Σε πίσω καιρούς η γραφίδα. Στην αρχή της εφηβείας μου, όταν ήρθα στο «κλεινόν άστυ…

«Ο χειμώνας περίλαμπρος, απλώνεται εδώ χάμω, σαν ένα σώμα που ξεχειλίζει από άστρα, σαν μια…

Συνεπαρμένος να κοιτάζει το βουνό ο επιχειρηματίας Λεόντειος, έστρεψε ύστερα το βλέμμα του πάνω στο…

 «Τι ωραία που μαραθήκαν τα λουλούδια τι τέλεια που μαραθήκαν κι αυτός ο τρελός να…

«Απόψε θα φύγουν οι καλικάτζαροι» έλεγε η μάνα μου σαν είμαστε μικρά. «Αύριο ξημερώνει η…

ΚΡΥΑ κεριά, λιωμένα οι πίσω καιροί. Μαύροι με την κλωστή τους δεμένη στην καμπούρα μας.…

 «Αγαπημένε μου! Σ’ ευχαριστώ θερμά για το βιβλίο σου που μου έστειλες και για τα…

─ Είναι πολύ καλή η αδερφή μου η Πέπη. Έχει φως στην ψυχή της, βοηθάει…

Περνούν οι καιροί, κοιτάς το τρύπιο σου παπούτσι, ποιητής γίνεσαι μιας άλλης περασμένης εποχής και…

Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός στη μικρή επαρχία κι έκανε τους κατοίκους της άνω κάτω.…

Μόλις ο κρουπιέρης φώναξε «κόκκινο!» ο άντρας με το ακριβό κουστούμι και το νεανικό πρόσωπο,…

Τρεις μήνες μετά το πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνομπίλ οι φήμες οργίαζαν και δεν έλεγαν να…

ΤΗΝ ΑΣΚΕΨΙΑ, τον κυνισμό, τον αμοραλισμό, τη μικρόνοια και την πελατειακή σχέση των κυβερνώντων τα…

Ένας Δεκέμβρης με τον ήλιο του στον αστερισμό του Αιγόκερω. Ο αέρας του σφύριζε με…

Τρελάθηκε το πολιτικό φακλαναριό! Ως και κόκκινο χαλί στρώνει σε μια πεινούσα και αιμορραγούσα Ελλάδα,…

Σαν το ρολόι της πόλης χτύπησε μία πρωινή, ο άντρας στο μπαρ που καθόταν στο…

 Καίγομαι σήμερα, υμνωδώ τον εγγενή Θεό μου, ακροβατώ και είμαι ευγνώμων τοις πάσι. Γέμισα το…

Δεκαετία του ’60.. Κοινωνία χωρίς τούφα γαλανού ουρανού και τις ελπίδες της σκορπισμένες από τον οργισμένο άνεμο. Ο πολιτισμός στη διαμελισμένη επαρχία έφτανε σε ισχνή πεζοπόρα χελώνα. Κι εμείς λιθοβολημένα παιδιά της με το πυρ της εστίας μας σβηστό, την κλίνη μας κρύα και την ένδυσή μας πενιχρή κι ατημέλητη. Η σίτισή μας λιτή, με ξεροφαγία και αποξηραμένα σύκα. Ωχροί κι αδύνατοι στην όψη, ευειδείς όμως στην πάλλουσα εφηβική καρδιά.

Δυστυχώς Λουδοβίκοι της βουλής  δεν υπάρχει ελληνική ζώσα κοινωνία, ούτε θα αναστηθεί εν μέλλοντι χρόνω.…

Εκδήλωση παρουσίασης των βιβλίων του Αυλωνίτη Αμβροσίου Καρατζά, διοργανώνουν την Κυριακή 26 Νοεμβρίου ώρα 10.45 π.μ. ο Δήμος Ηλιούπολης και οι εκδόσεις «ΚΗΦΙΣΙΑ».

«Γράψε και για μένα που λανσάρω τη σόλα και το μπαλωμένο παπούτσι» μου ’πε ο…

 Σας έκλεισαν στο σπήλαιο; Τίποτα δε διαβάζουμε δικό σας και το λάβαρο του σκοταδισμού πήρε…

 Στον Αγρίλη είχε τα λημέρια του ο Μάνος ο ψαράς και μοιραζότανε χρόνια τις μέρες…

Σε τούτο τον καιρό που καίει και καίγεται μια ψυχή νεκρού βγαλμένη από τα συντρίμμια μου ψιθύρισε «μέμνησο» την 28η Οκτωβρίου 1940 που ένας αιμοδιψής πόλεμος σαν ξυλοκόπος έκανε κομμάτια τον κόσμο με το τσεκούρι του.

Η ανάγνωση της εφημερίδας στη χρυσή εφηβική ηλικία ήταν πνευματικό ψήλωμα, αχτίδα γνώσης λαμπρόφεγγη που μας ακόνιζε του λογισμού το κοντάρι. Την έφερνε ο πατέρας από την πόλη σε σακούλι μαζί με είδη μπακαλικής, αρωματικό μπακαλιάρο, κονσέρβες και φρέσκους γαύρους ψαρεμένους στην αρμύρα του Ιονίου.

Ήταν σκουριασμένος κρίκος της εκπαιδευτικής αλυσίδας και γυμνασιάρχης. Τον λέγαμε «Κέρβερο» για τη σκληρότητά του αλλά και «Όμηρο» για την παιδεία του. Ήξερε απέξω όλη την Οδύσσεια, μας απάγγελλε δακρυσμένος κομμάτια της, τώρα νόμιζες μ’ ένα σάλτο θα έβγαινε από την πόρτα, και, μαζί με τον άνεμο θα πετούσε στο Νήριτο, το βουνό της Ιθάκης να δει τον ήλιο μαζί με τον Οδυσσέα και να τα πούνε.

Δεκαετία του 1960, κράτος διαλυμένο, κοινωνία ερωτοτροπούσα με τους βολεμένους, παιδεία αναμασούσα τους υπερσυντέλικους και τα «γαρ σφετέρησιν». Κι εγώ βρέθηκα από την Πρώτη γυμνασίου στη Δευτέρα μ’ ένα φιλόλογο μικρονοϊκό, ολίγιστο και πάσχοντα από ψυχική βλάβη νερώνειου ιδεαλισμού, εν ολίγοις ένα λακέ της εξουσίας

Σε πίσω καιρούς μουντζούρωνα χαρτιά σε ζόρικο γραφείο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μια πρώτη του μήνα οι δάσκαλοι θα έπαιρναν το δεκαπενθήμερό τους, ο προϊστάμενος έλειπε, οι μισθοδοτικές καταστάσεις ανυπόγραφες, άλλος εξουσιοδοτημένος δεν υπήρχε να βάλει τη τζίφρα του, το διοικητικό σύστημα αχρηστεμένο κατέρρεε ανίκανο.

Εκεί ειπώθηκε αυτή η ιστορία. Στην ταβέρνα της αποβάθρας «Το κύμα» που αναδυόταν σαν μεγάλο χρυσό κοχύλι στην στιλπνή άμμο στο λιμάνι της Κυπαρισσίας τη δεκαετία του ογδόντα. Και ειπώθηκε θαρραλέα μεν αλλά με μια μνήμη που προερχόταν από σαπισμένη εποχή και που έπρεπε να ‘χε λησμονηθεί με το σκεπτικό ενός αφορισμένου και προδομένου έρωτα.

Στο Παιδαγωγικό σε πίσω καιρούς είχα ένα διευθυντή, ένα βρώμικο ποτάμι που μόνο μια θάλασσα…

Δεκαετία του εβδομήντα, το κλεινόν άστυ του κάμπου ανθούσε, εγώ παρόντας στο γυμνάσιό του νιτερέσια άνοιγα με τους υπερσυντέλικους και τα δύστροπα συνημίτονα.

Καίγομαι σήμερα, υμνωδώ τον εγγενή Θεό μου, ακροβατώ και είμαι ευγνώμων τοις πάσι. Γέμισα το κεφάλι μου γράμματα, έγινα ελκεσίπεπλος της παιδείας, ονομάζομαι Πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Τριπόλεως.

Τούτη τη φορά είπα να μπω στη Σχολή. Δεν το άντεχα να ‘μαι απέξω και να μου λένε τα υποψήφια χορτασμένα πλουσιόπαιδα της ιατρικής, πως τα γονίδια του πατέρα μου ήταν «ομιχλώδη από βιοενέργεια» και με «παγίδεψαν» πράγμα που σήμαινε πως ήμουν σκράπας κι άχρηστος για πτυχίο.

Στα σχολεία που δούλευα, ήμουν σκυμμένος περισσότερο στον εαυτό μου, πολύ λιγότερο στο διδασκαλικό ποιμνιοστάσιο του γραφείου, που σε ήθελε κουτσομπόλη αριστείας, επιφανή Σαδδουκαίο και σγουγγοκωλάριο κάθε μικρονοϊκού διευθυντή.

Άλλος ένας σκουριασμένος κρίκος της άρχουσας τάξης και του καθηγητικού φακλαναριού για να ελέγχει την κοινωνική συμπεριφορά στην τάξη του μαθητικού «υπόκοσμου».

Ένα Ανεπανάληπτο Οδοιπορικό στις Ιερές Μονές, μέσα από εκατοντάδες έγχρωμες φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης! Ο Δημήτρης…

Δεκαετία του εβδομήντα. Ένας γαμψονύχης δράκος μ’ έσπρωχνε στο γκρεμό, μια ζαβή εξουσία βράδιαζε τη βιασμένη μέρα μου. Έπρεπε να σπουδάσω, να βγάλω στο μέλλον τον επιούσιο και να φωτίσω λίγο από το φως μου την υπνωτισμένη κοινωνία να ξυπνήσει και να απαλλαγεί από την καρπαζιά.

Ο επιχειρηματίας Αστέριος ήταν κυνικός, στυγνός και αναίσθητος. Γι’ αυτόν οι ηθικές αξίες έπρεπε να προσπερνιούνται από τα άγρια ένστιχτά του που τα χρησιμοποιούσε για εκμετάλλευση, αναρρίχηση και διατήρηση των παθών του, έτσι που στον κόσμο του ήταν γνωστός ως «δράκουλας των θαλασσών».

Σε πίσω καιρούς, είχα διοριστεί σε χωριό θαμμένο στα βουνά, στις πέτρες και στα γαϊδουράγκαθα. Το σχολείο ερείπιο, οι τοίχοι του αυλακωμένοι από τις σχισματιές, τα κουφώματα σάπια, η οροφή Νιαγάρας να με μουσκεύει από ποδός μέχρι κεφαλής.