοργανωτών και όσων προσπάθησαν να επιδείξουν πολιτικάντικο πατριωτισμό.

ΟΣΟ για την κυβέρνηση αυτή έχοντας και την ευθύνη της διαπραγμάτευσης οφείλει τελικά να διαπραγματευτεί!

***

ΑΝΗΨΙΟΣ ο απτόητος και κόντρα στην κρίση συνεχίζει να ασχολείται με το εμπόριο και να κάνει αισθητή την παρουσία του.

ΕΜΠΟΡΑΣ με όλη τη σημασία της λέξης και με επαγγελματική ιστορία πολλών χρόνων στην πλάτη του, συνεχίζει ακμαιότατος και αισιόδοξος την πορεία του.

ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΤΕ στη θέση του στο Ιστορικό Κέντρο της αισιόδοξης πόλης των ονειρικών ιβίσκων.

***

Η ΜΕΘΩΝΗ θα έχει την τιμητική της στις 12 Φεβρουαρίου στην Αθήνα όπου θα παρουσιαστεί το βιβλίο «Η Μεθώνη και η ιστορία. Η Βενετία και η εξουσία».

Η ΜΕΘΩΝΗ των 28 αιώνων, όπως εύστοχα τιτλοφορείται το ολοσέλιδο ρεπορτάζ της «Καθημερινής».

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες.

Θανάσης Παντές

Του ΘΟΔΩΡΟΥ  ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Τώρα το θέμα ξέρετε ποιο είναι; Μια και έχουμε και καρναβάλι, πως πρέπει να μεταμφιεστεί το κάθε κόμμα για να πάρει τις ψήφους του Συντάγματος και της Θεσσαλονίκης, εκεί είναι το ζουμί ! Δεν έχει σημασία γιατί φωνάζουν, σημασία έχουν τα ψηφαλάκια, τα κουκιά ! Οι πάντες τρέχουν να μαζέψουν, εκτός από το ΣΥΡΙΖΑ που λες και του ήρθε το… πρωτοχρονιάτικο λαχείο ! Έφερε σε τέτοια διάφορα τα κόμματα με τους οπαδούς τους ,που τώρα ψάχνουν στολές πατριωτικές να μαζέψουν τα… πρόβατα! Δεν είστε τόσο πατριώτες…! Όσο η Χρυσή Αυγή, μπορεί να γίνει και «κόμμα στρατηγών», και εκεί που καμάρωναν για το ποσοστά τους και είχαν μια ήπια φιλοδυτική πολιτική, βγήκαν στα βουνά και αυτοί καβάλα στο… Βουκεφάλα ! Οποία χαρά για τους Συριζαίους να βλέπουν τη δεξιά στις διαδηλώσεις μακριά … από τη ΝΔ!!! Ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ (κίνημα -αφήγημα) τρέχουν να βρουν στολή πατριωτική μη χάσουν το 8% που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις ! Καλά Λεβέντης και άλλες… χιουμοριστικές δυνάμεις έχουν φτάσει στα βουνά του Καυκάσου να δουν τα ξαδέλφια του Μέγα Αλέξανδρου ! Ο Καμμένος κάνει φυσικά «τουμπεκί ψιλοκομμένο», ειδικά τώρα που τρέχουν οι άλλοι, ποιος θυμάται τι έλεγε αυτός για τη Μακεδονία; Η κυβέρνηση παρά τις πιέσεις από έξω θα αναγκαστεί να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις, (με πιέζει ο λαός…) και απλά θα χαίρεται για τη διάσπαση της αντιπολίτευσης για το τίποτε, από το πουθενά ! Για να μην σας πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίζει να μαζεύει και πολλούς άλλους που φοβηθήκαν από την ακραία εθνικιστική παρέα με όλους αυτούς που βλέπουμε από τηλεοράσεως και όχι μόνο… Περιληπτικά ,νομίζω ότι ο πολίτης μάζευε πολλά μέσα του όλα αυτά τα χρόνια ,και λες και ντρέπεται να μιλήσει για τίποτε άλλο, ξιφουλκεί μόνο για το όνομα των Σκοπίων…! Και τα κόμματα τρέμουν μην στραφεί ο θυμός εναντίον τους… Αυτά τα ολίγα!

Το ηλίθιο και αποεθνικοποιημένο πολιτικό κατεστημένο της χώρας προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα μέγα εθνικό θέμα με άκρως ερασιτεχνικό τρόπο που αγγίζει τα όρια της προδοσίας, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τα στρατηγικά συμφέροντα και τους κρυφούς στόχους των δύο άλλων εμπλεκομένων λαών Βουλγάρων και Αλβανών. Η ανόητη πολιτική τάξη των Ελλήνων τα τελευταία τριάντα χρόνια προσπαθώντας να καλύψει κατά πρώτον λόγον την αδυναμία της, κατά δεύτερον λόγον την υπηρέτηση συμφερόντων ξένων δυνάμεων, και κατά τρίτον λόγον τις ιδεολογικές  ιδεοληψίες της, ανακάλυψε μια καινούργια εθνότητα τους «Σκοπιανούς». Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι το Μακεδονικό Ζήτημα αφορά τα συμφέροντα και την ταυτότητα τριών λαών, δηλαδή των Ελλήνων, των Βουλγάρων και των Αλβανών. Σκοπιανοί ή Μακεδόνες δεν υπάρχουν. Η έντεχνη προσπάθεια του Βουλγαρικού κράτους να αποπροσανατολίσει και να διασπάσει την εθνική και πολιτική συνοχή των Ελλήνων, υποστηριζόμενη από συμφέροντα ξένων δυνάμεων και διαφόρων κέντρων του Πανσλαβισμού έχει επιτύχει ως σήμερα σοβαρά αποτελέσματα. Μετέφεραν εντός της χώρας μας ένα πρόβλημα δικό τους στο οποίο έχουν ηττηθεί κατά κράτος υπό των Ελλήνων τρείς φορές τους τελευταίους τρείς αιώνες. Δυστυχώς σήμερα πρόθυμοι ΄Ελληνες διεθνιστές, εξαγορασμένες φράξιες αριστερών, χρήσιμοι ηλίθιοι της πολιτικής δράσεως, αδιάφοροι παχυλόμισθοι κρατιστές, και αποεθνικοποιημένοι ομογενείς παράγοντες, πρώην τρόφιμοι ισχυρών οργανισμών του Καπιταλισμού, κονταροχτυπιούνται στο ημιθανές Αθηνοκεντρικό κράτος για το ποίος θα πλειοδοτήσει περισσότερο για να κατοχυρωθεί ως υπερασπιστής της διαβοήτου παγκόσμιας ειρήνης. Η λέξις Αίσχος δεν αρκεί για να τους χαρακτηρίσει.

Φίλοι αναγνώστες, το Μακεδονικό Ζήτημα για όσους γνωρίζουν ή για όσους θέλουν να μάθουν έστω και σήμερα είναι μία στρατηγική αντιπαράθεση Ελλήνων και Βουλγάρων που κρατά από την Βυζαντινή περίοδο. Με άλλα λόγια οι Βούλγαροι εφαρμόζουν την γνωστή παροιμία «ήλθαν τ΄ άγρια να διώξουν τα ήμερα». Το παραμύθι ότι σήμερα οι όροι είναι διαφορετικοί, ότι γίναμε αδελφοί και φίλοι, ότι οι ισορροπίες έχουν αλλάξει, ότι είμαστε ισχυροί και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα πρέπει να σταματήσει. Σκοπιανοί δεν υπάρχουν, ούτε Σλαβομακεδόνες, ούτε Μακεδόνες. Στον χώρο αυτόν υπάρχουν ΄Ελληνες, Βούλγαροι και Αλβανοί. Κανένας εκ των δύο άλλων λαών δεν υπήρξε ποτέ σύμμαχος, φίλος ή έστω ανεκτικός προς τους Έλληνες. Επομένως ο λυσσαλέος αγώνας του πολιτικού συστήματος ένθεν και ένθεν «των δημοκρατικών αποχρώσεων και ιδεολογιών», να εκχωρήσουν πανάρχαια εδαφικά, ιστορικά και φυλετικά δεδομένα του Ελληνισμού, προς τους προαιώνιους εχθρούς με προπέτασμα δήθεν την υπηρέτηση της ειρήνης, πρέπει να συναντήσει ισχυρή αντίσταση από τον λαό. Ο Μακεδονικός Αγώνας δεν σταμάτησε ποτέ. Δυστυχώς όμως το πολιτικό σύστημα ποτέ δεν υπήρξε αρωγός σε αυτόν. Ο λαός όμως τον συνεχίζει και θα τον συνεχίσει στον αιώνα τον άπαντα. Οι πατριώτες έχουν πλέον τον ρόλο των υπερασπιστών και όχι οι πολιτικοί μειοδότες. Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ακόμα μία προδοσία χωρίς να πολεμήσουμε όπως έγινε στην Κύπρο το 1974. Θράκες, Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θεσσαλοί, Μωραΐτες, Ρουμελιώτες, Κρήτες, Αιγαιάτες, Πόντιοι, αφυπνιστείτε. Οι αποεθνικοποιημένοι εισαγόμενοι στην χώρα «ομογενείς» που τους παραχωρούμε τον ρόλο του πολιτικού αντίγραφα των Φαναριωτών του 1821 είναι κίνδυνος για την αιματοβαμμένη μας πατρίδα. Πρέπει να τους εξοστρακίσουμε και να εξεγερθούμε. Αυτοί δεν έχουν ιερό και όσιο επάνω τους. Μόνο ο Νομός Αττικής να μείνει από την Ελλάδα, τους  αρκεί για να διοικούν και να ληστεύουν τον λαό. Αυτή η λυσσώδης προσπάθεια να εκχωρηθεί η Μακεδονία «με άνεση» μάλιστα από τα τέκνα και τα εγγόνια εκείνων οι οποίοι απέτυχαν εν όπλοις την περίοδο 1944-1949 να την αποσπάσουν από την Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσθεί με σθένος και σκληρό αγώνα. Σε ποίους μάλιστα επιδιώκουν να την εκχωρήσουν; Σε εκείνους που έκαναν γενοκτονία, την έκαψαν, την λεηλάτησαν και εξόντωσαν όλο το Ελληνικό στοιχείο που είχε την ατυχία να μείνει στα τμήματα που έμειναν στα χέρια τους. Δυστυχώς ο εχθρός είναι ανάμεσά μας, αμειβόμενος, κατέχων μάλιστα υψηλές θέσεις στο πολιτικό μας σύστημα. Μία θα πρέπει να είναι η απάντησή μας. Άπαντες εναντίον τους ώστε να εξοστρακιστούν από την «κατοχή της εξουσίας» που τους έδωσε ο ξένος παράγων.

Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΣΟΥΡΑ

Κυπαρισσία

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΕ όσο περισσότερο μπορείτε ακόμα κι αν χρειάζεται να πάτε πριν σε συλλαλητήρια.

***

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ αποκριάτικη τριγύρω μας εξυφαίνεται.

Ο ΣΤΑΘΜΟΣ έχει μεταμορφωθεί σε γειτονιά των χρωμάτων.

ΜΙΑ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ κυριαρχεί και η αίσθηση της χαράς γίνεται ανυπέρβλητη.

ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ είναι γιορτή από κάθε άποψη και η γιορτή απαραίτητη προϋπόθεση έχει τη χαρά.

Η ΧΑΡΑ είναι το κλειδί της γιορτής.

***

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ο ανεπανάληπτος. Γνωστός και ως Βούλης ο κλόουν.

ΓΙΑ ΑΛΛΗ μια φορά λοιπόν ο Βούλης κάνει αισθητή την παρουσία του στη γειτονιά των χρωμάτων κερδίζοντας μικρούς και μεγάλους με την παιχνιδιάρικη διάθεση που έχει και το μοναδικό τρόπο που έχει να σκορπίζει κέφι.

ΤΟΝ ΕΙΔΑ και το μεσημέρι της Κυριακής πως χειριζόταν το ρόλο του κερδίζοντας την προσοχή των μικρών του φίλων που με προσοχή των παρακολουθούσαν.

Ο ΒΟΥΛΗΣ κάνει με αγάπη αυτό που κάνει και αυτή η αγάπη δεν κρύβεται.

ΥΠΑΡΧΕΙ βέβαια και η μελαγχολία του κλόουν, αλλά αν υπάρχει στον Βούλη, ο ίδιος επιδέξια τη μετουσιώνει σε γέλιο και μπράβο του.

***

ΑΠΟΚΡΙΕΣ λοιπόν και ποιος την πιάνει την παρέα του δίδυμου Κλειδαρά Μεζεδολόγου και Πωλ Κέρμπουρι που θα οργιάσει πάλι σε όλα τα πάρτι που θα προσκληθούν ως τάλε κουάλε.

ΟΡΕΞΗ έχουν μαζί και κέφι πρωτόγνωρο για γλέντι και δεν το κρύβουν.

ΠΗΓΑΝ και στο συλλαλητήριο μάλιστα για το Σκοπιανό στην Αθήνα, όπου και οι δυο ένιωσαν ως Καλαματιανοί απόγονοι του θρυλικού Σαράντου Αγαπηνού από τους Γαργαλιάνους που πέρασε στην ιστορία ως Καπετάν Αγρας.

ΓΙΑ το συλλαλητήριο τώρα, όσο είδα και όπως το είδα στην τηλεόραση είχε όγκο αλλά δεν είχε τον παλμό που είχαν τα συλλαλητήρια του 1992, αν αυτό έχει σημασία.

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη ήταν έντονα συγκινησιακή αλλά δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν αυτά που είπε και μακάρι να έχω άδικο.

ΟΧΙ γιατί δεν ήταν ξεκάθαρα αυτά που έλεγε αλλά προφανώς ακούγονταν όπως το ακροατήριο ήθελε να τα ακούσει.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες.