Συνέντευξη με τον συγγραφέα Γιώργο Καραμπελιά για το νέο βιβλίο του που θα παρουσιαστεί 17 Δεκεμβρίου στην Καλαμάτα

Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς:  Η Υπέρβαση», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, θα παρουσιαστεί  τo Σάββατο 17 Δεκεμβρίου στις 7 μ.μ. στην Καλαμάτα, από το Άρδην και τον Πολιτιστικό Αντίλογο, στο Αμφιθέατρο της Νομαρχίας Μεσσηνίας. Θα μιλήσουν ο συγγραφέας του βιβλίου και επικεφαλής του Κινήματος Άρδην, Γιώργος Καραμπελιάς, ο συγγραφέας και δικηγόρος Δημήτρης Ζέρβας και ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος, πρόεδρος του «Πολιτιστικού Αντιλόγου» Καλαμάτας. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση. 

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

• Μιλήστε μας για την ανάγκη από την οποία δημιουργήθηκε το βιβλίο σας.

«Καθώς το εκκρεμές μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, πνευματική. Η Δύση μας αποδέχεται ως παρίες, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με εξαφάνιση.

Για την καταστροφή ευθύνονται αποφασιστικά  και οι τρεις πυλώνες της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, η Δεξιά, η Αριστερά. Με τον Σύριζα, η Αριστερά παράλληλα με την κατεδάφιση της εθνικής ταυτότητας ολοκληρώνει την εκχώρηση της δημόσιας οικονομίας, την αποσύνθεση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη μεταβολή της χώρας σε αποικία.

Έτσι, ενενήντα πέντε χρόνια μετά το 1922, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, κινδυνεύουμε με ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική κατάθλιψη. Στα επόμενα χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε ως ανεξάρτητο έθνοςείτε θα ξεπεράσουμε τον «καημό  της ρωμιοσύνης», επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι».

• Τονίζετε στην επιτακτική ανάγκη «να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης». Προτείνετε «έναν εκσυγχρονισμό βασισμένο στη δική μας παράδοση». Πως μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό το όραμα;

«Μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1816,έναςΑυστριακός ταγματάρχης, σε έκθεση του στον Μέττερνιχ, αναφέρεται στον Καποδίστρια:

Η Ελλάς πρέπει κατά τον Καποδίστριαν να κηρυχθή ομοφώνως χώρα αφιερωμένη αποκλειστικώς και μόνον εις τα επιστήμας και την διαφώτισιν του ανθρωπίνου γένους… Κειμένη μεταξύ Ασίας και Ευρώπης ευκόλως θα κατανοή η Ελλάς το νόημα της μυστικοπαθούς ζωής της Ανατολής, ενώ από την άλλην πλευράν θα δέχεται το εκλεπτυσμένον πνεύμα των Ευρωπαίων, δημιουργούσα κατ’ αυτόν τον τρόπον μίαν δι’ ολόκληρον την ανθρωπότητα σωτήριον ισορροπίαν .

Σήμερα τίθεται και πάλι επιτακτικά, και ίσως για τελευταία φορά, το ζήτημα της μεταβολής μας σε έναν πολιτισμικό κινητήραανάλογο με το όραμα του Καποδίστρια,με τον «εκσυγχρονισμό της παράδοσης».

Επί παραδείγματι, μια Διεθνής Φιλοσοφική Σχολή στην πατρίδα του Αριστοτέλη, στα Στάγειρα. Ένα κέντρο ολιστικής ιατρικής στην Ιπποκρατική Κω· ένα Ορθόδοξο Διεθνές Πανεπιστήμιο, συνδεδεμένο με το Άγιο Όρος στη Θεσσαλονίκη· στα Αμπελάκιαγια τη συνεταιριστική ιδέα·στην Ύδρα ή τον Πειραιά για τη ναυτοσύνη, για τη ναυπηγική στην Ερμούπολη, για την οικολογική αρχιτεκτονική στα Ζαγοροχώρια κ.ο.κ.

Αυτά προϋποθέτουν την ανάδειξη της παιδείας σε κύρια μέριμνα του κράτους,ενώ στην παραγωγή, το κέντρο βάρους πέφτει σε προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής ειδίκευσης και όχι σεφτηνάπροϊόντα με εισαγόμενο ανειδίκευτο εργατικό προσωπικό.

Προτάσειςρεαλιστικές, χωρίς τεράστιες δαπάνες, πρινκαν το τέλος των μνημονίων. Απαιτείται μόνο μια Πολιτιστική Επανάσταση, ενάντια στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που καθίσταται κυρίαρχο μετά το 1922 και ακυρώνει κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια».

• Ο λαός «καθημαγμένος από τη Δεξιά και προδομένος από την Αριστερά είναι υποχρεωμένος να απορρίψει τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του», γράφετε. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει καθαρό μυαλό για ενδοσκόπηση και πλήρη συνειδητοποίηση της κατάστασης, ωστόσο. Είμαστε σε θέση, λέτε;

«Ελπίζω πως η ελληνική κοινωνία μετά την εθνομηδενιστική αριστερά, που ο ιστορικός της κύκλος τελειώνει, δεν θα πέσει στο αντίθετο άκρο της φασιστικής εθνοκαπηλίας. Η ελληνική κοινωνία, στην ιστορική της μνήμη, έχει ήδη αποθηκεύσει το προηγούμενο της δικτατορίας, έτσι ώστε να βγει, από την εποχή του πολιτικού μηδενισμού και του εθνομηδενισμού, προς έναν τρίτο, συνθετικό δρόμο πατριωτισμού, οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας και ελευθερίας. Κυριολεκτικώς, πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά».

• Λέτε σε κάποιο σημείο: «…είτε θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση, είτε θα μεταβληθούμε σε ιστορική ανάμνηση…». Μήπως υπάρχει κάποιο στοιχείο υπερβολής ή αυτή είναι καθαρά η ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος;  

«Δυστυχώς δεν πρόκειται για φραστική υπερβολή αλλά για ρεαλιστική απεικόνιση των κινδύνων που απειλούν άμεσα τον ελληνισμό. Η δημογραφική κατάρρευση, – οι θάνατοι είναι περισσότεροι κατά 40.000 από τις γεννήσεις και ο μέσος όρος ηλικίας είναι ήδη 44 χρόνια˙ οι γεωπολιτικές προκλήσεις και η αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα˙ η μετανάστευση των νέων πτυχιούχων˙ η αυξανόμενη είσοδος μη ενσωματώσιμων πληθυσμών, δεδομένου ότι η Ελλάδα αποτελεί το σύνορο Ανατολής-Δύσης˙ η οικονομική απίσχναση˙ η πολιτιστική παρακμή – μας προδιαθέτουν για τα χειρότερα. Η Ελλάδα σε λίγα χρόνια, 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 21,  δεν θα μπορεί να επιβιώνει ως ανεξάρτητο κράτος και οι Έλληνες θα σκορπίσουν στην Ευρώπη και την Αμερική. Επομένως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα εφησυχασμού».

• Σε ότι αφορά τη νέα γενιά, υπάρχει τελικά κάτι για να πιστέψει σε αυτό;

«Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να ανορθώσει το ηθικό των Ελλήνων και κατ’ εξοχήν των νέων, είναι η ανάδειξη ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό, που να στηρίζεται στην ασύλληπτη ιστορική μας παράδοση από τον Όμηρο έως την Ορθοδοξία την οποία θα συνδέει με τον σύγχρονο κόσμο. Αυτό είναι που αποκαλούμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσης. Δηλαδή  οι Έλληνες θα πρέπει να πάψουν να θεωρούν την παράδοση ως κάτι το νεκρό ή φολκλορικό και τον εκσυγχρονισμό ως αποκλειστικά εισαγόμενο είδος και να επιχειρήσουν να την κάνουν σύγχρονη πρόταση. Αναδεικνύοντας τον «ελληνικό δρόμο», που βρίσκεται μεταξύ Ανατολής και Δύσης, και συνδυάζει το μυαλό  και τη σκέψη με την καρδιά και το συναίσθημα, σε πρόταση με οικουμενικές διαστάσεις. Έτσι το νέο όραμα της ελληνικής νεολαίας θα πρέπει να εμπνέεται από τον Λεωνίδα και τον Ρήγα, τον Αλέξανδρο και τον Κολοκοτρώνη και ταυτόχρονα να τους βλέπει με μια σύγχρονη ματιά».

48 Συνολικές προβολές, 3 Σήμερα