Περπατώντας στην Αθήνα και πίσω στην Καλαμάτα

ΙΣΩΣ να είχε να κάνει με το διαυγές φως, αλλά ο περίπατός μου στην παλιά εμπορική Αθήνα, που σήμερα φιλοξενεί τόσα καφέ και εστιατόρια, με γέμισε χαρά. Η ευφορία οφειλόταν σε αυτό που μπορούσα να διακρίνω και όχι σε αυτό που έβλεπα.
ΗΤΑΝ σαφές πως όλο το πλέγμα των δρόμων κάτω από το Σύνταγμα έως την Αγία Ειρήνη και σε βάθος αρκετών τετραγώνων, αριστερά και δεξιά, όλο δηλαδή το «ήπαρ» των Αθηνών, xρειαζόταν το άπλωμα μιας σκέψης, ώστε να αφήσει πίσω όσα το κρατούν ερειπωμένο και βρώμικο. Αλλά υπήρχε ζωή. Ανάβλυζε, ακτινοβολούσε. Είναι κάτι σχεδόν αμετάκλητο, θριαμβικό.
ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ την Καραγεώργη Σερβίας, που στην εξέλιξή της γίνεται Περικλέους και μετά Αθηναΐδος, παράλληλα δηλαδή με τον ισχυρό πυλώνα της οδού Κολοκοτρώνη. Αριστερά και δεξιά, οι μυθικοί δρόμοι, Λέκκα, Θησέως, Ρόμβης, Ευαγγελιστρίας, Κτενά, Αγίου Μάρκου, Σκουζέ… Χωρίς να τα βλέπω, έφερνα στη μνήμη και στις αισθήσεις, ημιυπόγεια πρατήρια, βιοτεχνίες, κουρεία, καπελάδικα, χαρτοπωλεία, καφενεία, μικρομάγαζα όπου μπορεί κανείς να βρει τα πιο απίθανα… Αν και σε απόσυρση, ο κόσμος αυτός επιβιώνει, συρρικνωμένος, με χαμηλή ζήτηση, αλλά υπαρκτός.
ΕΙΝΑΙ θέμα χρόνου να εξαερωθεί, αλλά προς το παρόν τα ξέφτια του συνυπάρχουν με την έκρηξη του «νέου». Τα πρόσωπα που έβλεπα στα καφέ και στα εστιατόρια ήταν φωτεινά. Κυριευμένος από αυτήν την αίσθηση, θυμήθηκα μία σελίδα από την «Κερένια κούκλα» του Χρηστομάνου, για ένα διονυσιακό απόγευμα με χορό σε ένα καταγώγιο της Πλάκας. Η πόλη πάντα δουλεύει, αναβλύζει, πετάει σπίθες, αλλάζει μαζί με τους ανθρώπους της.
ΕΒΛΕΠΑ πλέον με άλλα μάτια τις σειρές των ερειπίων στην Περικλέους και την Αθηναΐδος. Η ατμοσφαιρική, καμένη γωνία περιμένει κάποια αποκατάσταση, σύμφωνα με την πινακίδα, αλλά και απέναντι, στη σειρά των παλιών σπιτιών, αισθάνεται κανείς ότι η πόλη έχει απλώς προσωρινά «παγώσει».
ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ εντύπωση το μέτωπο της Περικλέους με τα αρτιφισιέλ στις προσόψεις, πάνω σε παλαιότερες κατασκευές, αλλά και το μείγμα μιας προχωρημένης αύρας Βαλκανικών Πολέμων μαζί με τα πρώτα συλλαβίσματα του μοντερνισμού. Γεμάτη η περιοχή από αυτήν την ατμόσφαιρα.
Η ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ της περιόδου 1955-1965, παρότι άλλαξε την κλίμακα σε ένα τόσο εύθραυστο οικοσύστημα, άφησε και πολλά ενδιαφέροντα κτίρια που τώρα, με άλλο μάτι πια, αγαπώ να επαναξιολογώ.
ΚΑΙ η ανθεκτικότητα της περιοχής απέδειξε ότι δεν ήταν και τόσο «εύθραυστο» το οικοσύστημα. Οι αλλαγές στην πόλη χωνεύονται, γεννούν άλλες, ωριμάζουν τη σκέψη.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ το ανακάτεμα στις εποχές, στα ύψη, στους όγκους, με γοήτευε. Στη μικροσκοπική οδό Βασιλικής, πίσω από την πλατεία της Αγίας Ειρήνης, είδα ένα διώροφο νεοκλασικό, ερείπιο και κλειστό, με κεντρικό εξώστη με τρία φουρούσια.
ΗΤΑΝ τόσο αυτοτελές και αυθύπαρκτο… που η παλιά πινακίδα που έλεγε ότι εκεί λειτουργούσε κάποτε βιοτεχνία λευκών ειδών δεν μου φάνηκε πένθιμη. Ακριβώς στη γωνία, αν ύψωνες το βλέμμα, έβλεπες την αεροδυναμική απόληξη σε μοντέρνο ύφος του 1930, στην πίσω όψη εκείνης της γκρίζας πολυκατοικίας της Αγίας Ειρήνης. Απόλυτη γεωμετρία.
ΜΕ ΑΥΤΗΝ την προετοιμασία, όταν ανέβηκα στο roof garden του νέου ξενοδοχείου Electra Metropolis, στην οδό Μητροπόλεως, η θέα της Αθήνας μου φάνηκε συναρπαστική. Η πόλη ακτινοβολούσε και έλεγε πόσο πολλά μπορεί να επιτύχει».
ΣΤΟΥΣ ΝΕΥΡΩΝΕΣ της παλιάς εμπορικής Αθήνας, τιτλοφορεί το άρθρο του ο σύγχρονος αθηναιογράφος Νίκος Βατόπουλος.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ένα ακόμα κείμενο-περιήγηση του γνωστού Αθηναιολάτρη που ξέρει καλά την τέχνη να αναδεικνύει τις ομορφιές της Αθήνας που εξακολουθούν να υπάρχουν έστω και κρυμμένες και αναζητούν κάθε φορά εκείνους που εξαρχής θα τις ανακαλύψουν.
ΑΘΗΝΑ διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι, έλεγε ένας άλλος Αθηναιολάτρης ο Παλαμάς και μπορεί η σημερινή Αθήνα να μην είναι «διαμαντόπετρα» σε κανένα «δακτυλίδι», δεν παύει ωστόσο να παραμένει το σημαντικότερο σημείο αναφοράς της ελλαδικής επικράτειας και το μεγάλο χωνευτήρι ασφαλώς αυτής.
Η ΑΘΗΝΑ δεν παύει να είναι το κέντρο της χώρας ακόμα και αν δεν συμφέρει αυτή η παραδοχή.
ΚΑΙ αναμφίβολα το δικαιούται αν κρίνουμε από το πώς είναι δομημένο το σύστημα εξουσίας που παραμείνει εσαεί αθηναιοκεντρικό, ακόμα και αν έχει μεταβάλει την πόλη σε υδροκέφαλο τέρας.
ΑΥΤΟ το «υδροκέφαλο τέρας» παρεμπιπτόντως αυτή την περίοδο καταμεσής της κρίσης βρίσκεται ήδη σε ανοδική τουριστική πορεία, ανατρέποντας κάθε διαφορετική πρόβλεψη.
Η ΑΘΗΝΑ δείχνει να βρίσκεται σε κατεύθυνση να κερδίσει ξανά το στοίχημα που την αφορά.
ΚΙ ΕΝΩ γράφω για την Αθήνα, είμαι στην Καλαμάτα και η μέρα είναι ηλιόλουστη και με απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως και στην υπόλοιπη χώρα.
ΣΕΡΓΙΑΝΙ στους δρόμους και έντονη κινητικότητα στις καφετέριες, ενδείκνυται άλλωστε η περίσταση.
Η ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ κινητοποίηση πάντως στην πόλη ήταν υποτονική και μόνο το ΠΑΜΕ έκανε αισθητή την παρουσία του.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ βρεθήκαμε στο Rex όπου παρουσιάστηκε ένας ακόμα τόμος με «Μεσσηνικές Δημιουργίες» που κάθε δύο χρόνια εκδίδει η Ενωση Μεσσήνιων Συγγραφέων, ενώ την Παρασκευή θα εγκαινιαστεί έκθεση εικαστικών στο Καλλιτεχνικό Στέκι.
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ η πόλη κινείται ενώ αναμένουμε και τα όσα αφορούν την «επόμενη μέρα» για την αξιοποίηση του υλικού που αφορά την Πολιτιστική Πρωτεύουσα και γι’ αυτό το θέμα θα έχουμε να πούμε πολλά το επόμενο διάστημα.