αλλα λογια
ΑΦΗΣΕ τις αποσκευές στο λιμάνι και αναχώρησε προς άγνωστη κατεύθυνση κρατώντας ένα σάκο με βιβλία.
ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να τα διαβάσει αλλά να τα κάψει. Τελικά έφτασε στο σημείο να τα ξεφυλλίζει και να αναρωτιέται για το περιεχόμενό τους.
Η ΕΠΟΧΗ του «Φαρενάιτ 451» του Τρυφό, γινόταν πάλι επίκαιρη.
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΕ την Ορνέλα Μούτι να διαβάζει Σαίξπηρ και κ@ύλωσε. Αποφάσισε να διαβάσει τα βιβλία που είχε μαζί του και παράγγειλε καφέ.
***
Ο ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΗΣ είχε διαβάσει Σεφέρη στα βράχια της Άνδρου και φανταζόταν πως είχε την πρέπουσα ικανότητα να διαχειριστεί το βυθό της θάλασσας.
ΔΕΝ ΕΙΧΕ υπολογίσει όμως τον παράγοντα θυμηδία και τώρα που αφηνόταν σε συνειρμούς, ένιωθε πως η δική του θέση ίσως να ήταν διαφορετική αν έγκαιρα είχε αποφύγει να μυηθεί στη σωτηρία ναυαγών.
ΜΠΡΟΣΤΑ η θάλασσα κοιμόταν στο πρωινό θάμβος και ο ναυαγοσώστης περίμενε τον διορισμό του ως οικολόγος αγροφύλακας.
Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ στο γέλιο του Αβδηρίτης, ονόματι Δημόκριτος, ήρθε μπροστά μου καθώς διάβαζα στις εκδόσεις Ζήτρος, στοιχεία για τη ζωή και το έργο του.
ΕΚΕΙΝΟ που με αιφνιδιάζει ευχάριστα είναι πως ο μεγάλος φιλόσοφος ήταν γελαστός άνθρωπος κι έζησε πάνω από εκατό χρόνια.
ΤΩΡΑ που τον διαβάζω και τα Αβδηρα δεν θυμίζουν το Διδυμότειχο μπλουζ, σκέφτομαι πως η ατομικότητα έσωσε τον άνθρωπο από την μοναξιά του πλήθους, αλλά το πλήθος τον εξόντωσε με την απομόνωση της δόξας.
***
Η ΕΝΔΟΞΗ αύρα των ερειπίων έρχεται από το μέλλον στα απομεινάρια του παρελθόντος καθώς στοχάζεται ο ελεεινολόγος στα κίβδηλα μνημεία των περιστεριώνων της Τήνου, εκεί που οι αγέρηδες σαλαγίζουν ξέπνοες βεβαιότητες από μια εποχή χωρίς αίσθηση αυτής της γνώσης που γίνεται τέχνη, όταν κοπάσει η μαρτυρική ανάσα του χρόνου πάνω στο σώμα της φύσης που γεννάει την πέτρα.
ΚΑΙ νάτη τώρα η πέτρα αιχμηρή και αγέρωχη να θέλει να αφηγηθεί την ιστορία της και να ’χει ένα σκληρό χρώμα πάνω της από τα ερείπια που την ανέδειξαν.
ΑΥΤΗ η πέτρα με την ιστορία της συνεχίζει μια διαδρομή αιώνων από το μακρινό χθες στο κοντινό σήμερα, επιβεβαιώνοντας συνεχώς την ύπαρξή της.
***
ΗΤΑΝ αλήθεια κι ας απορούσε ακόμα και ο ίδιος που τη ζούσε!!
ΗΤΑΝ νοικοκύρης όσο κι αν δυσκολευόταν να το πιστέψει!!
ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ έτσι όπως οι συνθήκες το είχαν επιβάλλει και ο ίδιος είχε αναγκαστεί να το αποδεχθεί.
ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ και μάλιστα με διάθεση να είναι πειστικός στο ρόλο που ανέλαβε. Οσο γινόταν βεβαίως και όσο άρμοζε στον χαρακτήρα του που ήδη είχε αρχίσει να αποκτά διαστάσεις τέρατος.
ΟΧΙ δεν ήταν τέρας! Κακομαθημένος ήταν και αυτό δεν ήξερε πια αν ήταν το καλύτερο ή το χειρότερο πλέον και η νοικοκυροσύνη του ούτε ως άλλοθι δεν θα λειτουργούσε.
ΤΕΛΙΚΑ δεν ήξερε πλέον αν είχε αξία να είναι νοικοκύρης σε ένα περιβάλλον ανοικοκύρευτο και ασυμμάζευτα απωθητικό.
ΕΥΤΥΧΩΣ που η ζωή δεν νοιάζεται για τέτοιου είδους λεπτομέρειες.
***
Η ΠΟΛΗ γυρόφερνε τις διαθέσεις του με αγριάδα που μετουσιωνόταν σε τρυφερότητα καθώς είχε αφεθεί στις περιηγήσεις του στην ακατανίκητη ενδοχώρα της που έμοιαζε κοιλιά ενός κήτους που είχε ξεβραστεί σε μια απόκοσμη στεριά.
Η ΠΟΛΗ τον είχε καταβροχθίσει κάποτε, αλλά είχε καταφέρει να απομακρυνθεί από την σαγήνη της και τώρα είχε επιστρέψει πιο άνετος κοντά της και πιο φιλικός πλέον απέναντί της.
Η ΠΟΛΗ αυτή ήταν η πόλη της ζωής του άλλωστε, ακόμα και τώρα που ένιωθε πως ήταν πια εσαεί ταξιδιώτης σε ένα συνεχώς ταξίδι όπου οι εκπλήξεις αναζητούσαν τη δική τους θέση.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ και υγιαίνετε φίλτατοι αναγνώστες σε μια ακόμα μέρα, εύχομαι καλύτερη απ’ αυτές που προηγήθηκαν.
Θανάσης Παντές
44 Συνολικές προβολές, 1 Σήμερα
Leave a Reply