«ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΜΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΟΡΤΕΣ!»
8 ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΕΧΕΙ Η ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΞΗΓΕΙ Η ΕΥΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Η ΕΛΛΑΔΑ έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως …«τρώει» τα παιδιά της και δεν αναδεικνύει με τον τρόπο που θα έπρεπε τη νέα γενιά ταλαντούχων ανθρώπων που θα την βγάλουν από τον «μεσαίωνα» και την παλιού τύπου αντίληψη, η οποία οφείλουμε να ομολογήσουμε πως απέδωσε τους δικούς της καρπούς, δεν είναι όμως, πια αρκετή για να προχωρήσει πιο μπροστά!
Συμβουλευτική προπονητική παρείχε σε πρόσφατη επίσκεψή της στην Καλαμάτα και στο πλαίσιο των στενών σχέσεων που διατηρεί με τον Ρ.Ο. Καλαμάτας και την προπονήτριά του, Χριστίνα Μανέττα. Στο πλευρό των δυο προπονητριών και η νεαρή Κατερίνα Κολοβού.
Σε πολλούς τομείς η χώρα μας παρουσιάζεται λίγη ή λιγότερη των προσδοκιών που αιώνες πριν «έχτισαν» οι πρόγονοί μας! Στη σύγχρονη Ελλάδα η γενικότερη αντίληψη πραγμάτων και αδυναμία δεκτικότητας νέων ιδεών που πιθανόν να «θίγουν» ή και να παραμερίζουν το παλιό και δήθεν «σίγουρο», δεν επιτρέπουν τον εκσυγχρονισμό, αλλά κρατούν …την «παράδοση»!
Στον Αθλητισμό, η πρόνοια είναι φύσεως… μερικής! Τα παιδιά μπαίνουν σε ένα σύστημα που τα σπρώχνει να φτάσουν ψηλά όχι όμως ψηλότερα! Αποκορύφωμα ενός αθλητή, μιας αθλήτριας στη χώρα μας είναι ο τίτλος του Ολυμπιονίκη. Εντάξει και μετά; Τα προνόμια των Ολυμπιονικών στη χώρα μας είναι ένας λιγοστός φόρος τιμής για τους κόπους, τις θυσίες και τα επιτεύγματα τους που διαλαλούν πως η χώρα μας δεν παύει να γεννά ανθρώπους τρανούς στον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό. Μετέπειτα όμως, όπως αρκετοί Ολυμπιονίκες κατά καιρούς έχουν σχολιάσει, η εμπειρία και η τεχνογνωσία που αποκτούν από τις συμμετοχές τους σε διοργανώσεις στο εξωτερικό πάει χαμένη μπαίνει …στο χρονοντούλαπο, και οι ίδιοι μένουν «ανεκμετάλλευτοι»!
Φρόνιμο θα ήταν η τοποθέτησή τους σε θέσεις είτε προπονητικές, είτε συμβουλευτικές είτε με κάποιο άλλο τρόπο άμεσα εμπλεκόμενες με το άθλημα που ταγμένοι υπηρέτησαν ως αθλητές, να το υπηρετούν μετέπειτα και ως «κρίκοι της αλυσίδας». Με τον τρόπο αυτό τα μετά κόπων αποκτηθέντα εφόδια θα μεταδίδονται στις γενιές που ακολουθούν, βάζοντας τις βάσεις για ένα καλύτερο και πιο ορθά οργανωμένο αύριο.
Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αντιθέτως οι Ολυμπιονίκες όχι μόνον παραμένουν … στο «ράφι» ή αναζητούν σε άλλες χώρες κατάλληλο έδαφος για να προσφέρουν – πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η περίπτωση του Πύρρου Δήμα που πλέον βρίσκεται στις ΗΠΑ – αλλά φτάνουν σε σημείο να αντιμετωπίζουν πολλές φορές και πιο δύσκολες συνθήκες ή πιο αδιάφορη αντιμετώπιση από αθλητές, προπονητές και παράγοντες του ιδίου χώρου…
Ταξίδι στο παρελθόν (φωτό πάνω και κάτω). Φωτογράφιση πριν και κατά την εκτέλεση προγράμματος με κορύνες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σύδνεϋ. Η Εύα (πρώτη) με τις συναθλήτριες της στην Εθνική Ανσάμπλ πριν κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο
Τα πάμε καλά, όχι όμως καλύτερα…
Στον χώρο της Ρυθμικής Γυμναστικής, τις επιτυχίες του 2000 στο Σύδνεϋ δεν έχει καταφέρει να επισκιάσει απόλυτα το σήμερα!
Ο Λευτέρης Πετρούνιας στην Ενόργανη μας χάρισε ένα ολόχρυσο μετάλλιο στο Ρίο, από την άλλη η Εθνική ομάδα του Ανσάμπλ αρκέστηκε στην 13η θέση… Πήγε καλά, όχι όμως καλύτερα!
Με εξαίρεση τις Βαρβάρα Φίλιου (15η στο Σύνθετο ατομικό/προκρ. στο Ρίο) και Μορφούλα Ντόνα που κρατούν τη σημαία ψηλά, η ελληνική Ρυθμική Γυμναστική έκτοτε δεν έχει να παρουσιάσει σπουδαίο έργο, όχι επειδή δεν έχουν τα ταλέντα, ίσως όμως επειδή αδυνατούμε να ξεπεράσουν συγκεκριμένες ιδέες και τακτικές, ή επιλέγουμε τη σιγουριά από το ρίσκο!
Φυσικά το να κρεμάσεις ένα μετάλλιο στο λαιμό δεν σημαίνει πως έλυσες όλα σου τα προβλήματα! Όχι, απλά ανεβάζεις τον πήχη των προσδοκιών, όχι των δικών σου… των άλλων! Στην Ελλάδα ένα Ολυμπιονίκης οφείλει να είναι και …θαυματοποιός βρίσκοντας μόνος λύσεις για τα βασικά, τα απαραίτητα και να αρκείται μόνον στα προνόμια, όπως μια θέση στα σώματα των Ενόπλων Δυνάμεων που εξασφαλίζει τα προς το ζην. Καμία διάθεση για σωστή δομή, σωστές εγκαταστάσεις, σωστή συντήρηση… όλα λόγω κόστους. Μια φωτογραφία όμως δίπλα σ’ έναν Ολυμπιονίκη με το μετάλλιο στο λαιμό, είναι προτεραιότητα…
Με αφορμή τις πρόσφατες ελληνικές εμφανίσεις και διακρίσεις αθλητών και αθλητριών της Ρυθμικής και Ενόργανης Γυμναστικής στο Ρίο αλλά και την προσωπική της εμπειρία, «φορώντας» 16 χρόνια τώρα τον ύστατο τίτλο που μπορεί να φέρει μια αθλήτρια, η χάλκινη Ολυμπιονίκης του Ανσάμπλ (Σύδνεϋ 2000) Εύα Χριστοδούλου μας δίνει μια γεύση του τι σημαίνει αυτός ο τίτλος, ποια είναι τελικά αυτά τα προνόμια, ενώ μοιράζεται μαζί μας ανησυχίες και ερωτήματα για το μέλλον των νέων γενιών Ολυμπιονικών, την στάση της Ομοσπονδίας παρά την διάθεση των ιδίων για προσφορά στο χώρο της Γυμναστικής, αλλά και την επιλογή ξένων προπονητών στις εθνικές και όχι μόνον ομάδες στα περισσότερα ομαδικά αθλήματα στη χώρα μας.
Τον «άρχοντα των κρίκων», Λευτέρη Πετρούνια υποδέχθηκε μαζί με ανθρώπους της Ελληνικής Γυμναστικής η Εύα, κατά την άφιξή του το μεσημέρι της Πέμπτης στο «Ελ. Βενιζέλος»…
- Τι σημαίνει να είσαι Ολυμπιονίκης στην Ελλάδα;
«Σίγουρα είναι πάρα πολύ σημαντικός τίτλος και ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί για έναν αθλητή στην καριέρα του!
Από κει και μετά, εάν αποφασίσει να παραμείνει στο οποιοδήποτε άθλημα, είναι πάρα πολύ άσχημο. Οτιδήποτε και να θες να ζητήσεις, δυσκολεύεσαι πάρα πολύ.
Όταν ζητάς ώρες σε γυμναστήριο, ώρες ή χώρο για να κάνεις προπόνηση, η απάντηση είναι ότι «είσαι Ολυμπιονίκης θα τη βρεις τη λύση»!
Η αλήθεια είναι ότι εάν δεν είχαμε κι εμείς ανάγκες, δεν θα ζητούσαμε πράγματα, θα …«χτυπούσαμε» τα δάχτυλά μας και θα ’τρέχαν όλοι!
Δυστυχώς, όμως, στη χώρα μας δεν λειτουργεί το σύστημα σωστά, γι’ αυτό και σε πάρα πολλά αθλήματα, δυσκολευόμαστε πάρα πολύ για να έχουμε κάποιο αποτέλεσμα…
Ότι τη βρίσκουμε τη λύση, σαφώς και τη βρίσκουμε! Γιατί εμείς θέλουμε! Θέλουμε να μαζεύουμε παιδιά, θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας, είμαστε ταμένοι σε ένα αγώνισμα. Εννοείται ότι τη λύση θα τη βρούμε!
Όμως, η απάντηση πάρα πολλές φορές είναι ότι «είσαι πρωταθλητής, είσαι Ολυμπιονίκης δεν έχεις ανάγκη.
Έχω την ανάγκη που έχουν όλοι οι προπονητές. Έχω την ανάγκη που έχουν οι περισσότεροι παράγοντες στα σωματεία!
- Δηλαδή το να είσαι Ολυμπιονίκης δεν φέρνει …την Άνοιξη;
«Ήμουν Ολυμπιονίκης στο αγώνισμά μου και το έχω τιμήσει.
Είναι ένας τίτλος που κουβαλώ συνέχεια, αυτό δεν σημαίνει πως μου ανοίγει πόρτες! Θα μου ανοίξει πόρτες μόνο όταν πάω σε μια εκδήλωση να φωτογραφηθώ, για να κάνω προπόνηση και να έχω τα ίδια δικαιώματα με ένα άλλο σωματείο είναι ότι χειρότερο!»
Πάρα πολλές φορές σε συζητήσεις με φίλους Ολυμπιονίκες από άλλα αγωνίσματα, οι περισσότεροι έχουν τα ίδια προβλήματα. Κι όχι μόνο Ολυμπιονίκες, μη στεκόμαστε στους τίτλους, όποιος είναι στο χώρο του πολύ ψηλά… είναι πρόβλημα! Δεν είναι τελικά καλό να είσαι πολύ καλός!!!»
- Ποιος είναι ο ρόλος της Ομοσπονδίας, πως αξιοποιεί τους Ολυμπιονίκες της;
«Εάν η Ομοσπονδία συμπαθούσε και ήθελε τη βοήθεια των Ολυμπιονικών, οι Ολυμπιονίκες της Γυμναστικής θα είμαστε «μέσα»! Αυτή είναι η απάντηση μου…
Η Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία από τότε που ξεκίνησε η πορεία της, δώδεκα περίπου χρόνια που είναι ενεργή, έχει 8 Ολυμπιονίκες, κανένας δεν απασχολείται στην Ομοσπονδία.
Δεν είναι ότι δεν θέλουμε! Όλοι είμαστε προπονητές.
Όλοι ασχολούμαστε, από το πόστο του ο καθένας με το άθλημα, σε Ρυθμική και Ενόργανη, αλλά δεν έχει γίνει καμία πρόταση συνεργασίας.
Είναι κάποιοι που θέλουν και κάποιοι δεν θέλουν (σ.σ. εντός ΕΓΟ), άλλοι πάλι έχουν αποχωρήσει από το άθλημα.
Στη Γυμναστική όλοι θέλουν! Δεν έχει αξιοποιηθεί κανένας!»
Χαρίζοντας γνώση και χαρά… Η Εύα Χριστοδούλου στο Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας κάνει μαθήματα γυμναστικής σε γεμάτα δέος και χαμόγελα κορίτσια μικρών ηλικιών…
- Σε ποιους τομείς πιστεύεις ότι μπορείτε να συμβάλετε;
«Θεωρώ ότι και σαν δημόσιες σχέσεις και χάρη στην επικοινωνία με το εξωτερικό (όπου γνωρίζουμε πάρα πολλούς αθλητές) αλλά και εμπειρικά μπορούμε να βοηθήσουμε σε πολλά πράγματα και να γίνει το άθλημά μας πολύ καλύτερο…»
- Γιατί τότε δεν «δένει η συνταγή»;
«Δεν ξέρω εάν το έχουν σκεφθεί ή όχι. Προφανώς δεν το έχουν σκεφθεί ή κάπου κολλάνε. Βλέπω τον Πύρρο Δήμα, που αυτή τη στιγμή είναι πρόεδρος στην Άρση Βαρών και το άθλημα έχει απογειωθεί!»
- Παρόλα αυτά ο Πύρρος Δήμας, για παράδειγμα, έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής!
«Φεύγει στο εξωτερικό, φυσικά! Γιατί στην Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει κανένας Ολυμπιονίκης! Είναι πάρα πολύ δύσκολο…
Έχουμε πολύ αξιόλογους αθλητές, που σπούδασαν προπονητική, δεν έμειναν σε όσα ήξεραν. Σαν αθλητές επίσης είμαστε όλοι πάρα πολύ καλοί κι αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα…»
- Πιστεύεις δηλαδή πως η Ομοσπονδία δεν δίνει τις ευκαιρίες που πρέπει στους Ολυμπιονίκες, ώστε με άλλη ιδιότητα πέραν της αθλητικής να συμβάλουν στην εξέλιξή της;
«Έχω πάρει δυο πτυχία στον τομέα της προπονητικής, μπορώ να βοηθήσω και σαν Ψυχολόγος, ενώ έχω και πτυχίο προπονητικής από τη Λοζάνη που έχει ισχύ αλλά …στο εξωτερικό! Γιατί στην Ελλάδα δεν αναγνωριστεί! Στην Ελλάδα δεν μπορώ να είμαι προπονήτρια, στο εξωτερικό μπορώ! Κι έχω τον μεγαλύτερο βαθμό πτυχίου που υπάρχει, από την Παγκόσμια Ακαδημία Γυμναστικής!!!
Στην Ελλάδα το πτυχίο μου δεν είναι αναγνωρισμένο, οπότε μένω στη συμβουλευτική προπονητική και στις γνώσεις αυτές που έχω σαν Ολυμπιονίκης…
Κι ο ρόλος μου είναι να γεμίζω στάδια, να πηγαίνω σε σωματεία να βοηθάω… Οπότε κάποια στιγμή δεν θα βγω κι εγώ στο εξωτερικό να βρω την τύχη μου, όπως έκανε ο φίλος μου, ο Πύρρος Δήμας; Όπως έχουν κάνει πολλοί άλλοι αθλητές, που φεύγουν στο εξωτερικό και γίνονται προπονητές και γίνονται καλύτεροι;»
- Θαρρείς πως απογυμνώνεται το ελληνικό στοιχείο στην Γυμναστική, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στις προπονητές θέσεις και πως η Ομοσπονδία επιλέγει «εισαγόμενες» λύσεις;
«Γιατί να φέρνουν άτομα από το εξωτερικό; Γιατί στην Ελληνική Εθνική ομάδα να υπάρχει Ρωσίδα ή Βουλγάρα προπονήτρια; Γιατί;
Αφού το υλικό που βγάζουμε από τα σωματεία, το βγάζουμε εμείς οι Ελληνίδες! Δεν είμαστε καλές; Ας έρθει κάποιος να μας δείξει το κάτι παραπάνω. Καμία αντίρρηση! Όλες το θέλουμε!
Όλες πηγαίνουμε στο εξωτερικό να κάνουμε αγώνες, για να μαθαίνουμε αυτό το κάτι διαφορετικό. Ας έρθει κάποιος εδώ να μας κάνει κάποιο σεμινάριο. Καμία αντίρρηση… Γιατί να μη χρησιμοποιούμε ελληνικά «προϊόντα» και να είμαστε συνέχεια με το εξωτερικό; Δεν είναι άδικο;»
- Το άθλημα έχει «συνδεθεί» με το εξωτερικό;
«Όχι γιατί; Η ομάδα του Ανσάμπλ πρώτη φορά συμμετείχε σε Ολυμπιακούς Αγώνες (σ.σ. 2000) και έφερε μετάλλιο!
Έχουμε αξιόλογες αθλήτριες στο ατομικό όπως η Μορφούλα Ντόνα, η Βαρβάρα Φίλιου. Έχουμε πάρα πολύ καλό υλικό. Πάρα πολύ καλά παιδιά, πολύ καλές προπονήτριες που ασχολούνται, πρώην αθλήτριες οι περισσότερες, από κει και πέρα όμως σταματά εκεί…!
Γιατί εκεί μπαίνουν οι εξωτερικοί παράγοντες, μη το ρίχνουμε μόνο στο Δ.Σ. και στις Ομοσπονδίες, και χαλάει η μαγιά…»
- Υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει το κλίμα; Προχωράμε έστω και με αργά βήματα προς τον εκσυγχρονισμό ή επιμένουμε …στην «παράδοση»;
«Πιστεύω πως ναι… απλά χάνουμε χρόνο! Κάθε χρόνος που περνά είναι για εμένα χαμένος, και γιατί; Δηλαδή μετά από δυο ομάδες του 2000 και του 2004 δεν είχαμε κάτι άλλο να δείξουμε, παλεύαμε στις τελευταίες θέσεις. Μα γιατί έχουν πάρα πολύ καλά παιδιά; Εγώ είχα παιδί στην Εθνική ομάδα που πήγε στο Ρίο (σ.σ. Ιωάννα Αναγνωστοπούλου), καλοδουλεμένο. Ωραία και; Χάσαμε χρόνο! Γιατί; Γιατί δεν είχαν καλή προπονήτρια; Γιατί δεν έγιναν καλές κινήσεις από την Ομοσπονδία; Πολλά παίξανε ρόλο…
Αυτά τα παιδιά όμως θα χαθούν και τι θα κάνουν μετά στη ζωή τους;
Προνόμια; Θα τα χάσουν! Αυτά τα παιδιά είναι καθημερινά στα γυμναστήρια από το πρωί μέχρι το βράδυ και παλεύουν για μια θέση! Γιατί να μην βοηθήσουμε όλοι να πάνε καλύτερα, γιατί καλά πάνε, προσπαθούν από μόνα τους και πάνε…»
- Το μέλλον δηλαδή των παιδιών δεν διαφυλάσσετε; Εσύ είχες αντιληφθεί πως ένα μετάλλιο θα συνοδευόταν από κάποια προνόμια;
«Δεν έχει εξασφαλιστεί κάτι! Εγώ έγινα Ολυμπιονίκης, χωρίς να ξέρω ότι μετά θα έχω όλες αυτές τις απολαβές, όλα αυτά τα προνόμια. Δεν μου τα είπε κανένας…
Ήμουν παθιασμένη και η ομάδα μου, πηγαίναμε για μετάλλιο! Ήμουν 16χρονών και μου έλεγαν ότι μπορείς να μπεις στο Στρατό… μπορείς να κάνεις αυτό ή εκείνο, φυσικά και τα εκμεταλλεύτηκα όλα! Στην πορεία είδα όμως ότι δεν είμαι «φτιαγμένη» για όλα αυτά, κι άρχισα να αφαιρώ, να κρατάω αυτό που εμένα με γεμίζει, κι επέστρεψα στο άθλημά μου!
Τι να κάνω για παράδειγμα το «Προπό», να παίξω στοίχημα στο ποδόσφαιρο; Πολύ ωραίο άθλημα το ποδόσφαιρο, αλλά σε ποια Ολυμπιάδα έχει πάει ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου; Σε καμία. Γιατί;»
- Ποια αθλήματα βλέπεις πως στηρίζονται περισσότερο;
«Είμαστε γνωστοί στην Ελλάδα για τα μη διαδεδομένα αθλήματα, παρόλα αυτά στηρίζουμε ποδόσφαιρο και μπάσκετ!
Τώρα ανεβαίνει το βόλεϊ, κι έχουμε πολύ καλές ομάδες …αλλά με ξένους προπονητές!!! Γιατί; Δεν είναι ένα γ@μώτο;…»
- Μια τελευταία συμβουλή για αθλητές και γονείς;
«Η μόνη συμβουλή που έχω είναι προς τους γονείς να συνεχίσουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό. Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι πρωταθλητές, κι ούτε γινόμαστε στην πορεία. Ο αθλητισμός είναι το πιο σημαντικό για τη ζωή, την υγεία, το μυαλό και μας εξασφαλίζει μια πολύ όμορφη ζωή μετά.
Όσον αφορά στα παιδιά, να μην τα παρατούν ποτέ μα ποτέ! Κάποια στιγμή ο δυνατός θα είναι ο αδύνατος κρίκος, οπότε θα καταφέρουνε να αποδείξουν την αξία τους και να πάνε ψηλά! Αυτό είναι το πιο σημαντικό, να μην τα παρατάνε ποτέ!»
Από το 2000 όταν γύριζε περήφανα στην Ελλάδα ως Ολυμπιονίκης, η Εύα δεν έχει σταματήσει να προωθεί τον αθλητισμό, από τις πολύ μικρές ηλικίες και με τις δράσεις της να ενισχύει το Ολυμπιακό πνεύμα…
Η Εύα Χριστοδούλου σήμερα συνεχίζει να ασχολείται με την Ρυθμική Γυμναστική ως προπονήτρια και πρόεδρος στο σωματείο ΣΦΙΓΑ στην Αθήνα.
Σίσσυ Τριάντου
44 Συνολικές προβολές, 1 Σήμερα
Leave a Reply