Τα Εξάρχεια δεν είναι πια αυτά που κάποτε ήταν

ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ άλλαξαν με τη Μεταπολίτευση. Από αμιγώς μικροαστική γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας μετατράπηκαν σε κύτταρο ζωής που προσείλκυε τους νέους και τους ανήσυχους.
Η ΓΕΙΤΝΙΑΣΗ με τα πανεπιστήμια, οι εκδοτικοί οίκοι, τα βιβλιοπωλεία αλλά και οι χώροι διασκέδασης, μπαρ και εστιατόρια, θέατρα και κινηματογράφοι, και οι μικροί σταρ της διανόησης, της τέχνης και της πολιτικής που προσείλκυαν μετέτρεψαν βαθμιαία τη γειτονιά σε ένα φυτώριο ανήσυχης πνευματικότητας.
ΗΤΑΝ μια ελεύθερη γειτονιά, που κάποια στιγμή, δεν ξέρω πώς, οι αιτίες της ακμής της μετατράπηκαν στις αιτίες της παρακμής της.
ΟΠΩΣ το πανεπιστήμιο έγινε (σε μεγάλο βαθμό) φυτώριο χασομέρηδων, έτσι και τα Εξάρχεια μετατράπηκαν σε κακέκτυπο της φήμης τους.
Η ΔΗΘΕΝ ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μετέτρεψε τους τοίχους των πολυκατοικιών σε κουρελούδες γεμάτες σκισμένες αφίσες και γκράφιτι που αγωνίζονταν να επιβληθούν.
ΙΔΙΩΣ μετά το 2008, τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα έκτροπα που ακολούθησαν, η γειτονιά άρχισε να μετατρέπεται σε γκέτο μιας συγκρουσιακής αντίληψης δήθεν στο όνομα ιδεών. Βίαια, η διαφωνία εξοβελίστηκε.
Η ΠΕΡΙΟΧΗ μετατράπηκε σε νησίδα ανομίας όπου «παιδιά» συγκρούονταν με τα ΜΑΤ κι όπου οι φωτιές και τα δακρυγόνα έγιναν καθημερινότητα, όπου ενοχλητικοί συγγραφείς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί γιαουρτώνονταν ή και ξυλοφορτώνονταν κι όπου η μικροαστική ησυχία είναι πλέον φαντασίωση των γηγενών, όσων έχουν ιδιοκτησίες στην περιοχή και βλαστημάνε που δεν μπορούν να μετακινηθούν, αφήνοντας την στις διάφορες ομάδες που τη νέμονται να τη χαίρονται.
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ μετατράπηκαν σε γκέτο -στο όνομα της προόδου. Και συνεχίζουν να είναι γκέτο, άσχημο, παρακμασμένο, απολίτικο, έτοιμο να βυθιστεί στη βία, μοναδικό τρόπο έκφρασης για πολλούς.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, επέτειο του φόνου του Γρηγορόπουλου, επιβεβαιώνουν τη θλιβερή διαπίστωση.
Η ΠΟΛΗ, ένα πληγωμένο κενό, ψάχνει δυνατότητες να ξαναγίνει βιώσιμη. Αλλά πού να τις βρει σε μια εποχή που γενικώς οι δυνατότητες στενεύουν;».
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τα επεισόδια στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το άρθρο αυτό του Ηλία Κανέλλη τιτλοφορείται «Η παρακμή των Εξαρχείων».
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ επί σειρά ετών ήταν η γειτονιά μου, ζούσα εκεί και είδα κι άκουσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια.
Η ΠΑΡΑΚΜΗ που αναφέρει ο Κανέλλης δεν είναι καινούργια εκδοχή για την περιοχή, ούτε βέβαια και πρωτότυπη.
Ο ΚΑΙΡΟΣ πέρασε και η κατάσταση στα Εξάρχεια παραμένει ανησυχητική αν κρίνει κανείς από τα όσα πρόσφατα πάλι συνέβησαν, που μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι για το μέλλον της περιοχής.
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ πάντως δεν είναι άβατο, όπως ορισμένοι θέλουν να ισχυρίζονται για τους δικούς τους λόγους.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ άβατο ποτέ, ακόμα και όταν αναζητούσαν εκεί «καταφύγιο» κάθε λογής κατατρεγμένοι και διωκόμενοι.
Η ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ του μύθου τους πάντως έχει αρχίσει ήδη να ξεθωριάζει με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
ΛΙΓΕΣ μέρες πριν από μια ακόμα επέτειο του φόνου του Γρηγορόπουλου, έχουν ήδη μεσολαβήσει πολλά γεγονότα που έχουν προσθέσει τα δικά τους αρνητικά ψιμμύθια στο παζλ των Εξαρχείων.
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ εν ολίγοις δεν είναι πια αυτά που κάποτε ήταν.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν είναι καιρός πια να αλλάξουν γι’ άλλη μια φορά, επιστρέφοντας στρέφεται στο παρελθόν τους.