Ο αείμνηστος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος και η Αυλώνα Τριφυλίας

Γράφει ο
ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ

 Πολλά γράφτηκαν στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο τις τελευταίες ημέρες για τον εκλιπόντα προσφάτως   αείμνηστο πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή  Στεφανόπουλο. Πολλές επίσης και οι δηλώσεις πολιτικών και μη για τον πρώην πρόεδρο. Όλες ήταν τόσο επαινετικές, όσο πραγματικά του άξιζαν. Δεν νομίζω ότι γράφτηκε ή ειπώθηκε κάτι καθ’ υπερβολήν, αλλά οι συντάκτες τους εξέφρασαν τα αληθινά τους συναισθήματα και σχόλια για τον βίο και την πολιτεία του μεγάλου αυτού Αχαιού πολιτικού, αντικατοπτρίζοντας και την συνισταμένη της κοινής γνώμης του Ελληνικού λαού.
Τι να πρωτογράψω για αυτό τον άνθρωπο που διακόνησε την πολιτική επί μισό αιώνα. Θα σταθώ επιγραμματικά  στα  κύρια χαρακτηριστικά του ανδρός, την εντιμότατα, την ανιδιοτέλεια, το ήθος, την σεμνότητα, την σοφία, την σωφροσύνη, την γνησιότητα, και το θάρρος  του. Όλα αυτά τα διέθετε με περίσσεια ο Κωστής Στεφανόπουλος,  ενώ σπανίζουν στους σύγχρονους πολιτικούς μας.
Κατά την διάρκεια της μακρόχρονης πολιτικής του δράσης, εκλέχτηκε βουλευτής πολλές φορές και διετέλεσε υπουργός στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή σε διάφορα υπουργεία. Διεκδίκησε και την αρχηγία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, ενώ αργότερα οι καταστάσεις τον ώθησαν να ιδρύσει το κόμμα της ΔΗ.ΑΝΑ., το οποίο δεν μακροημέρευσε, αλλά έπαιξε καθαριστικό ρόλο στον σχηματισμό  κυβέρνησης σε μία περίοδο πολιτικής ρευστότητας.
Κατά  την δεκαετή προεδρική του θητεία κατάφερε να προσδώσει νέα αίγλη στο θεσμό του Προέδρου και να συγκεντρώσει πολύ μεγάλη δημοτικότητα και σεβασμό από τον Ελληνικό λαό, τα οποία διατήρησε και μετά το τέλος της Προεδρίας του. Στην ψηφοφορία της Βουλής για την δεύτερη θητεία που διεξήχθη στις 8 Φεβρουαρίου 2000 επανεξελέγη στο Προεδρικό αξίωμα με την πρώτη ψηφοφορία, αφού έλαβε 269 ψήφους επί 298 παρόντων βουλευτών που αποτελεί ρεκόρ ψήφων μετά την μεταπολίτευση του 1974.
Πολλά είναι τα αξιοσημείωτα γεγονότα της προεδρικής του θητείας. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική, κατά την γνώμη μου, ήταν η πατριωτική στάση του και οι επικριτικές δηλώσεις του κατά το επίσημο δείπνο της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας προς τιμήν του  τότε προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, κατά την επίσημη επίσκεψη του τελευταίου στην Ελλάδα το 1999, για την  πολιτική των ΗΠΑ στην Ελλάδα τα τελευταία  πενήντα χρόνια. Ήταν ο πρώτος Έλληνας ανώτατος πολιτικός που είπε στον πλανητάρχη όσα του είχαμε μαζέψει τόσα χρόνια ως λαός, αλλά κανένας κυβερνήτης  δεν τα έλεγε γιατί δεν είχε το θάρρος.
Επίσης ο Κ. Στεφανόπουλος ήταν ο πρώτος πρόεδρος  που έκανε την  υπέρβαση του Εμφυλίου Πολέμου και έδωσε συμβολικό και πανηγυρικό χαρακτήρα με τις επισκέψεις του ως Προέδρου της Δημοκρατίας στο Ουζμπεκιστάν και στην Ουγγαρία, όπου στην Τασκένδη αλλά και στο χωριό Μπελογιάννης αντίστοιχα, που δημιουργήθηκε για Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες του Εμφυλίου, συναντήθηκε με τους εναπομείναντες εκεί Έλληνες και έκανε πράξη το Πρόεδρος όλων των Ελλήνων. Είχε πει τότε: «Η Αριστερά ανέδειξε πολλούς σπουδαίους ανθρώπους, διανοούμενους, τους οποίους χάσαμε υπό τραγικές συνθήκες. Πληρώσαμε όλοι τα λάθη που κάναμε – γιατί λάθη έγιναν από παντού – και είμαι ευτυχής να διαπιστώνω τώρα ότι αυτά είναι πια ξεπερασμένα».

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΥΛΩΝΑ
Εμείς οι Αυλωνίτες είχαμε όμως και ένα ειδικό δεσμό με τον Κ. Στεφανόπουλο. Ο αγαπητός μας συγχωριανός Κώστας Κανέλλου Κανελλόπουλος (εγκατεστημένος στην Πάτρα από την δεκαετία το 1950) ήταν  επιστήθιος φίλος και στενός συνεργάτης του από τα νεανικά τους χρόνια, αλλά και Γενικός Διευθυντής της Προεδρίας της Δημοκρατίας κατά τις δύο προεδρικές θητείες του Κ. Στεφανόπουλου. Συνομήλικοι όντες οι δύο άνδρες, είχαν τις ίδιες αρετές, τα ίδια ιδανικά και αξίες, στοιχεία που σίγουρα ενίσχυσαν την φιλική τους σχέση και χαλύβδωσαν  την μετέπειτα συνεργασία τους στο ανώτατο Πολιτειακό αξίωμα.
Το 2001 οι Αυλωνίτες δια του τότε προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου του χωριού τους Κώστα Καπερώνη, έστειλαν επιστολή στον πρόεδρο Κ. Στεφανόπουλο ζητώντας την βοήθειά του  για την χρηματοδότηση (περίπου 30 εκατ. δραχμές) του υπολειπόμενου κατασκευαστικού αντικειμένου του έργου αποχετεύσεως και των εγκαταστάσεων καθαρισμού των αποβλήτων του χωριού. Ήταν ένα μεγαλόπνοο έργο που είχε αρχίσει δειλά – δειλά από το 1992, αλλά δεν φαινόταν εύκολο να ολοκληρωθεί. Με την εκλογή του αειμνήστου Σωτήρη Λαμπρόπουλου ως προέδρου της Κοινότητας Αυλώνας το 1994, το έργο πήρε σάρκα και οστά. Με την συστράτευση όλων των Αυλωνιτών, χρηματοδοτήσεις από τον Σύλλογο Αυλωνιτών και δωρεές ετοιμάστηκαν οι τελικές μελέτες και έγιναν δυναμικές παρεμβάσεις εκεί που έπρεπε για να εγκριθεί και χρηματοδοτηθεί το έργο, όπερ και εγένετο σε ποσοστό 80%. Το τελευταίο μέρος της πίστωσης αργούσε όμως να έλθει και η ποιότητα ζωής του χωριού υποβαθμιζόταν καθημερινά. Τότε ζητήθηκε η βοήθεια του Προέδρου με την επιστολή που προανάφερα. Ο πρόεδρος όμως, ως γνωστόν δεν διαχειρίζεται κονδύλια, και έτσι απέστειλε το αίτημα στον αρμόδιο υπουργό. Από όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο πρόεδρος και ο συγχωριανός μας διευθυντής του γραφείου του Κώστας Κανελλόπουλος, δεν αρκέστηκαν στην διαβίβαση του αιτήματος, αλλά επειδή αναγνώρισαν την σημασία του έργου για το χωριό, και είδαν την καθολική πρωτοβουλία και συμμετοχή των Αυλωνιτών ως παράδειγμα προς μίμηση άξιο επιβραβεύσεως, παρακολούθησαν την πορεία ικανοποίησης του αιτήματος μέχρι την ολοκλήρωσή του. Τελικά  και με τις καθημερινές παραστάσεις και οχλήσεις  του Συλλόγου Αυλωνιτών εγκρίθηκε η πίστωση και  η Αυλώνα απέκτησε πριν δέκα πέντε χρόνια  ένα πρωτοποριακό σύστημα αποχετεύσεως και καθαρισμού των αποβλήτων που το ζηλεύουν ακόμα πολλές πόλεις της Ελλάδος, οι οποίες στερούνται παρομοίου δικτύου.
Από αυτό το μικρό περιστατικό και πολλά άλλα αντιλαμβανόμαστε ότι ο Κ. Στεφανόπουλος ενδιαφέρονταν από τα πιο σπουδαία ως τα πιο μικρά, και ήταν πρόεδρος όλων των Ελλήνων. Αυτό αναγνωρίστηκε περίτρανα από κόμματα και πολίτες όλου το πολιτικού φάσματος και δίκαια η Αχαΐα υπερηφανεύεται γι’ αυτόν.
Θα κλείσω αυτό το σημείωμα με την δήλωση του Μανώλη Γλέζου, που ήταν συνομήλικος και ιδεολογικός αντίπαλος του Κωστή Στεφανόπουλου: «Kαλλίλογος, ηδύφθογγος, αηδονόλαλος, χρυσόστομος. Ωξύς στο λόγο, οξύς στο νου, πιστός στον κώδικα τιμής και ηθικής στην υπεράσπιση του δίκιου, αρνήθηκες την υποταγή, μα δεν αρνήθηκες ν’ αγκαλιάσεις τα ανέστια πουλιά της ουτοπίας. Δεν ξέχασες ποτέ της συνείδησης την επιταγή κι ήρθες και τώρα μαζί μας, αυτή τη στιγμή της θανής σου, ν’ ανάψεις τους λύχνους της αγωνίας, της ενόρασης του λαού μας για το παρόν και το μέλλον του».

220 Συνολικές προβολές, 1 Σήμερα