Μύθοι και Ιστορίες του Εθνικού Διχασμού

ΤΑ ΔΥΟ Βήτα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον Εθνικό Διχασμό, ο Βασιλιάς και ο Βενιζέλος, αποτελέσαν και το θέμα του βιβλίου της αειθαλούς Αθηνάς Κακούρη, που πρόσφατα κυκλοφόρησε και που επιχειρεί να εξηγήσει τι τέλος πάντων συνέβη και οδήγησε τα πράγματα στα άκρα και το λαό χωρισμένο σε βασιλικούς και Βενιζελικούς.
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ παραθέτει πληθώρα στοιχείων από τις ανάλογες πηγές, θέλοντας να δώσει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να διασταυρώσει και να κρίνει τις απόψεις που παρατίθενται.
ΖΗΤΩ ο βασιλεύς!! Ζήτω το Έθνος!! Δύο συνθήματα, δύο παρατάξεις και η Ελλάδα μικρή έτσι κι αλλιώς, διχασμένη προς χάριν αλλότριων συμφερόντων πάντα.
Η ΕΛΛΑΔΑ εν μέσω διχογνωμιών που την αφορούσαν, πως άραγε θα μπορούσε να σταθεί όρθια;
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ δυστυχώς έχει προ πολλού πάρει αρνητική απάντηση και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε.
ΕΝΑΣ διχασμός ποτέ δεν μπορεί να λειτουργήσει ενωτικά υπέρ του έθνους και στην περίπτωση του ελληνικού Εθνικού διχασμού η Ελλάδα πλήρωσε τον διχασμό πανάκριβα.
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ το βιβλίο της Αθηνάς Κακούρη δεν είναι τυχαίο που έχει ως αρχικό μότο την εξής φράση του Βενιζέλου:
«ΕΓΩ καλώς ή κακώς είμαι εκείνος ο οποίος επροκάλεσε τον διχασμόν αυτό».
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για απόσπασμα από την αγόρευσή του στη Βουλή στις 17 Δεκεμβρίου 1929, τότε που πλέον ήταν πανίσχυρος πρωθυπουργός της χώρας. ΕΧΕΙ ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξεταστούν οι σχέσεις της οικογένειας Δραγούμη με το παλάτι στα χρόνια της βασιλείας του Γεωργίου και του Κωνσταντίνου αρχές του 20^ου αιώνα, σχέσεις που εκ των πραγμάτων οδηγούν και στις σχέσεις με το Βενιζέλο.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Δραγούμη λοιπόν έβγαλε ένα πρωθυπουργό, τον Στέφανο, που γεννήθηκε το 1842 και πέθανε το 1923 και έγινε πρωθυπουργός το 1910, από 18/1 έως 1/10 εκείνου ως μεταβατικός και παράλληλα ανέλαβε τα υπουργεία Οικονομικών και Εσωτερικών, πριν αναλάβει ο Βενιζέλος.
ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ δεν τα πήγαν ποτέ καλά, όπως δεν τα πήγε και ο γιος του Ιων.
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ οι Δραγούμηδες εθεωρούντο αντιβενιζελικοί και αυτό ο Βενιζέλος δεν το αγνοούσε βέβαια και φρόντιζε όταν χρειαζόταν να το δείχνει.
ΚΙ ΕΝΩ η κόντρα με τον Βενιζέλο ήταν έντονη, οι σχέσεις των Δραγούμηδων με το παλάτι των εξαιρετικές, αν και ο Ιων Δραγούμης σε σχέση με τον πατέρα του ήταν ξεχωριστή περίπτωση και με τον Βενιζέλο, παρά την αντιπαλότητά τους, υπήρχε μια σχέση αλληλοσεβασμού.
ΜΕΤΑ τη δολοφονία ωστόσο του Ιωνα Δραγούμη στις 31 Ιουλίου 1920, που είχε θεωρηθεί ως ηθικός αυτουργός ο Εμμανουήλ Μπενάκης, πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα που ήταν βενιζελικός, η οικογένεια Δραγούμη άφησε το μίσος της να ξεχειλίσει και δικαιολογημένα από την πλευρά της ενδεχομένως, κατά του Βενιζέλου.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ο πρώηυν πρωθυπουργός και πατέρας του δολοφονημένου Ιωνα, Στέφανος Δραγούμης, έσταζε χολή κατά του αντιπάλου του, μη τηρώντας ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα αστικής συμπεριφοράς.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ καθόλου τυχαίο ασφαλώς που στο τέλος της ζωής του ο Βενιζέλος τοποθετήθηκε υπέρ της βασιλείας, χαιρετίζοντας μάλιστα και την τοποθέτηση του άσπονδου φίλου του Ιωάννη Μεταξά στην πρωθυπουργία από τον Γεώργιο Β΄.
ΑΥΤΗ η εξέλιξη όσο κι αν ξενίζει, έχει προφανώς την εξήγηση της και επιβεβαιώνει την ευρύτητα πνεύματος του Κρητικού ηγέτη και την ικανότητά του να βλέπει μακριά και χωρίς παρωπίδες φανατισμού.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ αυτή την άποψη θα την υποστήριζε η φιλοβενιζελική πλευρά, ενώ η φιλοβασιλική θα τη θεωρούσε ως παραδοχή λάθους εκ μέρους του.
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να επισημάνουμε ωστόσο πως τα τελευταία χρόνια επιχειρείται μια κραυγαλέα προσπάθεια για αποκατάσταση του βασιλικού προφίλ, που ομολογουμένως είχε στραπατσαριστεί για τα καλά.
ΘΑ συνεχίσουμε τις επόμενες μέρες.