Δεκαετία του εβδομήντα, το κλεινόν άστυ του κάμπου ανθούσε, εγώ παρόντας στο γυμνάσιό του νιτερέσια άνοιγα με τους υπερσυντέλικους και τα δύστροπα συνημίτονα.
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Η καθηγητική σύγκλητος αντίγραφο της Ρωμαϊκής, μας έδερνε, μας απέβαλε και μας γέμιζε το μαθητολόγιο με εφτάρια και διαγωγές κοσμίες. Τα μέλη της μας χόρταιναν αρχαιοελληνική αποχαύνωση και ηθική παραλυσία, επιβάλλοντας με την τιμωρητική βία τους τη μικρονοϊκή ιλαροτραγωδία του μηδενισμού τους.
Πολλά από τα μέλη είχαν φτάσει στο έσχατο σημείο της εξηλιθίωσης, τα φωνάζαμε «φρούτα» και σπάζαμε πλάκα μαζί τους. Ένα τέτοιο ήταν και ο σχολίατρος. Την πλάκα την ξεκίνησε ένας σκράπας πισωθρανίτης. Δεν χώνευε το χάος του μαυροπίνακα και το ‘ριξε στην τρέλα. Στην ώρα της υγιεινής όταν ο σχολίατρος μιλούσε για την όραση, αιφνιδίως άρχισε να πυροβολεί τα τζάμια, τον πίνακα και το κεφάλι του με στραγάλια. Η εικόνα μας ερέθισε και κύματα άγρια από φωνές: ουουου! ααααα! ουστ! ουστ! χτυπούσαν και έσβηναν στους τοίχους.
Την άλλη βδομάδα τα ίδια. Η γκρίζα ώρα μας από ανιαρή και ομιχλώδη, γινόταν χαρούμενη χάρη στα στραγάλια. Άλλος τώρα σκράπας που είχε αλλεργία στο σχολικό κουδούνι, πυροβόλησε από το θρόνο του σαν δικτάτορας το μάτι του σχολίατρου. Πρόλαβε και το ‘κλεισε, το γλίτωσε, αλλά το Βουκεφάλα νου του μαθητή δεν μπόρεσε να τον συγκρατήσει από τον πολύβουο στραγαλοπόλεμο.
Πάντα την ώρα της υγιεινής το στραγάλι ανακατευόταν με τη σκόνη από τα τρίμματα της κιμωλίας, ο χαβαλές κρατούσε καλά, η έρημος Σαχάρα της σχολικής τάξης αποκτούσε όαση χαράς.
Ώσπου ήρθε ο Φεβρουάριος. Οι μισοί γεμίσαμε τις τσέπες μας και μπήκαμε μέσα. Δεν πρόλαβε να τελειώσει αναφέροντας τα οστά του κρανίου ο σχολίατρος και άρχισε ο πόλεμος. Πέντε λεπτά κράτησε, έφτανε για να θυμίσει Δερβενάκια και να τελειώσει με τη φυγή του γιατρού από την αίθουσα και την επιστροφή του με το γυμνασιάρχη.
Πέσαν χαστούκια, έπεσαν αποβολές, έγινε κομφούζιο.
Προς το τέλος του Μαΐου ένας μπροστοθρανίτης άπλωσε πάνω στο θρανίο σταφίδες. Τον κοίταξε ο σχολίατρος, τον ρώτησε: «Έφηβε, μικρονοϊκέ, για σφαίρες τις έχεις;» Γέλασε εκείνος και του απάντησε μέσα στην καταναλωτική του ευμάρεια τρώγοντας τις σταφίδες: «Τι ξυπόλυτη σκέψη!»
Leave a Reply